Kosmici. Dzieci wpływ na życie.

Różne rzeczy normalnie dla mnie niejadalne pochłaniałam w czasie ciąży. Buraczki, banany, jabłka w dużych ilościach... Ale w tym tygodniu to jakiś absurd. Nosi mnie za... skórkami od ziemniaków O.o Gotuję takie nie obrane i wcinam. Głównie jem posolone skórki, środki zostają. Właśnie sobie zajadam coś takiego na kolację :P

Chcąc nie chcąc zrobiłam dobry wstęp do krótkiej recenzji książki, którą połknęłam w ciągu jednego dnia, zaniedbując nieco własne potomstwo. Ale nieczęsto się trafia coś takiego. Mowa o Justynie Walczak i jej Domu pełnym kosmitów z wiele mówiącym podtytułem: Jak nie zwariować z dziewiątką dzieci w dziesiątej ciąży. No dawno się tak nie uśmiałam, wieczorem czytałam fragmenty Krzyśkowi i rechotaliśmy razem. Świetny styl, dużo humoru i mądrości podanej z prostotą, mimochodem. Polecam głównie rodzicom, bez względu na ilość posiadanego potomstwa. Czytanie o rodzinach wielodzietnych jest dobrym doświadczeniem nawet, jeśli nie chce się mieć dzieci w ilościach hurtowych. Bo pomaga z dystansem spojrzeć na pewne sprawy związane z wychowaniem dzieci, no i dostrzec pozytywy posiadania rodziny. 

Dla mnie czytanie o dużych rodzinach stało się swego rodzaju hobby. Pamiętam te czasy, kiedy poznałam w krótkim czasie kilka rodzin z większą ilością dzieci (5, 8, 12 i te sprawy ;)). Wchodziłam do domów wypełnionych butami, ubraniami, z ogromnymi garami w kuchni, zagraconymi pokojami. Niektórzy na ten widok uciekliby z wrzaskiem. Ale dla mnie było to jedno wielkie WOOOOOOW... Bo takiej mieszanki ciepła, hałasu i poczucia bezpieczeństwa nie znalazłam w żadnym ze znanych mi domów ze standardową ilością dzieci (1-2). Czułam się jak wędrowiec, który dotarł do oazy po wielu dniach oglądania pustyni. Oczywiście taki dom był wtedy dla mnie jedynie odległym marzeniem. Nie sądziłam, że przyjdzie mi samej taki budować... Że będę mieć męża, czekać na dzieci i nie martwić się, czy starczy mi pieniędzy na moje zachcianki - bo wiadomo, że nie starczy, ale mimo tego jakoś zawsze dostaję to, na co mam ochotę, za darmo (jakaś taka logika Pana Boga).

Reasumując, kto jeszcze nie czytał, niech gna do księgarni/biblioteki :) I jeszcze zachęcam do przeczytania TEGO, tak w temacie.

(w międzyczasie obgryzłam wszystkie skórki)

Jak już piszę o wpływie dzieci na życie... Rafałek od wczoraj wpływa głównie na zapach. I stopień zawilgocenia podłogi. Postanowiłam odstawić go od pieluch w ramach oszczędności. Zresztą duży już jest, czas najwyższy. Stosuję metodę hardkorową, która ostatnim razem się sprawdziła. Po prostu puszczam delikwenta bez pieluchy i cierpliwie tłumaczę. Gabryś załapał po tygodniu. Rafałek jak na razie systematycznie moczy wszystko dookoła. A najlepsza była scena wczoraj, kiedy - jeśli ktoś je, to niech nie czyta - przyszedł do mnie zaryczany z podejrzanie brązową łapką i podsunął mi ją pod nos. Zapach prawie mnie powalił podobnie jak widok kupy zrobionej na dywanie, dokładnie pomiędzy klockami.

Hmm wypadałoby napisać jeszcze o Gabrysiu. On nie namawia mnie do jedzenia dziwnych rzeczy, nie próbuje niczym wysmarować... Ale na przebieg dnia wpływa głównie werbalnie, tzn co jakiś czas bierzemy udział w potyczkach słownych, mniej lub bardziej burzliwych. Poza tym to typ dociekliwy, więc co jakiś czas zmusza mój mózg do wytężonej pracy. To takie głupie uczucie, kiedy na pytanie dziecka odpowiada się "Nie wiem". Więc staram się dowiadywać na bieżąco. Krzysiek też został parę razy przyparty do muru i stwierdził z goryczą potem, że trafiło mu się za mądre dziecko i czuje się gorszy :P

Ok będę kończyć i zabiorę się za oglądanie filmu "Jak urodzić i nie zwariować" :)

Na zakończenie cytat a artykułu, który bardzo mnie dziś poruszył (całość TUTAJ).

„Mamy wiele szczęścia, że żyjemy w takich czasach jak teraz – nie ma wątpliwości o. Joseph-Marie Verlinde/. – Pan podwaja dzisiaj swą łaskę. Dlaczego? Bo świat się od Niego oddala…”. Mamy dziś do czynienia z Kościołem, który się zapada, i jednocześnie z Kościołem, który się odradza. Zapada się wiele starych struktur, które nie wytrzymują nowego tchnienia Ducha. W odradzającym się Kościele są ludzie, którzy oddają Jezusowi swe życie.