Bycie mamą to dziwna przygoda...

Bardzo mi się podoba ten plakat :) Zajmuję się przyklejaniem tej karteczki już ładne kilkanaście lat i wiem, jak jest... Zwłaszcza w najbliższej rodzinie. Ale warto mieć nadzieję.

Zerkam nad ekranem i widzę Rafałka, który wsadził całą rękę do słoika z masłem orzechowym. Wyjął, całą w brązowej mazi. Zaczął machać na wszystkie strony. Mam placki z masła orzechowego rozrzucone artystycznie po kuchni. Ech, przerwa w pisaniu...

... Po przerwie. Drzemiąca mi na kolanach Ela musiała zostać obudzona i teraz marudzi. Ale słodko pachnie :)) Elusią-przylepą. Łypie na mnie podejrzliwie, bo dalej nie rozumie, czemu musiałam nagle zająć się myciem Rafałkowych łapek. Przecież jej sen jest ważniejszy od takich głupot.

Wczoraj, kiedy usypiałam Elę, zostawiłam Rafałka zajętego malowaniem farbkami w kuchni. Zjawił się po jakimś czasie przy łóżku i zaprezentował łapki w kolorze granatowym, a także zęby i język w ciemnozielonym. Dobrze, że Ela już spała i mogłam bez problemu iść go umyć.

Rafałek jest jak kameleon. Lubi zmieniać kolor :P

I bardzo lubi eksperymentować.

I się przebierać :)

Rano wkroczył dziarsko do kuchni. Na głowie miał hełm (założony tyłem do przodu), w jednej ręce miecz, a w drugiej szablę. Co robił? Polował na duchy i smoki. Wszystkie marnie zginęły. "Uciąłem smokowi oko, potem oba ocy, ogon, a na końcu uciąłem kalose!"

Ha, smoku, i co powiesz teraz, potworze bez kaloszy?

Gabryś poszedł do przedszkola, więc jest trochę spokojniej. Wczoraj wrócił z pięknym rysunkiem motyla w plecaczku. Ma chłopak talent. I jest ciekawy świata. Niesamowite jest słuchać (i oglądać), jak go postrzega.

Kilka dni temu modliliśmy się wieczorem. Gabryś już powiedział swoje intencje, więc pytam Rafałka:
- Za kogo chcesz się pomodlić?
- Za robale w Niebie!
- ??? Za co?
Zniecierpliwiony Gabryś na to:
- Oj mamo, przecież jak robale umierają, to idą do Nieba, no nie?
Nooo... Tak. Tylko jakoś nigdy nie patrzyłam na robale w tych kategoriach :) Dzięki temu wywiązała się długo rozmowa na temat życia po śmierci. Gabryś bardzo się zdziwił, że z Nieba nie wraca się na ziemię. I że jest tam tak fajnie, że nie chce się wracać. Tu mu się podoba.

Pamiętam ten czas, kiedy ja też byłam taka mała, pełna energii i miałam tu tyle do zrobienia. Znaczy, teraz też niby mam... Ale zauważyłam, że z radosnego, żywiołowego Filemona coraz bardziej staję się Bonifacym. Najchętniej ułożyłabym się na piecu i zasnęła. I już nie wracała z tego Nieba.

Choć pewnie w prawdziwym Niebie znowu stanę się Filemonem. To jest pocieszające.

W temacie cieszenia się chwilą pozostając jeszcze... Ostatnio na śniadanie mieliśmy do kanapek jajka na twardo z majonezem. Wylewałam z garnuszka gorącą wodę, zalewałam zimną, żeby dzieci szybciej mogły obierać ze skorupek jajka (duża część jajka zostaje wtedy w skorupce, ale zabawa jest przednia). Zaiste robiłam to wszystko bez głębszych przemyśleń. Nagle zauważyłam, że Rafałek przygląda mi się ogromnymi oczami.
- Ojejku! Niesamowite! Mamusio, pomóc ci?
I zaraz obierał jajko z ciepłej skorupki.
Dlaczego ja nie uznałam tego za niesamowite? Przy dzieciach czuję się, jakbym jeszcze raz oglądała "Amelię". I rozbijała łyżeczką śmietankę.

A teraz trochę z innej, drapieżnej beczki. Byliśmy wczoraj wieczorem w supermarkecie, żeby kupić Gabrysiowi buty. Krążyliśmy między półkami, trochę zmęczeni, a trochę podekscytowani wieczorną wyprawą - Krzysiek ze śpiącą Elą, Gabryś z koszykiem na kółkach i ja z wyrywającym się Rafałkiem. Smyka musiałam trzymać mocno, bo ma tendencje do szukania przygód i znikania w oddali, a w efekcie - do gubienia się. Kiedy kolejny raz szarpnął moją rękę, pokazałam mu stojący obok boks z przecenionymi skarpetkami: "Zaraz Cię tam wrzucę i sprzedam za pięć złotych. Chcesz?". Mina stojącego obok faceta bezcenna. Ech, ciekawe ile osób tego dnia myślało ze zgorszeniem o okrutnej matce :P A Rafałek średnio się przejął, ale był już grzeczny i w spokoju mogliśmy dokończyć zakupy.

Żeby nie było, że tylko taka sztywna i mugolska w sklepie jestem... Zakupy skończyły się moją i Gabrysia zabawą w berka, czyli szaloną gonitwą między koszykami, ludźmi i wystawami. I było dużo śmiechu, a także - o dziwo - żadnych ofiar :P Ale z Gabrysiem mogę sobie pozwolić na takie zabawy. On jest już duży, mądry i się nie gubi. Aż mi dziwnie, że oni wszyscy kiedyś tacy będą. Coraz bardziej samodzielni. Odpowiedzialni. Ze swoim pomysłem na życie.

Bycie mamą to dziwna przygoda...