Już za dwa dni...

Tak, za dwa dni premiera "Domu pod kasztanem". Kolejnej książki, z której jestem dumna i cieszę się, że powstała. W świecie pełnym hałasu jest dla mnie jak powiew normalności.

Jeśli ktoś lubi powieści pełne akcji, bohaterów borykających się z problemami ponad siły, którym los co chwilę rzuca kłody pod nogi, to... nie sięgajcie po tą książkę ;) Jest tylu innych autorów, którzy piszą tego typu książki!

 To nie znaczy, że nie umiałabym takiej napisać.

Kto wie, może gdy zostanę babcią i moje życie nie będzie obfitować w taką mnogość dziwacznych przygód, to taką popełnię. Kryminał na przykład.

Ale póki co jestem mamą sześciorga ludzi, którzy dostarczają mi rozrywek w nadmiarze. I kiedy w końcu siadam nad książką – jako autor lub czytelnik - to oczekuję tylko jednego.

Chociaż chwili spokoju ;)

Dlatego – w tym momencie – moje powieści będą: dawać nadzieję, uspokajać, przywracać wiarę w to, że jeszcze może zdarzyć się coś dobrego, uczyć otwierania się na drugiego człowieka i szacunku wobec niego.

Na pewno nie spłyną krwią, nie wypełnią się romansami, a moi bohaterowie nie będą konać w objęciach swoich kochanków :P

No dobrze, rozpisałam się o książce.

A tak naprawdę to chciałam napisać o czymś zupełnie innym.

Już za dwa dni ważna rocznica!

Minie dwadzieścia lat od dnia, w którym zmieniło się wszystko.

Dla mnie – na lepsze. Jan Paweł II nigdy nie będzie dla mnie pomnikiem walki z komunizmem, postacią historyczną, upudrowaną świętą figurą czy kimś kontrowersyjnym. Pochodzę z pokolenia, które miało okazję poznać go nie tylko jako obiekt z memów czy mniej lub bardziej gustownych rzeźb.

Jest (nie był!) dla mnie kimś bliskim. Dzielnym człowiekiem, który do końca był wierny temu, w co wierzył. Kolegą po piórze. I kimś, kto chodził po tych samych szlakach. Kimś, kto też lubił pływać kajakiem. Kimś, kogo mam nadzieję spotkać po drugiej stronie i pogadać razem. U studni.

PS Tak, jakoś w tym czasie minie też 20 lat od momentu, w którym zaczęła się przygoda z blogowaniem!

Bądźmy szczerzy: gdyby nie blogowanie i lata ćwiczenia warsztatu, nie byłoby powieści!

Gdyby nie inne wydarzenia sprzed dwudziestu lat – tym bardziej by nie było, bo ja nawet nie byłabym w stanie niczego budującego napisać.

Wszystko jest po coś. A pisanie nie jest celem samym w sobie :) Jest drogą do...