poniedziałek, 20 listopada 2017

Czego dzieci się uczą...

Poniedziałek. Dzień odpoczynku :) Mąż w pracy, dzieci w szkole i przedszkolu. Siedzimy sobie z Sarą w domku, błoga cisza (w sensie że żadnych  wrzasków i odgłosów kłótni) :) Tylko Sarunia podśpiewuje sobie w duecie ze zmywarką do naczyń. A ja właśnie zjadłam pizzę i sobie piszę przy kawce. Totalny relaks i ładowanie baterii :)

Ta piosenka zawsze poprawia mi humor i przypomina,  kim  jestem - dzikim sercem, ukrytym pod uniformem żony i  mamy:

Myśli coraz częściej uciekają mi do moich urodzin (trzydzeste drugie! wypadają w tą niedzielę, święto Chrystusa Króla :)) taki prezent z Góry), Mikołaja (listy napisane, zostawione na parapecie i zabrane za sprawą krasnoludków), adwentu i Bożego Narodzenia. Lubię ten czas, koniec roku. Mimo zimna i długich nocy - czas przytulenia i szczególnej miłości Boga do człowieka. Nawet świecidełka w sklepach i kolędy śpiewane przed rozpoczeciem adwentu przestały mnie wkurzać. Niech każdy sobie świętuje po swojemu.

I wspominam sobie. Wiem, często wspominam, tak już mam :) Tak samo często myślami wybiegam w przyszłość, zwłaszcza tą poza czasem. Ale jednocześnie umiem się cieszyć chwilą, a to najważniejsze.
Tak  cztery lata temu wyglądali chłopcy  : ) Byli w tym wieku, co teraz dziewczynki.
Po dzieciach widać, jak szybko mija czas. Tylko my ciągle piękni i młodzi ;)

Chłopcy urośli strasznie. I tacy są już... szkolni i poważniejsi jacyś. Znaczy broją tak samo i tak samo potrzebują wieczornych przytulasów i łachotania, ale no... to już nie takie maluszki. Uczą się dużo, takich już powazniejszych rzeczy. Przemycamy im dużo wiadomości z geografii, historii - bo już przyswajają i budują swoją wiedzę o świecie. I ciekawi ich to. Rafał ostatnio po przyjściu z przedszkola zapytał: "Mamo, a wiesz co to jest dwutlenek węgla?". No ja w jego wieku nie wiedziałam, a on już umiał mi wyjaśnić :) 

Gabryś się martwi, że ma zrobić w szkole prezentację o ulubionym sportowcu. A tu zonk, bo mimo że chłopcy trenują piłkę i wiedzą, kto to Lewandowski, no to jednak u nas w domu nikt sportów nie ogląda - głównie dzięki temu, że nie mamy telewizora. Nic to, pomogę mu przy prezentacji (w naszym małżeństwie to ja jestem fanką piłki, Krzysiek jej nietypowo nie trawi), choć od polskich drużyn zawsze wolałam hiszpańskie i myślę, że wybierzemy któregoś z zawodników F.C. Barcelony lub Realu Madryt... W każdym razie myślę, że gdyby prezentacja miała dotyczyć typów dawnej broni, wypraw odkrywców lub np. historii kolei, Gabrysiowi byłoby łatwiej :P

Dziewczyny to moje małe psiapsiółki. Synów mama fascynuje swą innością i starają się być jej rycerzami, córeczki za to znakomicie się w niej odnajdują i naśladują. Sara już robi to, co Ela w jej wieku. Obserwuje, siada obok. Gdy ja piję kawę, ona obok sączy kakao. Kiedy gotuję, podgląda. Pomaga rozpakowywać zmywarkę. Jeśli się ubieram i gdzieś wychodzę, ona już leci po swoje buciki i czapkę. Moja kochana asystentka :) Jeszcze trochę i jej też będę musiała malować paznokietki i smarować buzię błyszczykiem (Ela raz na jakiś czas stanowczo się tego domaga). Ostatnio jej ulubione słowo to "padło!". Gdy coś jej spada, woła: "Mama! Padło!", a gdy się pytam gdzie, czasem mówi: "Nie wiem!" :) I słodka jest w tym strasznie. A mówić jej coraz łatwiej - ma już dwanaście ząbków, przebiły się wszystkie czwórki.

Eluśka miała ostatnio pasowanie na przedszkolaka. Dostała odznakę z imieniem. Mówiła ładnie wierszyki, śpiewała piosenki z innymi dziećmi. Na początku trochę się stresowała (co można było poznać tylko po tym, że cały czas wystawiała język i się oblizywała:P), ale generalnie było ok. Teraz często chodzi po domu i śpiewa te nowe, przedszkolne piosenki ("Przedszkolaczek to jest zuch" i podobne szlagiery). W przedszkolu też ponoć nieraz umila dzieciom czas swoim śpiewem, na przykad gdy się ubierają na spacer (ona ubiera się dość szybko i i sprawnie, a potem czeka na innych). A do toalety podobno zawsze chodzi tanecznym krokiem. Coś czuję, że będziemy ją musieli zapisać na balet :P Zwłaszcza że figurę ma do tego idealną, jest szczupła i zwinna. Raczej nie jestem fanką załatwiania dzieciom zajęć po godzinach, no ale czas pokazał, że same o to proszą. Gabryś chodzi w piątki na treningi piłki nożnej, mimo że wraca przez to bardzo późno. Ale skoro chce i bardzo mu zależy - proszę bardzo. Z czasem coraz bardziej będziemy musieli naginać swój grafik do dziecięcych potrzeb i odbierać je o różnych porach z różnych miejsc... Będzie zabawa.

