2017.

No i mamy nowy rok. Ciekawa jestem, co przyniesie. Szczerze mówiąc, jest mi wszystko jedno :) Bylebyśmy mogli cieszyć się razem tym czasem.

W Sylwester trochę odbiliśmy sobie niekompletną Wigilię. Razem z dzieciakami byliśmy u znajomych, były też inne znajome rodziny z dziećmi. Byliśmy na eucharystii podziękować za miniony, bardzo dobry dla nas rok. Zresztą, odkąd jesteśmy razem, to wszystkie lata są dobre. No i ja chyba mam coraz mniej oczekiwań i staram się nie nakręcać na jakieś swoje plany, tylko cieszyć z tego, co jest. O północy wyszliśmy na ulicę ze starszą trójką (Sara spała w domu) i podziwialiśmy sztuczne ognie. Gabryś podskakiwał z radości (od rana nie mógł się doczekać fajerwerków), Rafał i Ela z wysokości naszych ramion obserwowali niebo z rozdziawionymi buziami. A potem wróciliśmy do środka, gdzie czekało dobre wino i dużo jedzenia. Tak mogę świętować :)

Następny, pierwszy dzień roku był trochę mniej przyjemny, bo dopadł mnie rotawirus i miałam zgona aż do dzisiejszego poranka. Czasem słońce, czasem deszcz. Ale chyba jestem uzależniona od optymistycznego myślenia, bo dziś rano znalazłam plus tej sytuacji - dawno śniadanie nie było tak smaczne. No i takie hardkorowe oczyszczenie organizmu też dobrze mi zrobiło ;)

Dziś Gabryś poszedł do przedszkola. Rafałek i Ela coś kaszleli w nocy, także jesteśmy w domu. Właśnie bawią się klockami Lego. A Sara siedzi mi na kolanach i wcina mleczko.

Ostatnio dzieciaki często pytają, kiedy będziemy mieć następnego dzidziusia. Ze zdziwieniem stwierdzam, że już zapomniałam, jak nie lubię być w ciąży. I w sumie to jeśli Pan Bóg da, to mogłabym już przyjąć kolejnego dzieciaczka. Im nas więcej, tym jakoś lepiej. Pewnie że w momentach kryzysowych typu Wigilia z chorym mężem jest trudniej, bo więcej trzeba ogarnąć. Ale generalnie to więcej widzę korzyści posiadania gromadki dzieci. Lubię słuchać, jak się bawią razem (o ile właśnie się nie kłócą i nie obrażają nawzajem :P). Podoba mi się, jak starsi wymyślają młodszym zabawę. Jak zajmują się najmłodszą siostrą i już marzą o młodszym rodzeństwie. Mi też bardzo chodzi po głowie jeszcze jeden synek i córeczka. A potem - jeśli Pan Bóg da - pewnie jeszcze ktoś. Wielodzietność wciąga.

Najbardziej podoba mi się to, że dzieci dużo mnie uczą. Szczerości, cierpliwości, wyrozumiałości. Również wyrozumiałości dla samej siebie. Bo tak jak staram się akceptować dzieci takie, jakie są, tak też zaczynam traktować siebie. Na przykład przestaję powoli traktować swój wybuchowy charakter jak koniec świata. Złoszczę się i słychać mnie na pół ulicy? Trudno, ważne żeby się pogodzić. Jestem zmęczona i rozdrażniona po całym dniu ogarniania domu? Mam prawo. Dzieciaki patrząc na moje zmęczenie nie mają żadnej traumy, tylko uczą się wyrozumiałości. Ostatnio widząc że źle się czuję same się zmobilizowały do przygotowania sobie śniadania, pościelenia łóżek i wysprzątania pokoju - byłam mile zaskoczona. Moje niedomagania, tak jak niedoskonałości Krzyśka i dzieci, też są potrzebne nam wszystkim. Ważne żeby w tym wszystkim była miłość, przytulanie, przepraszanie, mówienie że się kochamy. Wtedy spięcia i problemy nie mają znaczenia. Dla mnie też bardzo dobrą lekcją jest to, że dzieci mają różne charaktery, że reagują na pewne sytuacje inaczej niż bym chciała. Że momentami są do bólu niegrzeczne. Że to jest zbyt nerwowe, a to zbyt uparte, tamto zbyt nieśmiałe, a to mogloby jednak... Idealne rodziny są tylko na obrazkach i w kolorowych gazetkach, w których każe się mamom być zawsze cierpliwymi, miłymi i nigdy nie podnosić głosu. Jak w Szwecji :P A u nas, jak we Włoszech, momentami jest bardzo głośno, bo czasem lubimy głośno krzyczeć czy śpiewać. Dobrze, że nie mieszkamy w bloku, bo pewnie już byłyby na nas skargi :P

No i lubię spędzać czas z moimi dziećmi. Dziś rano przyjemnie było słuchać Gabrysia, który jedząc szybko śniadanko przed wyjściem do przedszkola chciał opowiedzieć mi jeszcze jakiś odcinek "Franklina". A potem wychodząc z Krzyśkiem żegnał się ze mną trzy razy i jeszcze machał mi zza drzwi. Później obudziła się Sara i obdarzyła mnie wzruszającym uśmiechem półrocznego niemowlęcia (mam wyjątkową słabość do zaślinionych, ale już próbujących  swych sił dzieciaczków w tym wieku). Dość późno wstali Rafał z Elą. Bawią się razem cały dzień (to plus, że jeden z chłopców został w domu, bo mam więcej czasu dla siebie i mogłam posprzątać dom po weekendzie). Śpiewają kolędy na całe gardło ("A pokój na ziemi!!!" wywrzeszczane wojowniczo może zabrzmieć naprawdę niepokojowo :P).  Tańczą razem, urządzają skoki i wyścigi. Do mnie przybiegają tylko na przytulanie i odbiegają z powrotem do swojego świata. Podoba mi się to, że będąc mamą wielodzietną jestem praktycznie zwolniona z wymyślania zabaw znudzonym dzieciom. Im więcej małych główek, tym więcej pomysłów.

A ja wkraczając w ten nowy rok już zaczęłam się modlić do Boga nie tylko za te nasze dzieci tutaj, ale też za te, które moglibyśmy mieć - żeby w swoim czasie mogły się pojawić na ziemi. Bo z każdym nowym życiem przychodzi wiele dobra. Trzeba tylko umieć to zobaczyć i się nie bać.

Życie jest dobre :)