Gore gwiazda.

Prawie miesiąc minął od Wigilii, a my dalej kolędujemy intensywnie. Królują stroje pasterzy, aniołów, a nawet... Noego i jego rodziny. Najpiękniejsze jasełka to te, w których pokazuje się historię zbawienia od początku, oczywiście w wielkim skrócie :)

Dzięki temu styczeń mija szybko. I chociaż jesteśmy już zmęczeni zimnem i śniegiem, to jednak miesiąc po najkrótszym dniu można już wyczekiwać wiosny. Jeszcze jej nie widać, ale dodaje sił to, że już za miesiąc zapewne będziemy podziwiać przebiśniegi w ogrodzie. O ile znowu nie zadepczą ich dzieciaki sąsiadów :P Gdyby nie nasza niechęć do ogrodzeń i ograniczania przestrzeni – już dawno postawilibyśmy płot. No ale...

Do premiery "Błotnych stworów" coraz bliżej. Od razu ostrzegam – to najbardziej chrześcijańska część z całego cyklu. Jeżeli komuś to przeszkadza, niech omija szerokim łukiem. Choć pewnie potem będzie żałował ;) W kolejnych tomach wrócę do klimatów podróżniczo-wakacyjnych, ale miałam potrzebę napisania czegoś, co pozwoli rodzinom przeżywać najważniejsze święta. Stąd "Góra świątecznych cudów" (oczekiwanie na Boże Narodzenie) oraz "Błotne stwory" (Wielki Post i czas po Wielkanocy).

Mam nadzieję, że cała seria sprawi dzieciakom dużo radości. Coraz częściej spotykam się małymi czytelnikami i zawsze się wzruszam tym, jacy są przejęci, że mogli zobaczyć "panią, która opisała niebieski dom" :)

I taka wiadomość z frontu domowego – poirytowana wdeptywaniem w klocki maluchów zrobiłam na piętrze salę zabaw. Wreszcie mogę pić rano kawę i cieszyć się widokiem podłogi pozbawionej wrogich elementów. Inna sprawa, że to świadczy tylko o tym, że dzieci rosną... Jeszcze trochę i doczekamy czasu, w którym bałagan będzie tylko w pokojach nastolatków. Jak żyć? ;)

Tymczasem zostawiam Was z memem, którego dostałam jakiś czas temu od przyjaciółki. Sasasa.