Dajenu.

Tyle mogłabym napisać...

Ale czasu brak.

A ja mimo zabiegania mam poczucie takiej pełni. W ostatnim czasie po prostu chodzę i dziękuję. Przypominają mi się wszystkie dobre wydarzenia, wszystkie cuda mniej lub bardziej spektakularne.

Mimo czasu pełnego niepewności wyostrzył mi się wzrok i w naszej historii widzę wyraźnie te jasne punkty. Te, w których modlitwy były wysłuchiwane, a Bóg potwierdzał: jestem.

Jest Krzysiek, są dzieci, tyle naszych marzeń zostało spełnionych, choć wydawały się nie do zrealizowania. Ktoś nas prowadzi bezpiecznie, co przy naszym szalonym trybie życia wcale nie jest łatwe ani oczywiste.

Przyszła wiosna, powiało nadzieją.

Tą z drugiej strony.

Urzeka mnie to, że Bóg dba o piękno naszego życia już tutaj i chce, żebyśmy byli szczęśliwi. Nie jest prawdą, że odpoczniemy dopiero po drugiej stronie. Tam też, oczywiście, ale już tutaj możemy mieć serca pełne pokoju i siły.

Marzec jest suchy, ponoć najbardziej od półwiecza. Ale choć deszcz nie pada, to u nas wszystko owocuje. Głosimy katechezy, świętujemy urodziny i codzienne chwile, zajmujemy się domem, a ja piszę książkę dla dzieci - o wiośnie i zmartwychwstaniu. Nie wiem, kiedy się ukaże (i czy w ogóle, bo to pewnie kwestia paru lat, tak niepewnych), ale czuję że powinna być napisana. Za dużo dobrego się dzieje.

I tak nam mija Wielki Post 2022...