Czerwcowa różyczka Sara :)

Przyszedł czerwiec… Ciepły, słoneczny, pachnący jaśminem i różami. Świętowaliśmy urodziny Gabrysia jeszcze z maluszkiem w brzuchu. Potem zaczęło się nerwowe odliczanie. Bo ileż można czekać? I w końcu nadszedł ten dzień, a właściwie noc…

11 czerwca 2016 roku równo dwie godziny po północy przyszła na świat nasza druga królewna, Sara Emilia. Przyszła gwałtownie i niespodziewanie, bo chociaż na skurcze czekałam już od dawna, to jednak…

Było tuż po północy, a ja powoli szykowałam się do pójścia spać i zastanawiałam, kiedy wreszcie zobaczę moją dziewczynkę (parę godzin wcześniej wysyłałam zrzędliwe smsy do znajomych, skarżąc się, że mi się już dłuży oczekiwanie). I nagle poczułam się jakoś dziwnie… zdenerwowana.  Jakby coś się miało wydarzyć. Tuż przed pierwszą przyszedł pierwszy skurcz. Jakiś taki mocny się wydał. Potem szybko następny… i następny. Moja pierwsza myśl? „Błagam, nie teraz, chciałam się wyspać…” :P

Zadzwoniłam do rodziców, że zaraz przywieziemy im dzieci i pojedziemy do szpitala. Obudziłam Krzyśka, który już chrapał od jakiegoś czasu. I zaczęłam szybkie pakowanie – swoich rzeczy, torby dla dzieciaczka, no i plecaka z ubrankami naszej trójki. Kiedy wychodziłam z domu, odeszły mi wody… Krzysiek pobił rekord na trasie, podrzuciliśmy dzieciaki do dziadków, a potem szybko do najbliższego szpitala. Czułam, że czasu mamy coraz mniej. Dobrze, że była noc i ulice puste, więc gnaliśmy szybko – gdyby był dzień i korki, to pewnie dziecko przyszłoby na świat w samochodzie :P Podjechaliśmy szybko pod SOR, a tam gdy tylko zobaczyli, w jakim jestem stanie, szybko zawieźli mnie na wózku na porodówkę (ech, ten wiatr we włosach, gdy gnaliśmy szpitalnymi korytarzami…).

Była za piętnaście druga, kiedy zostałam przyjęta do szpitala. Położna i pielęgniarka w szoku, bo widziały, że zaraz urodzę, no i się pytały, czemu czekaliśmy z przyjazdem tak długo. I zdziwienie, kiedy powiedzieliśmy, że wcale nie czekaliśmy i przyjechaliśmy od razu… Oczywiście nie było już czasu na takie atrakcje, jak lewatywa, zakładanie wenflonu czy ktg (hurra!!! wkurzają mnie wszystkie trzy ;)) . Usiadłam na fotelu, przyszły bóle parte i już za pierwszym podejściem mała wyskoczyła z brzucha. Była godzina druga, piętnaście minut po przybyciu do szpitala.

I to był ten moment, kiedy straszliwy ból (akcja była krótka, ale bardzo intensywna i wyczerpująca…) zamienił się w szaloną radość J Bo nagle miałam na brzuchu małe, ciepłe ciałko, słyszałam wrzask malutkiej (ale się darła, jak żadne z naszych dzieci!), no generalnie docierało do mnie, że skończyło się dziewięć trudnych miesięcy czekania. Sarunia dostała 10 punktów Apgar, ważyła 3290g i mierzyła 52cm. Zaraz po ważeniu dostałam ją z powrotem i tak leżałyśmy przez 2 godziny, ciesząc się sobą (ona od razu zaczęła jeść jak rasowy ssak J). A Krzysiek przysypiał na fotelu obok :D I tak schodziły z nas emocje.

Kolejne dwa dni były oczywiście bolesne, no ale i tak było mi łatwiej, niż dziewczynie z którą byłam w pokoju i która dochodziła do siebie po cesarce. To był jej trzeci poród, dwa poprzednie były naturalne i stwierdziła, że wprawdzie ból podczas naturalnego jest koszmarny, to jednak jest to pikuś w porównaniu z tym, co się dzieje już po cięciu cesarskim. Także w sumie to miałam szczęście, że znowu udało mi się urodzić naturalnie. I to bez żadnych znieczuleń i wspomagaczy J

A teraz jesteśmy już w domku i cieszymy się sobą. Radość dzieciaków jest ogromna, ciągle chcą być przy Sarze, głaszczą ją i całują. Chłopcy pomagali przy kąpieli (Rafałek tak to przeżywał, że prawie się popłakał, kiedy mała zaczęła kwilić w wodzie) i nawet przez chwilę dałam im ją do potrzymania na łóżku (tu zwłaszcza Gabryś świetnie sobie radzi i zachwyca przy tym głośno: „Jakie ona ma śliczne małe stópki! Nasza kochana Sarunia!”). Ela świruje wręcz, kiedy przebieram, przewijam lub karmię małą i chce pomagać tak gorliwie, że muszę ją powstrzymywać, bo inaczej zrobiłaby siostrze krzywdę. Ale niesamowicie jest patrzeć, kiedy zbliża swój nosek do noska Saruni i nim pociera jak mały Eskimosek (to Elusiowy odpowiednik buziaczka). Od poniedziałku w domu trwa święto i w tym wszystkim nie mam wątpliwości, że kolejny dzieciaczek do kochania to najwspanialszy prezent dla wszystkich domowników J (a Rafałek już się pytał, kiedy będzie następny dzidziuś… cóż Rafałku, na razie mama musi odpocząć).

Jaka jest Sarunia? Tyle czasu się zastanawiałam, kogo mam w brzuchu, jakie ma oczy, jakie włosy, jaki charakter… No więc jak na razie, Sara jest spokojnym dzieciaczkiem, który je i śpi. Nawet zasypia bez problemu sama, położona po karmieniu i odbiciu w łóżeczku, także o dziwo mam dużo czasu dla siebie i Eli (chłopaki w ciągu dnia w przedszkolu), no i na ogarnięcie domu. Fajnie, bo mogę się zająć starszą córeczką, która teraz bardzo tego potrzebuje – niby wszystko super, ale widzę, że przeżywa to, że nie jest już najmłodsza. Po kilku dniach to minie, ale teraz Eluśka potrzebuje więcej przytulania i wspólnych zabaw – tak jak kiedyś jej starsi bracia. No a przy okazji korzystam z tego, że mam teraz wreszcie siłę i mogę posprzątać, ugotować, zrobić zakupy i generalnie zająć się wszystkim bez zadyszki, nacisku na pęcherz i bólu brzucha/kręgosłupa :P

Jeśli chodzi o wygląd Saruni, to nadziwić się nie mogę, jak udało jej się być podobną tak bardzo do każdego z rodzeństwa. Włoski ma jaśniejsze niż Rafałek i Ela w tym wieku, ale ciemniejsze niż Gabryś. Oczy ciemnoniebieskie, ciekawe jakie będą za jakiś czas. Szare? Niebieskie? Zielone? Na pewno nie ciemne, jak u Rafałka. Poza tym nosek, kształt oczu, uśmiech – takie same, jak u pozostałych. Trudno powiedzieć dokładnie, ale coś sprawia, że mimo różnic cała czwórka jest do siebie bardzo podobna (na żywo widać to jeszcze wyraźniej, niż na zdjęciach).

Są kochani, piękni i mimo że czasem jestem zbyt zmęczona, by o tym myśleć (dziś hałasowali tak bardzo, że rozbolała mnie głowa i miałam ochotę ich zamknąć na chwilę w pokoju obitym poduszkami i bez klamek :P no w tym czasie wszyscy chodzimy nabuzowani, jednocześnie szczęśliwi i jeszcze spięci), to jestem strasznie wdzięczna, że ich mam. Warto było czekać i znosić trudności tych dziewięciu miesięcy – razy cztery J

A teraz przed nami – lato i wakacje!