Rozważania marcowe.

Poniedziałek. Po weekendzie jakoś sił przybyło, więc dzień minął szybko. Krzysiek urwał się z pracy wcześniej i kładzie dzieci spać (zazwyczaj to dzieci kładą jego w efekcie, ale co tam :P). A ja siedzę i oddycham. Dziś parę razy zaliczyłam moment paniki, kiedy brzuch zaczynał mnie boleć. Dosłownie paraliż i myśl: "Boże, nie teraz...". Ale to pewnie po smażonych wczoraj pączkach, poza tym w sumie skurcze lekkie mogą już występować. W czwartek mam usg w szpitalu i ktg, to zobaczę, co dalej. Oby dotrwać do kwietnia jeszcze... Wytrzymaj, Maluszku!

Póki co walczę z mega zgagą. I marzę o chwili, kiedy będę znowu szczupła i obcięcie paznokci u nóg przestanie być sportem wyczynowym. Inna sprawa, że w tej ciąży jakoś nie zauważam własnego brzucha. Wydaje mi się, że wcale tak nie urósł. Dopiero, gdy widzę się w lustrze albo na zdjęciu, to mam zawias :P W poprzednich ciążach to mi się wydawało, że już zawsze będę jak wieloryb i strasznie mi brzuch przeszkadzał, teraz jakoś przywykłam i nie zwracam uwagi. Może już wiem, że to tylko stan przejściowy?

Tak swoją drogą to ostatnio do mnie dotarło, że z każdym dzieckiem stajemy się z Krzyśkiem coraz bardziej, uwaga: wolni. Z boku patrząc powinniśmy być uciemiężeni i zasypani pieluchami, a my jakoś jesteśmy... bardziej sobą. Tacy pewni siebie, dowartościowani. W niedzielę przyjechali do nas teściowie. Po raz pierwszy od dłuższego czasu byliśmy wyluzowani. I oni to chyba też jakoś czują, bo już nie wchodzą nam na głowę i nie próbują planować życia. Z moimi rodzicami stało się podobnie. Może potrzeba było faktycznie czasu i trójki dzieci, żeby dotarło do nich, że tworzymy osobną rodzinę i historię? I że ich rola to teraz dopieszczanie wnuków, a nie dawanie "dobrych rad"?

Zresztą nawet jakieś próby dopytywania się o nasze plany kwitujemy ze śmiechem. Jak teść się dopytywał, czemu chcemy kupić samochód ośmioosobowy (mniej-więcej), a nie taki na pięć osób, to od razu odparowałam, że to bez sensu - bo zaraz musielibyśmy zmieniać na nowy. Dotarło do niego, że to nie koniec naszych dzieciowych ambicji i mina mu zrzedła :) I to by było na tyle, jeśli chodzi o błyskotliwe pomysły na nasze życie - po prostu nijak się nie mają do rzeczywistości, w jakiej żyjemy.

Zabawne, że nagle dostaliśmy taki pokój na to wszystko. Kiedy chłopcy  przychodzili na świat, to w tle było wielkie użeranie się z naszymi rodzicami, które kosztowało nas dużo nerwów. Teraz jakoś widzę przyszłość w jaśniejszych barwach. I od razu zaznaczyłam, że tym razem po porodzie będę przyjmować gości już w domku. Bogatsza o doświadczenie tamtych krępujących wizyt w szpitalu, kiedy wszyscy oczekiwali, że będę kwitnąca i zadowolona. A ja byłam potwornie zmęczona i przestraszona o życie moich dzieci.

Żeby tylko Maluszek przyszedł na świat w dobrym czasie i był już bezpieczny po drugiej stronie brzucha... Już mi wszystko jedno, czy mam rodzić naturalnie czy cesarką, byleby mieć przy sobie tego małego człowieczka,na którego tyle czasu już wszyscy czekamy...

Tak, wiem, ostatnio moje wpisy głównie o jednym, ale szczerze: o niczym innym już nie myślę. Tylko o rozwiązaniu. Urodzę, to będzie ciekawiej :P

I żeby nie było, że myślami krążę tylko przy jednym dziecku (bo mimo wszystko cały czas ogarniam każde z nich), na koniec dzisiejsza twórczość moich rozbójników. W zeszłym tygodniu mieli kryzys i strasznie dawali mi popalić, ale na szczęście sytuacja opanowana i między nami zgoda. Oto Rafałek Dalí i Gabryś van Gogh: