Anielsko.

Tak mi się przypomniały stare dobre nuty... Może przez tą jesień i tęsknotę za górami. Po całym tygodniu deszczu pojawił się żal za wakacjami i latem.

A tu październik się zaczął. Jeden z moich najbardziej nieulubionych miesięcy :P To chyba jedyny punkt, w którym nie zgadzam się z Anią z Zielonego Wzgórza, wielbicielką października. Ja tam nie ogarniam, po co Pan Bóg go stwarzał. Chyba tylko po to, żebym się dołowała, że nie jest to przypominający jeszcze lato wrzesień, a do wiosny taki szmat czasu...

Ech.

Whatever, nie ma czasu na narzekanie. Młynek się obraca. Ela ma nowe zadania w zerówce. Rafał zaczął nosić okulary (super w nich wygląda ^^). Ja odliczam czasu do zniknięcia mdłości :P To już chyba niedługo, mam nadzieję? Prawda???

Imieniny chłopców za nami. Jutro święto aniołów stróżów. Też lubimy. W ogóle jakoś maryjne (okej, plusem października jest różaniec :P czyli jednak jest jakiś plus, jak zawsze) i anielskie święta są nam bliskie szczególnie, sama nie wiem czemu tak. To się czuje po prostu. No i św. Józef. Ciekawe, czy maluch poczeka z przyjściem na świat do jego święta...

To Elka ostatnio bardzo się po religii przejęła swoim aniołem i potem wieczorem się modliła, żeby każdy słuchał swojego anioła stróża. Dzieciaki kumają w lot to, do czego dorośli nie raz nie mogą dojść latami. Nie wiem, gdzie się potem podziewa ta intuicja. Oby przetrwała mimo wszystko...

A Sara przyniosła kilka pokolorowanych obrazków z aniołem. Chyba tak wyszło przez przypadek (yhm, sure), ale mi jakoś raźniej, gdy wiem, że oni są z nami, choć ich nie widać.

Kupiłam chłopcom ostatni tom serii "8+2". Też przeczytałam. Piękny :) Gabrysiowi też się bardzo spodobał. Rafał jeszcze nie przeczytał. To z pierworodnym wyrywam sobie książki :P I rozmawiam o metodach malowania pejzaży. Taka wrażliwość jaką mamy to błogosławieństwo i przekleństwo, martwię się i jestem dumna jednocześnie... Ale czy chciałabym, żeby był inny? Nie.

Każde z nich jest takie, jakie ma być. I kropka.

Rafał zaimponował mi ostatnio tym, gdy podszedł do starszej pani, która wywróciła się o kulach i zapytał, czy wszystko dobrze i czy może pomóc. Szłam już w tamtą stronę i widziałam zdziwienie w jej oczach, bo zabrzmiało to tak dojrzale...

A Elka nieraz się buntuje, po czym jakoś mimochodem robi dużo dobrego. Tu pas siostrze zapnie w aucie, tu zajmie się Michasiem.

 

Sara, żeby zrobić mi przyjemność, w sobotę wysprzątała dokładnie okolice swojego łóżka - choć zazwyczaj ciężko ją do tego zagonić.

I tak mogłabym pisać i pisać... Zawsze mnie wzrusza, gdy widzę w nich takie przebłyski dobra. Bo tak normalnie, to wiadomo - wrzaski, kłótnie, niechęć do sprzątania i inne zagwozdki rodzica :P Czyli standard.