Przemijanie.

"Mamo, w radiu mówią, że zmarła królowa Elżbieta". Z tymi słowami Gabryś zbiegł wczoraj ze swojego pokoju na piętrze. A ja, szykująca już dzieci do spania, miałam poczucie, że znów świat który znałam rozpada się na kawałki.

Niby nic takiego, bo przecież fanką i zagorzałą obserwatorką brytyjskiej rodziny królewskiej nie jestem, no ale – ona była od zawsze.

I tak jak kiedyś odszedł JPII i zakończyła się pewna epoka, tak teraz znów coś się zmieni na dobre. I wielu, wielu innych ludzi, których obecność wydawała się oczywista... przeminęło.

Dziś za oknem piękna złota jesień. Ja mam migrenę i staram się ją ignorować (i wrzaski najmłodszych zakatarzonych dzieci), więc piszę. W blogosferze jestem teraz jakby mniej, bo wciągnęło mnie inne pisanie :) (teraz na tapecie powieść dla dorosłych). Ale na pewno będę tu wrzucać notki przynajmniej raz w tygodniu, tak jak zwykle.

Myślę o tym, że przecież taka kolej rzeczy... Że po kolei trzeba będzie pożegnać większość bliskich osób, no i samemu też odejść na drugi brzeg.

Nie boję się przejścia, ale czekania tutaj, w coraz większej samotności. Znam siebie i wiem, że nie będzie łatwo. O ile tego doczekam, a nie pójdę pierwsza.

Może to dziwne myśli jak na mamę szóstki dzieci, w tym kilkoro małych, ale tak naprawdę to właśnie dzięki dzieciakom widzę, jak szybko mija czas. I jak bardzo się wszyscy zmieniamy.

Jak szybko mijają te poranki i wieczory, kolejne pory roku, obroty wokół słońca.

Jak dziwnie jest patrzeć na starzejące się twarze naszych rodziców, nasze twarze pokryte już zmarszczkami, nasze siwe włosy. I oznaki dorastania najstarszych dzieci.

I Anię, która w ostatnim czasie z drobnej dziewczynki stała się dość konkretną kobietką. Po tej najmłodszej też to widać...

Jesień za oknem.

Ale jak celnie zauważył JPII, ostatnią porą naszego życia będzie wiosna – wiosna zmartwychwstania :)