O Świetle.

Piękny poranek. Ciepło. Okna otwarte, choć jeszcze wcześnie. Słońce. Wiosna na całego :))

Krzysiek poszedł z chłopcami do lekarza, bo coś pokasłują. Czekam aż wrócą, potem jadę z Elą do znajomej na pogaduchy. A chłopaki spędza kolejny dzień z tatą :) Bo tata wziął zaległy urlop z okazji urodzenia się Eli :P i możemy nacieszyć się sobą.

A ja mogę nacieszyć się wolnością ;) Korzystam teraz, umawiam się ze znajomymi, chodzę na spacerki sama albo tylko z Elusią. Ech było nam to potrzebne. Jemu - bycie z dziećmi. Mnie - bycie samej ze swoimi myślami. Bez zastanawiania się, komu teraz podać co do jedzenia, jakie lekarstwa, kiedy kto zrobi kupę - i takie tam fascynujące sprawy. Lubię to robić na co dzień, ale czasami potrzebna jest przerwa i chwila oddechu.

Wczoraj wieczorem byłam nawet na rekolekcjach :))  Wreszcie na żywo, a nie przez internet. Jak  przeczytałam, że w Mariackim Szustak ma rekolekcje, to od razu mnie coś tknęło. I poszłam. I było super. W ogóle śmiesznie było stać z wózkiem na Placu Mariackim (tyle ludzi było, że stali też na zewnątrz - i całe szczęście, bo mogłam się bujać z Elą dookoła fontanny, a nie martwić w środku kościoła, że młoda ryczy i ma kryzys). Zwłaszcza że tego samego dnia trochę wcześniej się tym miejscem zachwycałam z przyjaciółką. No to pod wieczór mogłam się nim cieszyć przez półtorej godziny. I słuchając słów konferencji jednocześnie chłonąc atmosferę nocnego Krakowa. Cóż, Bóg często mówi właśnie przez to, co kocham. Jak nie góry, to Kraków by night :) I w ten sposób mogłam poczuć Plaster Miodu (nazwa rekolekcji) osobiście, totalnie.

Coraz częściej myślę o Wielkanocy. Tak szybko mija mi ten Wielki Post, zupełnie inaczej, niż poprzedni. Jak się nie jest w ciąży to w ogóle czas mija szybciej i przyjemniej ;) Przynajmniej mnie. Znam dziewczyny, dla których jest to czas bardzo przyjemny. No ale prawdą jest też, że coraz częściej myślę o Czwartym. Kiedy się pojawi, kiedy będziemy się nim (nią?) cieszyć. I jest to taka radość, że nawet ciążowe przykrości bledną przy niej.

Wielkanoc... Będzie specyficzna. Czuwanie całonocne wspólnot z biskupem Rysiem. Z tym ostatnim mam ciekawe wspomnienia (bardzo dobre!). Na przykład jego błogosławieństwo, kiedy byłam w ciąży z Rafałkiem. Byłam wtedy spokojna o dziecko. Ale jest też inne, wcześniejsze wspomnienie. On jeszcze wtedy nie był biskupem :) A ja z Krzyśkiem - chyba nawet nie byliśmy jeszcze narzeczonymi, tylko parą. Też mieliśmy z nim (Rysiem) to czuwanie. I zdarzyło mi się wtedy coś niesamowitego.

Ja miałam wtedy taki czas, że wydawało mi się,  że Bóg mnie nie słucha. Wiem, to głupie, ale byłam jak dzieciak, który próbuje zwrócić uwagę rodzica i nie jest pewny, czy tata dalej go kocha. Byłam już we wspólnocie parę lat, czułam się kochana przez chłopaka, widziałam, że Bóg mi to dał - ale z jakiegoś powodu zaczęłam się bać, że się na mnie obraził. Pewnie dlatego, że moi rodzice czasem się na mnie obrażali bez wyraźnego powodu i przenosiłam lęki z tym związane na Niego.

Miałam wtedy wstęp do ewangelii. Tej o trzęsieniu ziemi i kobietach rozmawiających z aniołem, który mówi, że Jezus zmartwychwstał i już nie ma go w grobie. W sumie to trzęsienie było tam najmniej ważne, ale ja się go uczepiłam jak pijany płotu i cały wstęp był w sumie o tym - że Bóg MÓGŁBY teraz zrobić też trzęsienie ziemi, gdyby chciał, żebyśmy poczuli Jego obecność. Ale JEŚLI tego nie zrobi, to nie znaczy, że Go nie ma - tak się asekurowałam, przekonana, że przecież nie będzie z powodu nas robił takich głupot. Ja siadłam, ksiądz podniósł się do czytania ewangelii. I wtedy zaczęła dygotać podłoga. Trzęsło nami okropnie przez cały czas, kiedy ksiądz czytał. Tylko Ryś był tak przejęty czytaniem, że nie zauważył :P My byliśmy w szoku. Skończyło się przy końcu ewangelii.

Prawdopodobnie akurat wtedy przejeżdżał pobliskimi torami pociąg. Ale siedzieliśmy tam całą noc i podłoga dygotała tylko wtedy, podczas czytania o trzęsieniu ziemi. Nie miałam wątpliwości, że - czymkolwiek się Bóg posłużył - odpowiedział z miłością na moje wątpliwości. I dzięki temu nie tylko ja, ale wielu z nas poczuło się przytulonych przez niego.

Miałam w życiu wiele takich dziwnych wydarzeń. Po tym wszystkim ja nie muszę wierzyć w Boga - po prostu wiem, że On jest. Dlaczego akurat mnie to spotyka? Pewnie żebym o Nim mówiła innym...

Chrześcijaństwo nie jest jedną z wielu religii. Ono jest wyjątkowe. Bóg jest właśnie taki, miłosierny, szukający. I Jezus Chrystus - On naprawdę jest i może robić niesamowite rzeczy. Może sprawić, że nasze życie nabiera sensu, że zaczynamy żyć naprawdę. To jest tak blisko nas, cały czas - trzeba tylko się na to otworzyć.

W tym ostatnim etapie Wielkiego Postu życzę Wam wszystkim odwagi w odkrywaniu Go. I potem - pięknych świąt.