Nostalgicznie w lutym jeszcze.

Mam ochotę usiąść gdzieś w dziczy, z dala od miasta. W zeschłej trawie, może podmokłej. I po prostu gapić się przed siebie w ciszy. Najlepiej na góry lub las. Żeby wylazło ze mnie to wszystko, co w szalonym pędzie się poodkładało.

Taki przedwiosenny zawias...

Tylko w środku, w rzeczywistości czasu na to brak. I znowu Pan Bóg woła do rzeczy, które by mnie normalnie przerażały - gdyby nie świadomość, że to On bierze za to odpowiedzialność. I ja nie muszę się o nic martwić. A już na pewno nie tym, że wychodzę do obcych ludzi i mówię - bo to nie od siebie będę mówiła. To znaczy taką mam nadzieję ;) Tak czy owak, takim Szustakiem bym być nie mogla, bo bym zwariowała. No ale ważne żeby każdy robił to, do czego się nadaje. A po Langustę sięgam zawsze, jak mam trudniejszy czas. Wczoraj słuchałam chyba ze dwie godziny :P

Już jutro przestanę być mamą niemowlaczka. Rocznica narodzin Michałka. Śmignęło. Porusza mnie to, jak dzieci rosną, zmieniają się. I jak Pan Bóg je prowadzi ich własną drogą.

Michaś. Luty 2019.

Tak to było :) A jak wygląda Michałek teraz, można sobie zobaczyć w poprzednim poście. W morskim kolorze nadal mu do twarzy ;)

Luty powoli się kończy. Miesiąc naszych z Krzyśkiem pierwszych pogaduszek, no i pierwszej randki, te 13 lat temu. Wtedy wszystko nam się zaczęło. A teraz pięcioro sporych już wilczątek w domu. Wspólnym domu.

Nawet jeśli czasem jest pod górkę, to mamy za co dziękować!

Za wspólne szlaki, górskie i nadmorskie. I nie tylko.

Tak mi dziś nostalgicznie wyszło :)