W drogę :)

Ferie trwają. Dzieje się sporo :) To jazda na lodowisku, to wypad do kina, to wyjazd do dziadków...

W zeszłą sobotę udało nam się rozdysponować dzieciaki i ruszyć w drogę tylko we dwoje. Na Podhale :) Mieliśmy dotrzeć na ślub znajomych w Nowym Targu, ale wcześniej chciałam pobyć trochę w ciszy i przypomnieć sobie, jak to było...

Kiedyś, kiedy Pan Bóg mnie zawołał pod niebem we Wróblówce. A potem powtarzał to samo – na Bachledówce, w Ludźmierzu, w Łopusznej. I w Czarnym Dunajcu, gdzie poznałam ludzi z pewnej wspólnoty. I już nic nie było takie samo.

Jeśli czytaliście "Schronisko pod Srebrnym Aniołem" (i posłowie), to wiecie, że chociaż z Ewką niewiele mnie łączy, to jedno mamy wspólne – tę drogę od niewiary i złości do chwiejnego zaufania. Pan Bóg długo ją oswajał i cóż, to samo zrobił kiedyś ze mną. 

Bardzo dobrze pamiętam pewne wakacje w 2002 roku, kiedy najpierw jako osoba omijająca kościół szerokim łukiem (moja rodzina przestała chodzić na msze, gdy byłam jeszcze w podstawówce, wyprzedziliśmy epokę), znalazłam w Piwnicznej... złoty różaniec. I znajoma powiedziała mi wtedy, że może to znak, że będę świętą. A ja o dziwo nie zaprzeczyłam ;) Może byłam zbyt zdziwiona... Tydzień później wylądowałam we Wróblówce i pewnego dnia gdzieś na wróblowieckich polach – między Tatrami, Babią i Turbaczem – usłyszałam w sobie takie mocne: "Ja jestem".

Bum.

Nie, nie od razu wróciłam do Kościoła i nie stałam się grzeczną dziewczynką i uczestniczką Oazy :) Ale coś się zmieniło, a oswajanie trwało latami. Na Podhale jeździłam często i zawsze dostawałam tam więcej niż zasługiwałam.

Kolejnym dużym przełomem była śmierć Jana Pawła II i takie poczucie, że już wystarczy tego kluczenia po chaszczach, ciągle w niepewności, nałogach, depresyjnych stanach. Poszłam na katechezy. Wbrew obawie, że ja panicznie boję się mówić przed ludźmi, a tam przecież "echo" :P Z tym strachem Pan Bóg sobie bardzo skutecznie poradził w swoim czasie. I z innymi sprawami też, a moje chwiejne zaufanie zmieniło się w zaufanie dziecięce, chociaż wiadomo – o to ostatnie trzeba ciągle walczyć.

Na te same katechezy poszedł mój przyszły mąż, skierowany tam po spowiedzi u ojca Pelanowskiego. Ale nie od razu zwróciliśmy na siebie uwagę :) On półtora roku się obijał, a ja w międzyczasie z gorączkowego szukania "kogokolwiek do pokochania", które to szukanie było przyczyną kilku małych katastrof, dojrzałam do stanu "jeśli mam z kimś być, to mogę na to spokojnie poczekać – Pan Bóg się zatroszczy". Już w 2007 na pielgrzymkę do Loreto jechaliśmy razem :) Za kilka dni minie 18 lat od naszej pierwszej randki. Będzie świętowanie.

W każdym razie teraz po tylu latach dobrze było wrócić do Gaździny Podhala, do domu. U niej jest bezpiecznie i można odzyskać siły na dalszą drogę. Tam zawsze czuję też obecność Józka Tischnera i Karola Wojtyły, a to oni swego czasu (będąc już w niebie) bardzo mnie prowadzili i proszę ich o różne rzeczy do dziś. Tacy kumple z gór, z którymi kiedyś spotkamy się u studni.

Dobry czas. Tak dobry, że jak nigdy brakuje mi słów, by to opisać. I mój wpis w księdze też był bardzo prosty ;)

I fajnie, ze byliśmy tam razem, sami. W tym całym chaosie jaki mamy, potrzeba też takich wyjazdów. Zwłaszcza w Roku Nadziei.