Przygotowania.

Do świąt zostało już tylko kilka dni. I w szoku jestem, że w zasadzie to jesteśmy przygotowani. Nawet choinkę już mamy :) a to naprawdę niezwykłe, bo zazwyczaj goniliśmy za nią w ostatniej dosłownie chwili. Prezenty dla dzieci kupione i schowane. Dom w miarę ogarnięty. Chociaż nie będę się mogła pochwalić zamiecionym każdym kątkiem i pościeranymi wszędzie kurzami, to jednak muszę pamiętać ile energii i czasu straciłam na opanowanie zwykłych codziennych katastrof. I w związku z tym cieszyć się, a nie załamywać, że dom nie mógłby się znaleźć w świątecznym katalogu ;)

Co najważniejsze, udało nam się już iść do spowiedzi (co nie jest takie proste, bo dwa razy w roku kolejki do konfesjonałów przypominają długością te do kas w Tesco, a comiesięczna spowiedź staje się w grudniu i na wiosnę prawdziwym wyzwaniem). Także tam gdzie trzeba, jest pozamiatane :)

Kulinarne plany w zasadzie są skonkretyzowane. Rybę zrobi moja mama (będziemy mieć dwie Wigilie, jedną "wstępną" z moimi rodzicami, bratem i jego żoną, a drugą na spokojnie wieczorem u nas w domu), a resztę my sobie przygotujemy. Zostawiam działania przy garach na wtorek i środę. Susz już kupiony, buraki na barszcz są, kapusta jest. Jeszcze tylko coś słodkiego trzeba wymyślić i chałkę kupić. No i pierogi, i uszka. Nie wiem, czy zrobimy, czy kupimy. Się zobaczy. Jakoś wolę się nie spinać i nie przypominać w święta kogoś po maratonie, kto już jest tak padnięty przygotowaniami, że nic go nie cieszy. Nigdy nie widziałam sensu w świętowaniu w ten sposób. Wolę mieć mniej i być spokojna i wypoczęta, no i cieszyć się z bliskimi w tych dniach, a nie warczeć na każdego (co niechybnie bym uczyniła, gdybym musiała przez tydzień sprzątać i gotować bez przerwy :) no nie jestem typem gorliwej gosposi, pełniącej swe obowiązki z pieśnią na ustach).

Kolędy są w zasadzie wyuczone. Gabryś ćwiczy w przedszkolu, a Rafałek z powodu przeziębienia śpiewa z nami w domu :) Ela też próbuje, no i tańczy do każdej muzyki. Śmiesznie tak, śpiewać kolędy przed świętami - no ale kiedyś dzieciaki muszą się tego nauczyć, nie ma rady.

Mdłości jakby trochę lżejsze. To znaczy dalej są, ale od kilku dni mogę zauważyć poprawę. Inaczej się czuję, mam więcej siły i chęci do działania. Już nie jest mi tak strasznie zimno (chociaż wieczorem dalej mnie trzepie i od razu nurkuję pod kołdrę). Dobrze dobrnąć do tego 14 tygodnia...

Pojawił się za to inny ciekawy aspekt ciąży, a mianowicie mega huśtawka nastrojów. W jednej chwili się zrywam i pucuję radośnie pół domu, w drugiej mam totalnego doła, chowam się przed domownikami w łazience i ryczę. Ech... Zawsze w ciąży mam wrażenie, że ktoś wyjął mi mój mózg i wsadził jakiś inny (należący do pana A. Normalnego, pamiętacie "Młodego Frankensteina"? :D).

No... I tak ogólnie jeszcze mówiąc o nastroju w jakim wchodzimy w te święta... W ciągu ostatnich kilku dni dowiedziałam się o śmierci kilku osób, kilku mężczyzn. Każdy zostawił żonę i dzieci. Będzie wiele pustych miejsc przy wigilijnych stołach. I, mimo nadziei na zmartwychwstanie, wiele smutku i tęsknoty. Nie umiem myśleć o tym bez bólu w sercu. I jednocześnie bez wdzięczności, że my możemy jeszcze być tutaj razem i mamy tyle okazji do okazywania sobie miłości... Choć ostatni zabiegany tydzień pokazał, jak to trudne w codziennym chaosie nie dać się ponieść złości i nie zranić najbliższych. Mam nadzieję, że ten czas będzie spotkaniem z Bogiem (bo to najważniejsze), ale też spotkaniem z rodziną. Zbyt często się mijamy, pochłonięci swoimi sprawami.