Czekolada, gorączka i Maluszek.

Piątek... Za oknem biało. I, o dziwo, przed chwilą ptak śpiewał tak wiosennie. Aż otworzyłam okno, żeby chwilkę posłuchać. Zatęskniłam za wiosną, ciepłem, słońcem... Pierwszymi krokusami. To już coraz bliżej, ale na razie wydaje mi się nieosiągalne. Jakby zima miała nigdy nie minąć. Zawsze tak mam o tej porze roku. Zawias. Oglądam zdjęcia z wakacji i chce mi się wyć.

Żeby poczuć się lepiej, od rana robię coś dobrego. Zupa groszkowa z grzankami (mmm, pyszna i rozgrzewa!), potem spaghetti akie zwykłe z pomidorami i czosnkiem, a na końcu gorąca gorzka czekolada. To ostatnie zawsze poprawia mi humor. Stałam więc nad garnuszkiem, wrzucając kolejne składniki. Dodałam pieprz, cynamon, śmietankę. Czułam się jak Juliette Binoche. Do czasu... Kiedy wlałam czekoladę do czterech filiżanek i dwie już postawiłam na stole, usłyszałam za sobą stukot i wrzask. Obróciłam się i zobaczyłam ryczącego brązowego stwora z czekoladowymi włosami, przypominającego narnijskiego błotowija. I pół kuchni w czekoladzie. Dobrze, że ją ostudziłam i była tylko ciepła, nie gorąca. Szkoda tylko, że cała porcja znalazła się na Eli, podłodze i szafkach. Pff... Także zamiast dalej czuć się jak bohaterka "Czekolady", poczułam się jak typowa ja. Przebierając Elusię (dwa razy, bo po właściwej konsumpcji swojej porcji wyglądała niewiele lepiej) i pucując wszystko. A zaraz i tak muszę oskrobać podłogę jeszcze raz. Najpierw jednak musiałam coś napisać, żeby nie wybuchnąć. Więc piszę...

Przed chwilą podszedł do mnie smętny Rafałek. Wyglądał niewyraźnie, więc zajrzałam do gardła. Całe czerwone... Dobrze, że został dziś w domu. A został tylko dlatego, że w nocy Gabryś gorączkował i rano nie miałam siły wstawać i wyprawiać młodszego do przedszkola. Generalnie noc była wesoła i składała się w zasadzie z kilku drzemek pomiędzy "Piciu!", "Siku!", "Gorąco mi!" itd. Rano miałam mega migrenę (już wczoraj wieczorem zaczęło mnie łupać w skroni) i ochotę położenia się w łóżku gdzieś na bezludnej wyspie. A tu trzeba było wstać i ogarniać system jak zwykle, bo niby kto to za mnie zrobi? Krzysiek w pracy. Szkoda, że mamy nie mają L4. Teraz powoli czuję się lepiej (a może tylko mi się tak wydaje, bo się przyzwyczaiłam), za to Gabryś ma chrypkę jak Garou, Rafałek zrzędzi że źle się czuje, a Ela niby zadowolona, że ma się z kim bawić, ale co chwilę dokucza braciom i potem ryczy, kiedy jej oddadzą. Tym razem bez waty w uszach się nie obejdzie, bo inaczej grozi mi niedosłuch :P

Na koniec to, o czym chciałam już wczoraj napisać, tylko nie było czasu. Z Maluszkiem wszystko dobrze :) Byłam wczoraj na badaniu, słuchałam serduszka, nawet widziałam malucha chwilkę na usg. Ale już duży :) Ruszał rączkami i nóżkami. Żadnych niebezpiecznych objawów nie ma, także mogę się póki co nie stresować (do następnego badania :P). Za jakieś 2-3 tygodnie będę mieć połówkowe. Matko, jak ten czas leci. Każda kolejna ciąża bardziej ekspresowa... Choć pewnie pod koniec jak zwykle będzie mi się dłużyć. Trudno wytrzymać ten ostatni czas, kiedy człowiek już się nie może doczekać widoku dzidziusia, a tu się wlecze ósmy, dziewiąty miesiąc... Teraz mi się to wydaje takie odległe - ale jednak w końcu przyjdzie wiosna, a z nią trzeci trymestr. I nasze spotkanie. Ciekawe, czy maluch wytrzyma do terminu i urodzi się już w lecie, czy jeszcze pod koniec kalendarzowej wiosny? I czy będzie trzecim muszkieterem, czy małą księżniczką (w drugim przypadku już widzę, jak za rok-dwa oglądam z dziewczynkami "Krainę Lodu" i przeżywają to tak, jak chłopcy "Auta" ^^)? Tak bardzo jestem ciekawa, kogo mam w środku, płci, wyglądu, charakterku... To niesamowite, że jest tam ktoś, kogo jeszcze nie znamy, a kogo będziemy kochać najbardziej na świecie, tak jak wszystkie dzieci. Oby tylko ciąża przebiegała spokojnie i rozwiązanie było w dobrym czasie.

No... Tak w ogóle to ostatnio żyliśmy z Krzyśkiem w lekkiej niepewności, bo było możliwe, że straci pracę (nowy rok, koniec kasy na projekty). O dziwo, przyjęłam to całkiem spokojnie i byłam pewna, że Bóg jakoś to załatwi i nie zostawi nas na lodzie. I faktycznie, tak się stało. Praca jest, tylko inna. Ale ten spokój w środku, jaki miałam, bardzo mnie zdziwił. Wychodzi na to, że wariuję totalnie tylko wtedy, kiedy chodzi o dzieci. Ale to chyba normalne :D