W rytmie...

Był poniedziałek, zrobił się piątek... Czas gna jak szalony. Coraz bliżej dzień, na który już czekam - z obawą i nadzieją. Zwłaszcza że maluch kopie coraz mocniej, jakby chciał już tu być z nami, widzieć nas, dotykać... Życie ukryte, a takie prawdziwe i piękne. Mały człowiek sobie rośnie, nieświadomy zawieruchy na świecie. A ja omijam strony z newsami, żeby nie przekazywać mu złych emocji.

Torba do szpitala nie spakowana, będę musiała się za to zabrać. U nas to zawsze wszystko jest last minute. Łóżeczko zwykle Krzysiek składa, gdy ja już z noworodkiem jestem w szpitalu. Ale wózek mamy! To znaczy taki podwójny. Żebym mogła wiosną pomykać na spacery z dwoma najmłodszymi szkrabami. Mam nadzieję, że żadnych lockdownów już nie będzie i będziemy mogli cieszyć się przyrodą budzącą się do życia...

Poza tym życie rodzinne jakoś się toczy... Dziewczyny szykują się do przedstawień w przedszkolu, które będą nagrane dla babci i dziadków. Ile emocji! :) Rafcio powoli wrócił do trybu szkolnego, już widać dobre efekty. To osobnik, który totalnie nie nadaje się do homeschoolingu, potrzebuje tego podziału na szkołę i dom, no i licznego towarzystwa do zabawy. Niestety Gabryś na powrót musi poczekać jeszcze co najmniej dwa tygodnie... Żal mi go, tak liczyłam, że wreszcie się zobaczy z kolegami, wróci do rytmu. Radzi sobie świetnie z nauką i ogarnianiem lekcji zdalnych, ale oprócz wiedzy potrzeba kontaktu z rówieśnikami. Tak czy inaczej, jest dla mnie dużym wsparciem w tym czasie i dobrze go mieć obok.

Zaskakuje nas codziennie Michaś, mały rozrabiaka. Taka cicha woda z niego... Czasem się uśmiecha, czasem robi słodkie minki, czasem poważnieje. Powolutku rozkręca się z mówieniem. Jest wielkim fanem zwierząt. Pojazdy też są fajne, ale psy, koty, kaczki, a już zwłaszcza konie - no szał! W dodatku teraz się okazuje, jak jest przesiąknięty domowymi zwyczajami i jak nas obserwuje, choć nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę...

Dziś na przykład nakładałam nam obiad. To znaczy mnie, Miśkowi, Gabrysiowi. Średnia trójka jeszcze nie wróciła do domu, a Krzysiek pracował w pokoju i krzyknął, że zje później, bo musi coś dokończyć. A Michał się rozgląda, dziwi... Nagle wstaje od stołu i idzie do pokoju ze stanowczym wyrazem twarzy. Po chwili wraca, prowadząc tatę ze rękę. Pokazuje mu jego talerz, widelec, a na końcu wskazuje, na którym miejscu Krzysiek ma usiąść :D Zjedliśmy razem, dzięki niemu. Ponoć użył szantażu i zagroził wyłączeniem laptopa, trzymając palec na przycisku :P Nieźle, nie?

A ja jestem bardzo senna, cały czas. Mam lekkie skurcze. I mi zimno. Staram się dbać o siebie i pocieszam, że już niedługo... Tyle fajnie, że trafiła się okazja do bycia z ludźmi i zrobienia czegoś dobrego, jeszcze przed rozwiązaniem. Może dzięki temu będę mniej myśleć o swoich wątpliwościach, a skupię się na czymś konkretnym. Takie kręcenie się wokół swoich problemów i emocji na dłuższą metę jest szkodliwe :P

Na zakończenie filmik, który mnie totalnie zachwycił: