Cisza i nowy początek.

Oktawa Bożego Narodzenia. Codziennie rano wracamy myślą do groty, nad którą świeci gwiazda. Dzieci kotłują się w domu, my jesteśmy w trybie odpoczywania. W tle grają kolędy, od czasu do czasu wychodzimy w różnych konfiguracjach na spacery. Szalejemy w kuchni, przygotowując coś dobrego – moja zimowa oponka na brzuchu jest niezbyt dekoracyjna – hm, zacznę zrzucać kiedy indziej. Oglądamy filmy, gramy w planszówki.

W tym wszystkim jest we mnie jakaś cisza.

Urodził się. Jak dobrze.

Jak dobrze, że nie ma „po świętach”. Że dla nas święta się nie skończyły z wigilijną wyżerką, tylko trwają. Pan Bóg nadaje życiu sens. Tego nie potrafią różne zapychacze, które na chwilę dadzą przyjemność, a potem zostawiają z pustką w środku.

Gdy dzieci się kłócą, gdy boli mnie głowa, gdy dziewczyny wyleją pół butelki tranu na umytą przed chwilą podłogę w kuchni (jak na moment przed naszą Wigilią – do tej pory czuć lekki aromat ryby z cytryną), gdy wydaje się, że jest strasznie pod górkę – obok jest On. Niewidzialny, delikatny. Jest. Przytula.

Zbliża się przełom. Symboliczny. Koniec tego roku – tak dobrego dla nas. Zresztą, patrząc wstecz, który był zły? Nawet jeśli było trudno, było pięknie. Nie ma „pechowych” lat, są tylko takie, które mają nas czegoś ważnego nauczyć.

Przed nami nowe. Nowe wyzwania, nowe przedstawienia dzieci (strój aniołka i górala musze wyszykować na styczeń), nowe kombo urodzinowe (w tym roku będzie parzyście na tortach – 8,6,4,2), nowa wiosna.

Powolutku, powolutku. Razem damy radę.

A to sobie nucę ostatnio. Indianie i hobbici. Pewne rzeczy już się we mnie nie zmienią ;) Indiańska kolęda przetłumaczona na język polski, przepiękne wykonanie. I piosenka hobbitów z "Władcy Pierścieni" - świetna na ten czas końca i nowego początku. Idziemy dalej.