A na razie - listopad 2017 ma się ku końcowi. Przed nami adwent, już coraz bliżej. Nie mogę się doczekać.

Miałam nadzieję, że jestem w ciąży, ale nie. Jeszcze nie. Tego też powoli nie mogę się doczekać. Ale to Pan Bóg daje życie - w dobrym czasie.

Póki co - do czerwca będę się modlić za jakieś dzieciątko niechciane, żeby miało szansę się urodzić i godnie żyć. Dziewięć miesięcy różańca - to dobre i dla mnie. To zawsze działa w obie strony.

13 komentarzy:

  1. Dziś komentuję jako pierwsza - jaki przywilej :) Zgadnij, na co zerkam kątem oka? Na "Meridę", a jakże! :D I ten początek, jak matka-królowa ją strofuje na każdym kroku: masz być taka, śmaka, owaka - hmmmmm.

    Piszesz o ciąży... Trochę zabawne, bo ja jestem na etapie odliczania dni, by wykonać test ;) Zakładam, że nie jestem, bo hormony mi jeszcze skaczą - wciąż karmię piersią, ale jednak za każdym razem sprawdzam... i coraz bardziej, mimo miliarda obaw, chcę.

    Macie ten układ dzieci, o jakim ja zawsze marzyłam: dwóch starszych chłopców i dwie młodsze dziewczynki. Strasznie gryzie mnie, że Jerzyk nie ma brata i, jasne, może kiedyś się doczeka, ale różnica wieku z roku na rok robi się coraz bardziej przepastna. Szkoda.

    Też czekam już na Adwent. Byłam dziś u koleżanki, która pokazywała mi kalendarze adwentowe, jakie zrobiła dla swoich dzieci. Umówiłyśmy się, że pomoże mi zrobić podobne. Już widzę, jak Jerzyk z Reginką by się ucieszyli :) Ja w ogóle należę do tych osób, które najchętniej śpiewałyby kolędy przez cały rok. Tak jak pieśni wielkopostne mnie niesamowicie wyciszają, tak bożonarodzeniowe dają mi wewnętrzną radość i spokój :)

    A dzieci rosną zdecydowanie zbyt szybko! I żadnego momentu nie da się przeżyć z nimi jeszcze raz :(

    Uściski z Kaszub dla całej Waszej szóstki :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. :) Układu dzieci nie zaplanujesz, ale w sumie to rodzeństwo zawsze jest wsparciem dla siebie, niezaleznie od płci. Gdyby Jerzyk się doczekał braciszka, może już nie byłby jego kompanem, za to na pewno wzorem i obaj by na tym korzystali bardzo ;)
      To życzę Wam tego kolejnego malucha, nawet jeśli nie teraz, to w niedalekiej przyszłości :)
      Też kocham adwent :)) Pascha to dla mnie eksplozja radości, ale w tym grudniowym czasie jest coś mega uspokajającego...

      Usuń
  2. Zdecydowanie Bóg daje życie w dobrym czasie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O tak :) A jak tam Wasze nowe życie?

      Usuń
    2. Daje popalić. Chyba za stara jestem na ciążę XD to tak pół żartem, pół serio, ale rzeczywiście najgorzej znoszę tę ciążę, szybko się męczę, wszystko mnie boli i ciągnie. A od 17 tygodnia mam szew i przede wszystkim poleguję, żeby przetrwać ten najgorszy drugi trymestr- ten sam, co tak wszyscy chwalą, że czują się kwitnąco, no a dla mnie on jest najbardziej decydujący.

      Usuń
    3. Hehe rozumiem Cię, bo sama każdą całą ciążę czuję się do bani i nic kwitnącego w niej nie ma :P Choć groźnie to u nas było na początku (dziewczynki - cud że są z nami) i pod koniec (chłopcy)...
      Niech Was Pan Bóg ochrania i doprowadzi bezpiecznie do dobrego rozwiązania :))

      Usuń
  3. To prawda, że po dzieciah widać jak szybko mija czas.

    I tak już awansem, wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Spełnienia marzeń i żeby czas z dziećmi, tak na co dzień, mijał Ci jednak wolno i przynosił mnóstwo radości.

    OdpowiedzUsuń
  4. Dzieciaczki to niewątpliwie dar niebios.
    Czasami puszczają nerwy, ale gdyby nie one byłoby baaaardzo smutno.
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Dokladnie, dzieci rosna, a my nadal piekne i mlode. ;)

    Ja tez nigdy nie bylam fanka zapisywania dzieci na tuzin zajec pozalekcyjnych. Na basen zaczelam jezdzic z Bi, bo uznalam, ze sztuka plywania przyda sie w zyciu, a poza tym plywanie jest swietnym cwiczeniem kregoslupa i reszty miesni. Okazalo sie jednak, ze Bi chwycila bakcyla i teraz sama uklada plan jakich sportow po kolei bedzie probowac. :D

    Ja to sie chyba juz tego trzeciego malucha nie doczekam... Troche mi smutno, nadal tesknie za naszym aniolkiem, ale jednoczesnie z przerazeniem stwierdzam, ze robie sie wygodna. Zaczyna mi byc dobrze z taka troche odchowana dwojeczka. Chyba sie naprawde starzeje... ;)

    OdpowiedzUsuń