Istota wiosny.

Ciepło. Na dziś zapowiadali pierwszą wiosenną burzę. Ciekawe, że można zatęsknić za grzmotami - nie mogę się doczekać. Co prawda mam nadzieję, że doczekam się w domu, a nie gdzieś na spacerze, no ale - bez ryzyka nie ma zabawy :P

Po weekendowym zawiasie znów przypływ energii. Za dużo emocji ostatnio, nagle światła, zapachów - czasem mnie to osłabia i aż mi smutno, że jest tak pięknie. Bo ta wiosna minie, tak jak minęły kolejne, za szybko. Nie lubię tej części bycia nadwrażliwcem, ciągłej świadomości przemijania i nieuchronności rozstań. Tyle że dzięki temu uważniej patrzę na to, co jest i cieszę się chwilą. Choć ta radość zawsze jest podszyta tęsknotą za nie-przemijaniem. A na to muszę poczekać, bo tu go nie znajdę.

Ale dziś, tak jak wczoraj - wyciągamy z Sarą letnie sukienki i balujemy. Nie mogę się nacieszyć krótkimi rękawami (wczoraj zarządziłam inaugurację i po szkole/przedszkolu wreszcie dzieciaki w lekkich wdziankach). Zimowe rzeczy pochowałam do szaf, ile miejsca się zrobiło w przedpokoju! Znowu można dzień spędzać - uwaga uwaga, witamy w Krakowie! - na polu. Tak, ja z tych, którym "na dwór" nie przejdzie przez gardło. A dzieci znają obie opcje, bo się nauczyli od śląskich dziadków :)

Na polu jest pięknie. Złote deszcze zakwitły - znacie tą nazwę forsycji? Ja mam takie wspomnienie z dzieciństwa, że idę z tatą do kościoła Misjonarzy (MB z Lourdes, moja pierwsza parafia, tam byłam chrzczona) i tata pokazuje mi gałązkę pełną żółtych kwiatków. Wtedy usłyszałam po raz pierwszy tą nazwę, złoty deszcz. Śliczna jest i świetnie pasuje do tej paschalnej pory roku.

Oprócz tego kwitnie na biało - chyba tarnina? Wszystkie te niepozorne i raczej wkurzające potem krzaczki (kolce na gałęziach, a jesienią pełno gnijących dokoła owoców) na ten krótki czas zamieniają się w przedsmak raju. Chyba nawet bez i jaśmin nie pachną tak pięknie, a przecież jestem fanką ich aromatów od zawsze :) W dodatku gdy idę ulicą, to czuję nagle ten zapach - a małe drzewko z kilkoma tylko gałązkami kwiatów jest jeszcze daleko. Ale ma moc! :)

I tak to... Sara urosła, na placu zabaw wymiata. Wspina się oczywiście na najwyższe zjeżdżalnie - sama. Na szczęście póki co jest raczej pulchna i nie może robić tych wszystkich akrobacji, które już w tym wieku wyczyniała jej siostra, doprowadzając mnie do stanu przedzawałowego. Jest zdecydowanie spokojniej. Mimo to biega szybko na swoich nóżkach, sukienkę i jasne krótkie włoski rozwiewa wiatr. Duże brązowe oczy patrzą uważnie. Na tej jasnej buzi wyglądają dość niezwykle.

Jutro dzień wspomnień. Cztery lata temu wiosna była w stanie bardziej zaawansowanym. Migdałowce zakwitły naprzeciwko szpitala, gdy szłam zieloną już ulicą, czując coraz mocniejsze skurcze. A trzy godziny później po raz pierwszy zobaczyłam twarz mojej małej kobietki. Ciemne włoski, specyficzna po porodzie cera. Ale była piękna i przypominała mi małą Mulan. Uroda jej się w międzyczasie zmieniła, ale charakterek pasuje idealnie do wojowniczej Chinki. Migdałowe oczy, choć ciemnobrązowe, a nie czarne - też. Nasza Eluśka Waleczna. Cukierki dla przedszkolaków z grupy na jutro już kupione. Mamy nadzieję, że zdrowie dopisze i w niedzielę poświętujemy przy torciku, w gronie zaproszonych przez Elę ulubionych koleżanek z przedszkola.

Ciekawe tylko, co będą robić nasi chłopcy na takim babskim przyjęciu :P Pewnie pójdą pograć w piłkę na podwórko.  Gabryś ostatnio dostał medal za trzecie miejsce w klasowym konkursie. Zachęcony tym Rafałek uczy się wiersza na konkurs recytatorski. Ta męska potrzeba rywalizacji :P

A poza tym jakoś nie pisałam o tym, ale mamy w domu remont. Robimy strych. Pewnie nie uporamy się ze wszystkim od razu, ale za jakiś czas - ile będzie miejsca! I dwie łazienki, sasasa.

Dobrego dnia :)