Trudno.

Nie wiem, czy czytaliście/słyszeliście o tym, co ostatnio stało się w Boliwii - o zamordowaniu polskiej wolontariuszki Helenki, młodej wspaniałej dziewczyny... Mnie osobiście bardzo to tąpnęło, bo w Boliwii żyje moja przyjaciółka. I kiedy zobaczyłam tytuły newsów w necie "Polka zamordowana w Cochabambie", to ugięły się pode mną nogi, a potem cieszyłam się tylko, że to nie o moją przyjaciółkę chodzi. Niemniej o Helence myślałam potem często, pytając Boga, po co do cholery dopuścił do czegoś takiego. Przecież mógł powstrzymać rękę napastnika, wytrącić mu nóż. Czemu czasem w takich sytuacjach działa, a czasem nie?

Lubię czytać o historiach skończonych happy endem i kiedy coś zgrzyta (na przykład znajomym umiera dziecko), to pierwszym odruchem jest foch w kierunku nieba i pytanie "dlaczego?". 

Ale widocznie nie zawsze może być słodko. Zresztą wiadomo, ja tu sobie piszę spokojnie, a gdzieś tam, na przykład w Aleppo, ktoś w tej chwili ginie. Mówi się często że świat jest/nie jest "biało-czarny". Do mnie te kolory jakoś nie przemawiają i raczej przyjmuję rzeczywistość w smakach. Dla mnie świat jest słodko-gorzki. Niesamowicie piękny, mimo tego cholernego, koszmarnego cierpienia. Cierpienia często niewinnych, tych którzy nie potrafią się obronić. I tylko w Bogu nadzieja, że jest jakiś sens tego. 

No nic, więcej pisać nie będę, bo zawsze jest we mnie taki zawias, kiedy myślę o takich rzeczach. Dodam tylko, że ten filmik Szustaka powyżej bardzo mi pomógł. I dał nadzieję, że historie które tutaj happy endem się nie kończą, mają nieraz happy end w niebie. Kiedyś to zobaczę na własne oczy, na razie jest to przede mną zakryte.

I co... Za pół godziny południe. Za mną kolejna rwana nocka. Ostatnio cała czwórka często mnie budzi. Zanim pomyślę, co na obiad i zacznę ogarniać kuchnię - jeszcze jedna kawa. Dzieciaki się bawią. Mam ich dziś w domu piątkę, trzylatek znajomych gratis. Muszę tylko patrzeć, żeby nie przegięli w ferworze zabawy, a tak to mam więcej czasu dla siebie. 

Dziś mam zamiar trochę odpocząć, bo ostatnio działałam jak robocop, na najwyższych obrotach. Podawanie leków, inhalacje, oklepywanie, sprzątanie, gotowanie, do tego składanie choinki i sprzątanie igieł. Dzisiaj już nie widać tego, ze wczoraj sprzątałam prawie cały czas. A umyta podłoga zaraz lepiła się od rozpaćkanego przez Elę sernika. Taka tam syzyfowa praca, jak to przy maluchach. Kiedyś się to zmieni, a na razie muszę sobie wydzielać czas odpoczynku, bo zwariuję :) Nawet jeśli wkoło jest bajzel. Swoją drogą to strasznie trudna rzecz, odpoczywanie. Zwłaszcza dla kobiet. Facet walnie się na łóżko i zadowolony. A kobieta siedzi i się czuje winna. Albo już kombinuje, jakie pięć czynności powinna zaraz wykonać jednocześnie ;)

Sara przemieszcza się coraz pewniej. A w łóżeczku zaczęła się wspinać przy szczebelkach. Uwielbiam patrzeć na takie male ciałko, które odkrywa nowe możliwości :) Usłyszałam też "mama" i "papa". Pewnie że jeszcze te słowa nie oznaczają tego, co powinny (chyba), ale jest to wzruszające. No i ten jej uśmiech i chichot niewinnego, zadowolonego z życia maluszka. Mały skarb <3

Pozdrawiam z frontu - Gabryś, Rafał, Franek i Ela przewalają się po domu w poszukiwaniu nowych okopów i robią jakieś naloty bombowe, sądząc z odgłosów. Czołgi z Cobi, które ostatnio kupiliśmy, znowu się przydają (mam słabość do miniaturowych modeli i nawet militaria, za którymi normalnie nie przepadam, w takiej zmniejszonej wersji mi się podobają).

Na koniec jeszcze Szustak, do którego wróciłam po przerwie i lubię sobie posłuchać przy kawie.