O trójce moich szkrabów.

Dokładnie za miesiąc będziemy świętować drugie urodzinki Rafałka... Rosną mi dzieciaki w oczach. Oby najmłodszy też się urodził bez problemów i tak śmigał w górę, będziemy mieć coroczne wiosenne kombo urodzinowe ;) Tylko ja jestem jesienna z naszego stadka.

Rafałek przygotowuje się do urodzin w sposób werbalny, mianowicie coraz więcej (prostych) słówek powtarza i mówi, także może w końcu będę mieć dwie gaduły na stanie. A nie starszego mądralę i młodszego stękacza z wyciągniętym paluszkiem wskazującym :P Jego najnowszym odkryciem jest "tak" i "nie", oczywiście wykorzystuje głównie znajomość tego drugiego... Skończyło się kręcenie główką, teraz jest czarujący uśmiech i "nie", plus oczywiście bezczelne patrzenie prosto w oczy.

A Gabryś udaje, że nauczył się czytać i wymyśla dzikie historie, przesuwając palcem po tekście w książkach. Udaje też rozmowy telefoniczne, żeby nauczyć Rafałka (póki co braciszek załapał "halo?"). Monologi wgniatają mnie w krzesło ;) Generalnie jak zwykle mistrz słowa.

Miałam w tym tygodniu badania kontrolne, najpierw u mojej lekarki, potem w szpitalu. O ile ta pierwsza jak zwykle uspokajająca (wszystko ok, Maleństwu się dalej nie spieszy - i całe szczęście, bo naprawdę przy tym nacisku to mam wrażenie już, że mi może wylecieć w każdej chwili na podłogę :P)... o tyle po drugiej, wczorajszej, mega wnerw. 

Trafiłam na młodego, narwanego lekarza, który się bulwersował, że nie wyraziłam zgody na amniopunkcję. Nie wiem po jaką cholerę miałabym robić to badanie, wyniki bez zmian i jakoś nikomu do tej pory to nie przeszkadzało. Poza komorami asymetrycznymi wszystko jest ok. A taka akcja mogłaby naprawdę dużo spieprzyć, o wywołaniu wcześniejszego porodu nie mówiąc :/ Ja tu się martwię, żeby do kwietnia dotrwać, a tu taki zonk. Wyszłam z gabinetu, siadłam za rogiem i para mi buchała z uszu jeszcze przez jakiś czas. Na szczęście obok kliniki był kościół, więc mogłam tam dojść do siebie. Ale smętnie mi było i tak, na emocje nic nie poradzę.

W ogóle ciężko mi, trudno mi się zajmować chłopakami już. 16 kg na plusie i przeciążony kręgosłup, a dodatkowo oczywiście nasilające się przedporodowe lęki. Delicje. Dobrze, że dzieci mam fajne, naprawdę mi pomagają i nie mam problemów z nimi. Tyle że zmęczona już jestem i na bezdechu.

Dzieciaczek waży 1600g, póki co odwrócony zadem do dołu. Mam nadzieję, że zmieni pozycję, bo nie mam ochoty na cesarkę :P Poza tym lepiej dostawać kopa w żebra, niż w pęcherz. Nacisk na żebra tak nie wpływa na życie.

Dobra, chyba będę kończyć i zabiorę się za budowanie wieży z piankowych puzzli, obiecałam. Pytanie czy po opchnięciu talerza łazanków dotoczę się do drugiego pokoju. Ech, z nostalgią i wielkim wzdechem oglądam fotki z zeszłego roku i moją figurę sarny :P