Wyjść.

Początek marca. Wielkie obawy mieszają się z wielkimi nadziejami...

Za oknem co jakiś czas prószy śnieg i jest zimno. Siedzimy skuleni w domu, pokonani przez rotawirusa. Przez chwilę zapomniałam o sytuacji na wschodzie, biegając z zabrudzoną pościelą i wrzucając jej kolejne sterty do prania.

Słyszałam też głosy wśród bliskich: to nas nie dotyczy. Nie interesuje mnie to. I tak nie pomogę.

Szczerze? Mogę pomóc chociażby dobrym słowem i modlitwą, nawet jeśli nie jestem w stanie się zebrać i pomóc pieniężnie lub darami. Wkurza mnie takie gadanie "a ja nie". Może dlatego, że wiem jak by to było, gdybym to ja uciekała z dziećmi wiele kilometrów w strachu przed bombami. Też znalazłoby się wielu siedzących gdzieś tam z nosem w swoim grajdołku, dla których to nie byłby problem.

Na szczęście tych niosących pomoc jest więcej. Na przykład moja przyjaciółka, która sama zorganizowała zbiórkę prowiantu itd i swoim autem pojechała na granicę, by potem siedzieć tam cały dzień i pomagać, a na końcu przywieźć jedną z rodzin. To mama trójki małych dzieci, tak dla jasności. Jesteś mega, Ren...

Poza wojną, zimnem i problemami zdrowotnymi... Wzięłam się za ogarnianie urodzin Rafcia. Dwa lata z rzędu były ograniczone z powodu lockdownów, chciałabym żeby te były udane.. Kwietniowe Elki podobnie...

I dostałam ilustracje z wydawnictwa do mojej pierwszej książki. Strasznie się cieszę :)

A poza tym piszę sobie po nocach i w przerwach między domowym ogarnianiem. O wiośnie, o przemijaniu, o przygotowaniu do świąt wielkanocnych. Mam nadzieję że powstanie coś paschalnego, pełnego nadziei. Tylko o to mi chodzi. Żeby nie chować światełka, ale podać dalej. Na wszystkie sposoby. 

Bo oprócz tego - głosimy znów katechezy w naszej parafii. I to w sumie najważniejsza rzecz jaką robimy, nawet jeśli z różnych przyczyn ja jeszcze nic nie mówiłam ;) Ale już się szykuję na opowieść o Abrahamie i wyjściu... ze swojego grajdołka.

Właśnie.