Spokojny piątek po dwudniowej galopadzie.

Właśnie jesteśmy same w domu (nie licząc najmłodszego obywatela) i cieszymy się ciszą. I powolnym porankiem. Ostatnie dwa dni były trochę zakręcone. Całą trójkę miałam w domu i znowu z tego powodu bolą mnie dziś uszy od nadmiaru hałasu. 

Najpierw środa - święto. Rano galop do kościoła (na szczęście w pobliskim jest duża, piękna szopka i dzięki niej mamy dzieci z głowy aż do końca mszy), a potem czekanie na księdza, bo akurat tego dnia mieliśmy mieć kolędę. A że jakoś do kolędy szczęścia nie mamy i już dwa razy pod rząd nas nie było, kiedy ksiądz chodził (bo byliśmy w tym czasie u teściów), to teraz była pełna mobilizacja, coby na całkowitych pogan nie wyjść :P I tak nas mało widują w parafii, bo zwykle albo jeździmy do wspólnoty na eucharystie, albo do Łagiewnik, do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Także tego... I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie fakt, że źle obliczyliśmy czas przyjścia i ksiądz z ministrantami nagle nam bez zapowiedzi (dziwne swoją drogą, bo zwykle ktoś wcześniej chodzi i mówi, że się kolęda zbliża) wparował do kuchni, kiedy byliśmy zajęci przeżuwaniem naleśników ze szpinakiem. Perfect... Trochę się zdziwił, bo raz że te naleśniki, dwa że nagle wszędzie zaczęły biegać dzieci i nie mógł się ich doliczyć :P A my w tym czasie pobiliśmy rekord w zmianie scenografii i wyciągnęliśmy szybko uszykowany obrus, krzyż, wodę i kropidło. Zaśpiewaliśmy, pomodliliśmy się i kiedy już byliśmy gotowi usiąść przy stole i chwilę porozmawiać, to ksiądz stwierdził, ze idzie już dalej. A po tak samo krótkiej chwili widzieliśmy, jak wychodzi już od sąsiadów. To by tłumaczyło, czemu się zjawił tak wcześnie, ale jakoś mieliśmy żal. Kurcze raz w roku jest okazja, żeby pogadać i się dowiedzieć, co się u ludzi dzieje, a tu jakieś takie odklepywanie. Zamiast mówić o Bogu (taka okazja do ewangelizacji! już od dawna jestem w szoku, że księża jej nie wykorzystują i gadają o pracy, polityce i dupie marynie, a nie o wierze ), to "następny proszę". Ech...

Nic to. W czwartek z kolei od rana byłam w pełnej gotowości. Rano musiałam pojechać na badania (jak ja kocham pobieranie krwi, bleee), bo już za tydzień wizyta kontrolna z maluszkiem. Mam nadzieję, że wszystko będzie ok, no i że sobie już posłucham serduszka, bo to ten czas. Whatever, zaczęłam od porannego przejazdu na czczo w zimnie i śniegu, wróciłam do domu odessana z krwi :) żeby zjeść szybko śniadanie i z moimi farfoclami się wybrać do logopedy. Także po śniegu z powrotem na tramwaj, tym razem z Elą w wózku i dwoma bałwankami obok. Chłopaki ćwiczyli ładnie i pani ich pochwaliła, a Ela w tym czasie zdążyła poznać i zaczepić wszystkich na korytarzu. Wróciliśmy do domu po trzech godzinach zmęczeni i zmarznięci. Na szczęście rano zagniotłam ciasto na pizzę, także wkrótce po naszym powrocie dom pachniał pizzą z salami i szybko mogliśmy się nią zajadać. My jedliśmy normalnie (no prawie, Ela jest fanką stopionego żółtego sera i mogłaby go zeskrobać z całej pizzy i zostawić nam wymemłaną pozostałość, także trzeba ją powstrzymywać), a Gabryś jak zwykle tylko suche kawałki (te z brzegu - tak już ma). A potem odpoczywanie przy książkach i bajkach, bez pośpiechu, pijąc kakao litrami - to lubię :)

Taaak, piszę to i cały czas wisi na mnie Ela. Tańczy za plecami, bawi się moimi włosami, nagle zwisa śmiesznie z przodu i układa dzióbek do buziaczka (i muszę ją pocałować, bo inaczej będzie tak wisiała w nieskończoność, zasłaniając mi ekran) - szkoda, że tego nie mogę pokazać :) Straszna z niej przytulanka. Chłopaki lubią też się przytulać, ale ona bije rekordy i widać, że potrzebuje bliskości o wiele bardziej. Zamiast bawić się godzinami, woli wywalić mi się na kolanach jak kotka i podawać łapki do całowania i głaskania. Potrzebuje być w relacji, ciągle coś mówić do mnie. Mała kobietka no, od razu widać różnicę :) 

W ogóle śmiesznie jest obserwować u znajomych, jak różne są zachowania dzieci - tam, gdzie większość jest dziewczynek (na przykład w liczbie siedmiu :)), jest zupełnie inaczej niż tam, gdzie większą grupę stanowią chłopcy (choćby czterech, a i tak poziom hałasu i bójek wzrasta błyskawicznie). U nas też póki co mniej jest rozmów i nawet kłótni (ech te dziewczęce pyskówki, zasłyszane w innych domach, może jeszcze się ich doczekam), a więcej bitew, przepychania i krzyków (a ja się niestety dołączam do tego i gdy ktoś jest pokrzywdzony, to wkraczam i słychać mnie chyba na Rynku w Krakowie - no nie jestem taką spokojną mamą, co to "kocha więc nie wrzeszczy". Za to "kocham, więc jak już nawrzeszczę, to potem przepraszam" :P). Że charaktery są różne i nie można generalizować, to swoją drogą - ale nasi chłopcy są pod tym względem zupełnie skrajni. Lecz jeśli chodzi o zamiłowanie do bójek i wyścigów, pragnienie bycia pierwszym, zwycięzcą, to nie widać między nimi różnicy, to ich łączy (a raczej dzieli, bo "on mi nie dał wygraaaać, buuuuu", "a on za szybkooo jeździ, powieeeedz mu cooooś"). Przy tym wrzeszczą nieraz tak, że mam ochotę ich wysłać na księżyc. Niech tam przeżywają przygody, a nie ze mną w jednym pomieszczeniu.

No, zrobiła się 11. Czas pomyśleć o obiedzie. I pranie zebrać i wywiesić nowe. Chociaż ostatnio mam szczęście, dzieci jakoś nie mają fazy na brudzenie i pralka chodzi tylko raz dziennie, a nie trzy czy cztery. Lucky me :) Czego nie można powiedzieć o zmywarce - jak jesteśmy razem w domu, to biedaczka pada z przepracowania. Cały czas wszyscy coś jedzą (zerkam na Elę, przeżuwającą obok kolejnego herbatniczka z czekoladą). A więc, jak mówiłam  - trzeba się zastanowić, co na obiad :)