Święta Rodzina.

Dziś święto Świętej Rodziny. Pięknie się złożyło, że tak tuż po Bożym Narodzeniu, jakby trzeci dzień świąt. I poruszające czytania dla mnie, bo akurat i przywołana historia Sary i Abrahama, no i kolejna opowieść z początku ewangelii Łukasza, o Annie i Symeonie w świątyni patrzących na małego Jezusa. To jedne z tych "moich" fragmentów w Biblii, które jakoś dotykają mnie zawsze tak do głębi. W sumie obie o czekaniu i doczekaniu się... O zachowaniu nadziei do końca, choćby się po drodze wątpiło. I o miłości, która sprawia, że nawet na starość jesteśmy pełni życia i widzimy w drugim człowieku więcej - o ile jesteśmy jej pełni.

To wszystko jakoś bardzo się sprawdza w codziennym życiu, zwłaszcza w rodzinie. Trzeba dużo siły, żeby zachować nadzieję, wstać po raz kolejny tego samego dnia i nie dać się zwątpieniu. I otwartości na drugiego człowieka, który jest tak inny, nawet jeśli najbliższy.

Nasze dni są jak górska rzeka, a my jak kamyki na jej dnie. Nurt czasem boli, ale łagodzi nasze ostre krawędzie... Trwanie razem mimo wszystko, to  zgoda na utratę swojego pierwotnego kształtu, by nie ranić drugiego. Krok za krokiem, rezygnowanie z siebie.

Czasem swój pierwotny kształt traci się dosłownie, jak ja teraz ;) Przeglądam stare świąteczne wpisy... W tym momencie szczególnie poruszają mnie te ciążowe... Że tu święta, a tu albo mdłości właśnie słabną (przy Gabrysiu i Sarze), albo maluch się rusza (Ela i Rafałek), albo myślami już jestem przy porodzie, bo kopniaki bardzo silne (Michaś, no i teraz też tak już mam...). Zawsze to też duże pocieszenie, te czytania o narodzeniu... Najlepiej utkwiły mi w pamięci sny podczas pierwszych świąt w ciąży, gdy budziłam się z ufnością i nowym przekonaniem, że będzie dobrze, mimo wątpliwości... No i te inne święta, tuż po trudnych badaniach, gdy tak bałam się o Elę, że urodzi się chora - też wtedy się czułam, jak Maria na osiołku, daleko od wygody i komfortu.

Nie wiem jak to jest, ale tym razem właśnie od Wigilii nasz maluch zaczął się ruszać niezwykle mocno, jakby sam tańczył na cześć Pana Jezusa, naśladując małego Jana Chrzciciela. I tak przez całe święta... W związku z tym głową jestem już w marcu (oby do niego dotrwać!) i parę razy dziennie się zastanawiam, jak to będzie tym razem... Z jednej strony obawa, a z drugiej chęć, żeby być już po tej radosnej stronie :)  w której można się wpatrywać w twarz swojego dziecka, a nie tylko ją sobie wyobrażać.

A teraz... Świętujemy dalej :)