Czas oczekiwania.

O come, o come Emmanuel, 
To free your captive Israel. 
That mourns in lonely exile here, 
Until the Son of God appear. 

[Refrain:]
Rejoice! Rejoice! 
O Israel, to you shall come Emmanuel. 

Veni, veni, Emanuel! 
Captivum solve Israel! 
Qui gemit in exilio, 
Privatus Dei Filio. 

[Refrain:]
Gaude, gaude, Emanuel 
Nascetur pro te, Israel. 

[Chanting] - Gaude, gaude

[Refrain: (2x)]
Gaude, gaude, Emanuel 
Nascetur pro te, Israel.

Jak słucham te pieśni o tej porze roku, to niezmiennie mam ciary... Choć przed chwilą po raz pierwszy zdarzyło mi się parsknąć śmiechem, kiedy sobie uświadomiłam że jeden Emmanuel już przyszedł na świat, prawie miesiąc temu w Boliwii. Emmanuela i jego mamę Renfri pozdrawiam :D

Whatever, zaczął się Adwent, czas oczekiwania. Dla jednych oczekiwania na wyżerkę przy stole (niee, bynajmniej nie jestem wrogiem wyżerki i do takiego karpika smażonego to sobie tęsknię cały rok... i ten kompot z suszonych śliwek ech...), dla innych na prezenty (choć w moim domu rodzinnym prezenty były tylko od Mikołaja, w Wigilię już nie). Ale tak generalnie to i dobre jedzonko i kolorowe paczuszki z niespodzianką w środku nie mają uroku, jeśli zabraknie tego najważniejszego. Święta bez Boga to tylko... szopka :) A potem się mówi, że "święta i po świętach", bo jak się już zje to wszystko, to nagle zostaje się samemu z uczuciem pustki i Kewinem borykającym się z problemami na ekranie. Wiem, bo sama swego czasu tej pustki doświadczyłam - i było smutno i bez sensu...

Dlatego lubię Adwent. Jest trochę jak ciąża (i dlatego po raz czwarty w życiu "czuję" go szczególnie). Na pewne rzeczy trzeba się przygotować i potrzeba na to czasu i modlitwy. No i najpiękniejsze jest to, że tak naprawdę Adwent trwa cały czas - bo cały czas czekamy na powtórne przyjście Jezusa. A te kilka tygodni przed świętami pozwala sobie o tym przypomnieć.

No i te piękne czytania...


Jeżeli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych - osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami - do zbawienia. Wszak mówi Pismo: żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony. (Rz 10, 9-11)

Jakoś odkąd pamiętam ten czas od końca listopada do końca grudnia był mi szczególnie bliski. Pewnie w dużej mierze dzięki temu, że moje urodziny wypadają zwykle blisko początku Adwentu. I dawniej imieniny obchodziłam 1 grudnia, a moje imię też z Bożym Narodzeniem jest związane.

Teraz, kiedy mam z kim przeżyć te święta, znowu jest tak pięknie jak w dzieciństwie. Znowu cieszę się choinką, kolędami, tym wszystkim - bo mogę to robić z Krzyśkiem i z dziećmi. Był taki czas, kiedy wydawało mi się, że ta radość zgasła we mnie na zawsze. Ale dla Boga nie ma nic niemożliwego i z mojego wyschłego, przestraszonego sobą i światem serca zrobił całkiem nowe. Kiedy mam przy sobie moją rodzinę, kiedy modlimy się razem - żadne inne prezenty nie są mi potrzebne.

Planów świątecznych porządków i kulinarnych wyzwań póki co nie mam. Na myśl o jedzeniu dalej mnie cofa :P (i mam nadzieję, że do Wigilii to minie... no bez jaj). Pewnie jedzonko wyszykujemy na ostatnią chwilę. A sprzątać całego domu nie mam siły i nawet nie powinnam, ze względu na Maluszka. Także będzie jak zwykle, chałupa ogarnięta jako-tako. Zresztą sama wiem, jak to jest z tym sprzątaniem. Wczoraj wypoczęta po weekendzie wyszorowałam kuchnię i nawet podłogę umyłam, a kilka minut później chłopaki w jednej części kuchni wysypali kaszkę mannę. A kiedy to posprzątali, to Ela w drugiej części rozlała kakao - efektownie i z rozbryzgiem. I to by było na tyle jeśli chodzi o nasze sprzątanie. Syzyfowa praca to przy tym pikuś i niezwykle sensowne zajęcie.

Przygotujemy się w inny sposób...