Z dnia na dzień. Lajf.

I dotarliśmy do piątku. Starszaki zaraz wrócą do domu.

Od poniedziałku Gabryś na co najmniej 2 tygodnie przechodzi na nauczanie zdalne. Słabo to widzę, ale dobrze, że tylko on jeden i kolejek do kompa może nie będzie...

Sytuacja wirusowa coraz trudniejsza. W ogóle żyjemy już tak z dnia na dzień, prawie nie planując, bo po co.

Zupełnie inna ta jesień, niż ta zeszłoroczna.

Za niecałe dwa tygodnie mam usg połówkowe. Z jednej strony się cieszę, że zobaczę buźkę tego maluszka, który wierzga w środku coraz mocniej. Z drugiej jak zwykle obawa, czy zdrowe. I nie żebym bała się choroby, choć wiadomo - każda mama chce, by dziecko było zdrowe. Boję się jak zwykle reakcji lekarzy na widok czegoś, co na usg się nie spodoba. Przerabiałam to już tyle razy i tyle razy musiałam tłumaczyć, że będzie jak ma być i nie mam zamiaru nic "z tym robić". Badania prenatalne mają dla mnie sens tylko wtedy, gdy można dziecko ratować, a nie szukać sposobu na pozbycie się go. A podczas każdej ciąży coś we mnie umiera, gdy słucham o tym, że mogłabym zabić swojego malucha.

Czy tym razem będzie inaczej i zacznie się zmieniać ta chora mentalność i traktowanie kogoś, kto jeszcze nie wrzaśnie, bo ma buzię zanurzoną w wodach płodowych, jak przedmiotu? Pewnie nie. Ale marzy mi się czas, w którym oczywiste będzie zarówno traktowanie kobiet z szacunkiem, jak i myślenie o dziecku nienarodzonym jako o dziecku właśnie, a nie płodzie, który można załatwić, gdy nie spełnia oczekiwań. Mentalność można zmieniać, choć trzeba na to czasu... Kiedyś nie do pomyślenia było, by traktować na równi osoby o innym kolorze skóry, czy dać kobietom prawa wyborcze (na samą myśl o tym szlag mnie trafia, a było to nie tak dawno przecież). Kto wie, może przyjdzie czas...

Na razie jedyne, co mogę zrobić, to nosić własne dzieci. I potem uczyć ich szacunku do drugiej osoby, nieważne czy jest zdrowa, czy nie. I czy się nam podoba, czy nie.

Swoją drogą czekam teraz na jakieś rozsądne rozwiązania ze strony rządu, mające na celu pomoc chorym dzieciom i ich rodzinom. Jak się powiedziało "A", to potem wypadałoby zabeczeć :P a nie zostawiać ludzi na lodzie w trudnej sytuacji. Inaczej to nie ma sensu.

Co poza tym...

Jestem senna i zmęczona, ale w sumie to norma w tym momencie. Staram się nie zwracać uwagi na wyrzuty sumienia i dbać o siebie. Yhm, od razu widać, że nie jestem mężczyzną, oni nie mają z tego powodu wyrzutów sumienia :P

Rozwalił mnie ostatnio tekst jednej starej lekarki, która wypisywała mi receptę na maść na infekcję skórną dłoni i nagle zupełnie bez związku rzuciła: "Proszę męża za bardzo nie chwalić i nie słodzić, obrośnie taki w piórka i potem wie pani, co się dzieje...". Zaczęłam się śmiać, a potem zastanawiać, jakie ona miała doświadczenia, że tak mówi. Biedna. Matko, jak mnie wkurzają tacy nie szanujący kobiet faceci.

No i w ogóle wiele rzeczy mnie denerwuje, ech hormony... I wszystko przeżywam jeszcze mocniej. Jakbym i tak nie miała wysokiej wrażliwości na co dzień w pakiecie. Pff.

Przed nami weekend, obyśmy odpoczęli. Paaa...