O dużej dziewczynce :)

Myślałam że tego typu wpis pojawi się w kwietniu. Wtedy Elusia kończy roczek. Może będzie już chodzić, a może nie - w każdym razie teoretycznie to powinien być koniec niemowlęctwa. Tak się przynajmniej mówi.

Tylko że... Od jakiegoś tygodnia łapię się na myśli, że ja już nie mam niemowlaczka w domu. Mam dużą dziewczynkę.

Na przełomie stycznia i lutego zaczął się dla Eli trudny czas, pełen płaczu i zawodzenia o byle co. Myślałam, że to zęby idą (i w sumie idą, ale od dwóch miesięcy się gramolą i przebić nie chcą, więc zwalać wszystko na nie? Eeee...). A tu po trzech tygodniach czepiania się mojej nogi i panicznego ryku na widok kogokolwiek (poza mną), kto chciał ją wziąć na ręce - jakoś tak przeszło. Znowu Elusia się uśmiecha, znowu zaczepia. Rozrabia jeszcze bardziej, wysypuje wszędzie zabawki, ubrania, no jeśli wcześniej przy chłopakach miałam dużo sprzątania, to właśnie osiągnęłam kolejny poziom trudności... Jak w jakiejś grze :P

Jakaś taka inna jest. Nauczyła się... przytulać. Niemowlaki się przytula i one to lubią, ale same są raczej sztywne. Dopiero potem dzieci się przyklejają do rodziców/rodzeństwa/poduszek. A moja mała weszła w przemiły etap przytulania. Rano kotłasi się na łóżku, kładzie główkę na poduszce z uśmiechem, potem na mnie. Potrafi podejść do mnie, z całej siły objąć mnie za nogę (więcej nie ogarnia :P), tak się na całego przytulić. Echhh spływam :)

Bardzo się zmieniła... Ma taki rozumny błysk w oczach (nie żeby wcześniej jakoś bezmyślnie patrzyła... ale inaczej :)). Bawi się z nami też inaczej, jak partner, a nie ktoś, kogo trzeba zabawiać. Inaczej reaguje na to, co mówimy. Słucha uważnie i jakoś próbuje się komunikować. Pokazuje, że ma swój charakterek i zabranianie jej czegoś bardzo jej się nie podoba :P

Generalnie chociaż Ela jeszcze nie skończyła roczku i jeszcze nie umie chodzić - to już nie umiem patrzeć na nią jak na niemowlę. Nawet niemowlęciem już nie pachnie. Tylko dzieckiem. Tym, co zjadła, czym i w czym się bawiła itd. Miałam kilka dni temu niemowlaczka na rękach, więc wyraźnie poczułam różnicę. I zatęskniłam za kolejnym niemowlaczkiem :D

Ale póki co - bardzo się cieszę,  że mam już taką dużą panienkę w domu. Moją kochaną córeczkę... A tak bardzo kiedyś bałam się mieć ją - dziewczynkę. Już mi całkiem przeszło ;)

Ok idę ogarnąć stół, bo zaraz obiad będzie. Zapiekanka ziemniaczana z kiełbasą i cebulką, mniam ^^ Chłopaki już zrzędzą, że głodni...

A ta piękna piosenka za mną chodzi ostatnio. Nie wiem, czy wolę część spokojną, czy odjechaną, ale ciary mam niezmiennie...