Zanurzeni w ciszy.

Tak wskoczyłam na szybko, żeby napisać, że żyjemy.

I zaraz wyskoczę, bo jednak w dni wolne lubię być off-line.

Jak dobrze, że w moim starożytnym telefonie nie ma internetu!

(Mógłby być, ale nie zamontowałam. I nie mam żadnych apek, buahahaha!)

Żyjemy, mamy się dobrze, choć wirusy nie odpuszczają. A mnie jak na złość skończyła się kawa! Byłam przekonana, że jest jeszcze w składziku, a tu zonk... Poranek bez kawy to zuooo.

Michaś wskoczył w etap gaduły i mówi jak nakręcony, wymyślając różne rzeczy i powtarzając wszystko co usłyszy.

Aniula gdy siedzi, to nagle rzuca się przed siebie i próbuje pełzać do przodu. Czasem ląduje na nosie i jest dziki wrzask.

A pozostali świętowali wczoraj patriotycznie. I fajnie. Lubię to święto 11 listopada, chociaż dla dobra mojego zdrowia psychicznego unikam wtedy mediów bardziej niż zwykle. Już na co dzień mamy za dużo hejtu w sieci i nagonki jednych na drugich.  Żal mi ludzi, którzy żyją tymi nowinkami i są przekonani, że świat jest zły i wypełniony nienawiścią.

Tymczasem życie jest takie piękne, gdy otacza cię cisza... Plus normalne codzienne odgłosy. A nie jazgot celebrytów, dziennikarzy i polityków. Brr.

Dzień za dniem moja listopad... Znów ruszymy z pracami remontowymi w domu. Zaliczyliśmy spektakularną awarię samochodu (klimatyzacja), który nagle wypełnił się dymem i szybko zjeżdżaliśmy na pobocze i wypakowywaliśmy dzieci. Takie tam przygody. Nic się nie stało, więc nie przejmujemy się i jedziemy dalej.

Ja gdy tylko mam chwilkę piszę sobie. Moi bohaterowie są właśnie dzień przed Wigilią, w pewnej wiosce na Podhalu. Chciałabym skończyć i dać do przeczytania moim dzieciom na początku adwentu.

I co jeszcze... Nie mogę się już doczekać kolęd i pierniczków :)

A na razie jazz, swing oraz herbatki z miodem w dużej ilości. Późnojesienny zawias.