W dobrych rękach.

Późny powrót do domu... Dzieciaki z opiekunką, a my i Anulencja w mieście. Skończyło się lodami z Good Looda i pogaduchami ze znajomymi. Resetu nam trzeba!

Upał dziś straszliwy, mocno ponad 30 stopni. Skoczyłam w ciągu dnia po sok jabłkowy z miętą, arbuza (na zimno uwielbiam!) i lody czekoladowe, więc jakoś przeżyliśmy ;)

Ale ranek i poprzednia nocka były nerwowe. Dlaczego? Zacznijmy od tego, że jakiś czas temu zauważyłam na spodzie języka Miśka dziwną narośl. Byliśmy u pediatry, zalecił wizytę u laryngologa. Termin na dziś. Wczoraj zauważyłam, że draństwo się powiększyło, więc miałam już czarne myśli i, nie ukrywam, duży stres. Może wyczuła to Ania, bo zeszłej nocy co chwilę się budziła i nie chciała spać. Zdrzemnęłam się może na 2 godzinki i to jeszcze nie w całości, tylko poszatkowane. Na szczęście już przywykłam do takich akcji i niewyspania, więc funkcjonowałam dziś normalnie.

Pani laryngolog bardzo miła (różnie bywa, szczerze mówiąc stresują mnie wizyty u lekarzy i to, jak wiele od nich zależy). Mamy się nie martwić, bo zmiana niegroźna. Ufff! Kamień z serca. I gula z gardła. W takich momentach człowiek inaczej patrzy na tych kruchych ludzi wokół siebie i docenia ich obecność jeszcze bardziej. Choć ja przecież bez takich przypominajek mam tą świadomość zawsze, stety-niestety. Ale wdzięczność jest. I posiadówa na schodkach z brewiarzem już po powrocie do domu, gdy dzieci bawiły się na podwórku. Jak dobrze wiedzieć, że zawsze - w szczęściu i nieszczęściu - nie jesteśmy sami.

Także ten... jest późno, ja już z oczami na zapałkach, ale klepię ku pamięci. Może dzisiejsza noc będzie spokojniejsza?

"To ci, którzy przychodzą z wielkiego utrapienia..." 

(włączył mi się przez przypadek na youtubie Pawlukiewicz, tak dawno nie słuchałam... krótkie i piękne, warto odpalić na chwilkę i się zatrzymać:)

Zawsze we dwie, jak apostołowie :)