O nicnierobieniu w domu :)

Środa. Już po 11, a ja dalej celebruję poranek. Hm - dalej? Od rana zdążyłam ogarnąć jak co dzień bajzel domowy, zrobić pranie, pozmywać w duecie ze zmywarką, wyrzucić śmieci, odkurzyć i umyć podłogi, zrobić obiad, bawić się z Elą. Teraz wreszcie siadłam z kawką przed kompem i mam głupie uczucie... że nic nie zrobiłam. Nic takiego, czym można by się pochwalić. Więc nic. Siedzę sobie w domu i nic nie robię, jak każda mama małych dzieci :)

Skąd we mnie to poczucie, że nic nie robię? Pewnie dzięki mojej mamie, która - nieświadomie zapewne - naciskała zawsze na mnie i podkręcała ambicje. A potem słyszałam, że "mogło być lepiej", że jestem leniem i nic nie robię itd. "Twoim obowiązkiem jest tylko nauka i nawet do tego się nie przykładasz?". Co roku w podstawówce miałam świadectwo z paskiem, maturę zdałam na piątki, a na studiach tylko jedną sesję poprawiałam - ale to było za mało. Jednocześnie pracowałam, pisałam magisterkę i przygotowywałam się do ślubu - za mało, nic nie robiłam, był foch. I tak mi zostało. Spalam się jak wariatka, udaję herosa, a mój wewnętrzny terrorysta cały czas mi mówi, że siedzę, pachnę i "nic nie robię!". 

Po tym doświadczeniu mam ochotę chwalić i doceniać moje dzieci dosłownie za wszystko. Choć wiem, że przesada w żadną stronę nie jest dobra. Ale jednak chciałabym, żeby będąc dorosłymi już ludźmi, czuli się bardziej dowartościowani i pewni siebie. A nie ciągle udowadniający, że jednak coś są warci. Jak ja i Krzysiek - dzieci kochających przecież i troskliwych rodziców (czasem aż za bardzo...). Co poszło nie tak?

No więc dobrze, zaczęłam celebrować poranek przy kawce :P Należy mi się!

Po feriach powoli dochodzę do siebie... Nastawiałam się na dwa tygodnie bycia z dziećmi i masę spacerów i atrakcji, a wyszły mi dwa tygodnie nie spania i martwienia się o chore dzieci. Dopiero teraz czuję, jak bardzo jestem zmęczona i jak to przeżywałam. Kiedy coś się dzieje, zaciskam zęby i działam, a potem jak już jest spokój, to nagle padam na pysk.

Chłopcy poszli do przedszkola od poniedziałku. Choć dalej kaszlą rano i smarkają (pewnie niejedna mama słysząc to padłaby na zawał), to wiem, że nic im już nie będzie. Więc rano udaję że nie słyszę pokasływania (do dwóch tygodni po chorobie może się utrzymywać, niestety), robię im śniadanko, pomagam się ubrać, podaję plecaczki i macham radośnie na do widzenia ;) Mówię moim trzem mężczyznom "to bawcie się dobrze!", zamykam za nimi drzwi i wpadam do łóżka, żeby jeszcze przez chwilę się wygrzać pod kołdrą. Zanim Ela nie wstanie i nie zacznie się nowy dzień.

Jestem umówiona na usg połówkowe za tydzień. Z jednej strony jestem podekscytowana, że zobaczę mojego maluszka (może tym razem zdecyduję się podejrzeć, czy to on czy ona?). Z drugiej - boję się, że coś będzie nie tak (na połówkowym z Elą zaczęła się histeria, że mózg źle zbudowany i dziecko może być chore - urodziło się najzdrowsze ze wszystkich, ale co przeżyłam w drugiej połowie ciąży czekając na wyrok, to moje). No ale nic nie poradzę, mogę tylko się modlić i cierpliwie czekać.

Tak więc w przyszły wtorek usg, w środę wizyta u mojej lekarki. A jutro rano jadę zrobić moją "ukochaną" morfologię, a potem z dziećmi do logopedy. W ogóle kalendarz mam opisany szczegółowo, jakoś dużo spotkań i zadań się uzbierało. Dobrze, szybciej mi czas minie. Zrobi się szybko marzec i może wiosna przyjdzie na całego.

Bo już nieśmiało przyroda zaczyna sobie o niej przypominać. Od jakiegoś czasu ptaki śpiewają jak zwariowane. Wróble ćwierkają tak "wielkanocnie". Dwa dni temu widziałam pierwsze bazie. Wczoraj zobaczyłam, że magnolia i bez w ogrodzie pracują nad pąkami. Żeby tylko mróz nie ściął... Żeby już się zrobiło ciepło, jasno i pachnąco...

Wczoraj właśnie tak było, ciepło i wiosennie. Kilka godzin byłyśmy z Elą na spacerze - i nawet ja poczułam się lżejsza, młodsza i bez zmartwień :) I kupiłam sobie seksowne kozaki na wysokim obcasie, ha! Takich dni jak najwięcej!

A to piosenka na dziś:

Od rana do wieczora
Gdy przyjdzie na to pora
Pokonuj strach, co drzemie i
Który w tobie tkwi

Nie bój się nic nie robić
Nie bój się tracić czas
Nie bój się marzyć
Nie bój się długo spać

Możesz być tym, co umie
Możesz być tym, co wie
Lecz zanim zaczniesz już coś rozumieć
Pomyśl, czy ci się chce

Nie bój się nic nie robić
Nie bój się tracić czas
Nie bój się marzyć
Nie bój się długo spać

Z okna wyglądać godzinami
Snuć się bez sensu ulicami
Zagapić się na własny cień
Spędzać w ten sposób cały dzień

Nie bój się, pokonaj strach...

Wyłącz dziki telefon
Zamknij okna i drzwi
Pokonaj strach, co drzemie w tobie
I który w tobie tkwi

I nie bój się nic nie robić
Nie bój się tracić czas
Nie bój się marzyć
Nie bój się długo spać