Na wrześniową nutę.

Jeśli myślałam, że będę mieć więcej czasu, gdy chłopcy pójdą do przedszkola, to byłam w błędzie... Półtora tygodnia zleciało jak z bicza strzelił. Pewnie ani się obejrzę, a zrobi się zima.

Póki co mamy piękną końcówkę lata. Dziś upał był taki, że dopiero po południu wyszliśmy na spacer. Na lody. Mimozy kwitną i pachną jak złoty miód, świerszcze grają w trawach. Będzie mi brakować tych zapachów i odgłosów, kiedy wszystko zrobi się szare i gołe. I cieeeepłaaaaa...

Co poza tym. Zalałam sobie laptopa herbatą z sokiem malinowym (uroczo się kleił) i teraz piszę na jakimś starym sprzęcie, który nie zawsze chce działać (np. czasem nie mogę pisać komentarzy pod tekstem). Laptop czeka na naprawę. Ale w sumie to dobrze, że go nie ma, bo czasu na kawkę przed kompem też brak. 

Ela bardzo przeżywa brak chłopców w tygodniu i potrafi wymyślać takie numery, że muszę na nią uważać. Już więcej wolnego czasu miałam w wakacje, kiedy bawili się wszyscy razem, a ja mogłam siedzieć obok i czytać książkę. Teraz muszę czytać Eli, albo wymyślać jakieś zabawy ciągle. Kurcze, jak sobie radzą mamy jedynaków? Masakra jakaś. Coś mi się wydaje, że za rok Ela wypruje do przedszkola równie ochoczo jak Rafałek. W sumie to mogłabym ją puścić już teraz, ale... moim zdaniem miejsce takich maluchów jest jeszcze w domu. Na integrację przyjdzie czas (całe życie...). A dzieciństwo i domowe ciepełko jest bezcenne.

Pod poprzednim tekstem pojawiło się pytanie, czy nie schizowałam się, że czteroletnie dziecko się zacina. Hmm... no, nie. Nie dlatego że mam jakąś olewkę, tylko dlatego, że podobny etap miał wcześniej Gabryś. Próbował powiedzieć tyle rzeczy na raz, że z wrażenia się jąkał. Po jakimś czasie mu samo przeszło. A ja się cieszyłam, że zamiast fundować mu traumę i ganiać po lekarzach, poczekałam cierpliwie. Pewnie że się martwię kiedy komuś się coś dzieje, ale czasem zamiast panikować lepiej obserwować i czekać (oczywiście nie zawsze :P). Rafałek na wiosnę zacinał się straszliwie, bo też próbował opowiadać różne historie i brakowało mu słów, albo chciał powiedzieć wszystko na raz. Wystarczyło kilka miesięcy i sam zaskoczył, jak mówić bez jąkania. A co do wyraźnego mówienia, to za jakiś czas wrócimy do wizyt u logopedy, bo dzieci je lubią :) Bardzo pomogły Gabrysiowi, więc teraz czas na młodszego. A panią mamy bardzo fajną ,z dobrym i spokojnym podejściem do dzieci. Też bez żadnego ciśnienia, że dziecko ma od razu mówić wszystko idealnie.

Sara dziś skończyła trzy miesiące. Śliczna z niej niebieskooka kluseczka :)) Właśnie mamrocze coś w łóżku i pewnie zaraz będę musiała do niej iść. Generalnie jest bardzo spokojna i pogodna. I mogę z nią zrobić to, co z żadnym dzieckiem do tej pory się nie udawało - po nakarmieniu odłożyć do łóżeczka i zająć się innymi rzeczami. Zasypia zazwyczaj sama. No niesamowite normalnie, chyba czuje że musi się czasem zająć sobą, bo inaczej nie ogarnę :P Nie to, co poprzednie trzy wyjce. A najbardziej zapadł mi w pamięć Rafałek, może dlatego, że dopiero się uczyłam robić wszystko jedną ręką, bo musiałam się zająć dwójką. Przy Eli jakoś nie było to już takie trudne. Teraz to już w ogóle pikuś. Szkoda tylko, że się tego nie wie, kiedy się ma jedno czy dwójkę, że potem jest łatwiej. Można się przestraszyć i przegapić okazję do lajtowego rodzicielstwa, nie poszerzając rodziny.

Dobra kończę, bo mi ciepło i nawet mi się pisać nie chce... Tylko chciałam dać znać niektórym, że żyję. Chociaż coraz bardziej mi melancholijnie, kiedy patrzę na opadające liście (cholerne bezwstydne topole...).

Zostaje cieszyć się resztką lata. A potem grzać tym ciepłem, które generujemy w domu pełnym dzieci i drobiazgów. Swoją drogą po ostatnich zmianach i remontach domek wygląda naprawę fajnie. Jest jasno i kolorowo. Warto było czekać :)