Ferie :))

Ferie. Siedzimy sobie razem w domu kolejny dzień. Dzieci dalej zakatarzone, chociaż już jest trochę lepiej. Antybiotyki pokończone. Ale na razie nigdzie nie wyjdziemy. Inna sprawa, że pogoda nie zachęca do spacerów.

Nie musimy się spinać rano, żeby wyszykować szybko starszą trójkę i wyprawić z plecaczkami. Wstajemy wtedy, kiedy wszyscy się obudzą (jeśli pierwsza obudzi się Sara, to zaczyna głośno monologować lub śpiewać w łóżeczku, więc dość szybko pozostali też są na nogach). Leniwie jemy śniadanie, co kto lubi. Nie muszę ich poganiać, więc na spokojnie mogę przygotować płatki z mlekiem, kanapki, herbaty i kakao – według życzeń. W normalnie dni robocze nie ma tak dobrze ;) Potem dzieci idą się bawić, a ja po serii porannych porządków (jak to jest, że nawet jak wieczorem ogarnę kuchnię, to rano i tak jest co sprzątać?), wstawieniu prania, puszczeniu zmywarki i odkurzenia domu… siadam sobie wreszcie przy stole, jedząc własne śniadanie, pijąc kawę i czytając kolejna książkę. Obiady jemy razem, ale śniadanie lubię jeść w samotności, mając ten moment dla siebie. Zanim dzieciom znudzi się zabawa i trzeba będzie zacząć ogarniać towarzystwo.

Muszę przyznać, że dobrze jest mieć w domu taką gromadkę, która na dłuższy czas potrafi się sobą zająć. Pewnie, jest po nich więcej sprzątania (choć zagonieni do pracy pomagają), więcej prania, więcej brudnych naczyń po posiłkach. Ale jednak więcej dzieci to też więcej czasu dla siebie. Już piąty dzień jestem z nimi sama i jakoś nie mogę narzekać na zmęczenie. Prędzej monotonia i brak światła mi przeszkadzają. A dzieci… bawią się same, same wymyślają sobie zajęcia. Muszę tylko interweniować, kiedy kłótnie stają się zbyt intensywne. I codziennie przez około godzinę staramy się razem czytać – „Braci Lwie Serce” dla chłopaków i różne mniejsze książeczki dla dziewczynek . A tak to tylko patrzę kątem oka, jak grają w planszówki (zastawili pudłami cały parapet w kuchni, ale nie ma sensu chować, bo gry ciągle w użyciu), bawią się w chowanego, budują coś z klocków. Dziewczyny przebierają się za mamusie (te kapelusiki i chusty!)i pchają przed sobą wózki z dzidziusiami, a chłopaki w drugim pokoju okładają się mieczami, aż się drewniane tarcze wyginają. Czasem budują z krzeseł i koców bazę na środku pokoju, czasem piracki okręt. Siedzą w czwórkę z chustami i czapkami w trupie czachy na głowach, wydając z siebie co chwilę bojowe „Aaarrggghhh!”. I kłócą, kto jest majtkiem, a kto kapitanem. Takie obrazki…

A ja w tym czasie mogę spokojnie przygotować obiad, poskładać pranie… umyć włosy ;) Takie tam. W dodatku nie muszę się za bardzo martwić o dziewczynki, bo przy braciach raczej nie zdążą zrobić niczego głupiego.

Sara w ostatnim czasie bardzo dogoniła rodzeństwo. Właściwie już nie muszą jej traktować jak maluszka, tylko normalnego kompana w zabawie. Dużo mówi, odpowiada na pytania. Próbuje budować z klocków, bawić się w chowanego. Liczy po swojemu „dwa, tsy, osiem! Sukaaaam!” i szuka pozostałych po domu. Śpiewa razem z Elą „Lililililaj!” (zaczął się Wielki Post, ale u nas dalej słychać czasem kolędy, whatever…). Podśpiewuje też często „Wlazł kotek na płotek” oraz „Happy Birthday to You” (zwłaszcza to „tu ju!” jest rozwalające J). Umie walczyć o swoje i niejeden raz rodzeństwo musiało ustąpić po mocnym plaszczaku w twarz. Uczymy się, że nie wolno bić, ale z drugiej strony… nie ma też co być ofiarą we własnym domu, niech starsi czują respekt. „Oddaj!”, „nie rusaj!”, „To moje” – podstawowe zwroty, gdy ma się prawie dwa lata i jest się najmłodszym w domu. A przy tym jest naszą kochaną królewną. Nie mogę się napatrzeć na jej ogromne brązowe oczy (z odcieniem miodu), kontrastujące z jasną cerą i blond włoskami. Sarenka. Mam dwie niesamowite rusałki w domu.

A co poza tym… No właśnie, Wielki Post się zaczął. Zaczęliśmy czekać na Paschę, na zmartwychwstanie. Ostatnio zobaczyłam w jednym z ogrodów przy naszej ulicy pierwszego przebiśniega. Teraz przysypał go śnieg i za oknem znów biało. Ale luty dla mnie przestał być już dawno ostatnim, dołującym zimowym miesiącem. Jest przedwiośniem, kiedy wiadomo już, że czekanie na ciepło i światło niedługo się skończy. I aż coś łaskocze w brzuchu z radości J

W środę oprócz Popielca były Walentynki. Znakomite połączenie, bo dzięki temu dostałam najpiękniejszy Walentynowy prezent – mogłam być na mszy świętej. Wiem, brzmię w tym momencie jak jakaś dewotka :P Ale naprawdę leciałam do kościoła jak na skrzydłach, po świeżym i skrzypiącym śniegu. Było w tym coś pięknego, że w tym dniu mogę być nie tylko z kochanymi osobami – Krzyśkiem i dziećmi, ale i z Ukochanym. Tym, bez którego tej gromadki bym nie miała. I w ogóle nic bym nie miała. A ksiądz, na którego zwykle trochę krzywo patrzyłam, zaskoczył przepiękną homilią i słuchałam go z zapartym tchem, jak nigdy. To był naprawdę dobry dzień.