Fiesta :) Z dopiskiem.

Dwa tygodnie zleciały sama nie wiem kiedy.

Za nami Orszak Trzech Króli (chłopcy ubrani w szkarłatne peleryny, z mieczami i tarczami szli w europejskim, z Wawelu, ja ofkors razem z nimi). Pięknie było, będziemy wspominać. Nawet się odszukaliśmy na zdjęciach w gazecie :)

Potem kolędowanie u Gabrysia, dzieci szkolne ubrane na galowo robią mega wrażenie - zupełnie inne niż poprzebierane na swoich jasełkach przedszkolaki, ale równie mocne. Ela i Rafał śpiewali równie głośno, jak dzieci z klasy, a Sara buszowała po sali.

Później jasełka w kościele - Ela i Sara były aniołkami (i ja też :P biała kieca, skrzydła i złote szpilki - jeee), Rafał królem Melchiorem ze słodyczami w szkatułce, Gabryś doradcą króla Heroda, a Krzysiek Herodem. Królewskie szaty i ciuchy dla doradcy pożyczyliśmy i wyglądało to super... Sama nie wiem, czy bardziej mi się podobał niebieski płaszcz Heroda wyszywany w złote lilie, czy czarno-srebrzysta szata jego pomocnika. Kocham takie klimaty :)

Przed nami jeszcze dwa występy w przedszkolu (Rafał będzie góralem-pasterzem, a Ela znów aniołkiem), muszę przygotować parzenice i doszyć je do jasnych spodni młodego. I kolędowanie rodzin z grupy Rafałka - taka posiadówa w jednym z domów, przy dobrym jedzeniu, rozmowach i śpiewie. Mam nadzieję, że będziemy zdrowi i pójdziemy.

Także tego... Grafik napięty, świętujemy na całego :) Żyję od przygotowania jednych strojów i poczęstunku (ostatnio na szybko zrobiłam dwie pizze, zapakowałam i pobiegliśmy do samochodu) do drugiego... Ale fajnie jest :) Dzięki temu szybko płynie czas i te zimne styczniowe dni wydają się jaśniejsze i cieplejsze.

Byłam też z chłopcami w kinie na "Coco" - podobało się strasznie, bardzo polecam. Chłopcy się śmiali z animacji, a ja się wzruszałam - bo ukochane klimaty meksykańskie, ale też mądra fabuła... Parę razy się zasłoniłam włosami, żeby nie było widać, że ryczę ;) Ostatni raz mi się to zdarzyło na pięknej, celtyckiej "Meridzie". Chyba jestem wyjątkowo wrażliwa na motyw pojednania w rodzinie, ot co. Ciekawe zresztą czemu...

Niestety czasem jest trudno, bo w tym mrozie łatwiej zachorować. W tym momencie męczymy się z zapaleniem ucha u Gabrysia, które przyplątało się i mimo antybiotyku przejść nie chce - jeszcze wczoraj na kontroli było ok, a dziś znowu boli i musimy znów się wybrać do lekarza :/ Mam nadzieję że wreszcie będzie w końcu dobrze, bo ileż może chłopak siedzieć w domu - chciałby do szkoły, na basen, na treningi... W zeszłym roku prawie nie chorował, a teraz co chwilę coś.

I Sara zasmarkana w tej chwili, kilka nocy przekaszlanych za nami - ale mam wrażenie że już jest ciut lepiej.

Cóż, styczeń. Dziś trochę popruszyło za oknem i świat jest w cukrze pudrze przez chwilę.

Pewnie ani się obejrzymy, a zrobi się luty i wyjdą pierwsze przebiśniegi. Coraz częściej o tym myślę i czekam.

Besos!

PS. Dziś rano po kolejnej zarwanej nocce pospałyśmy z Sarą dłużej. Gabryś sam sobie zrobił śniadanie, a kiedy w końcu zwlokłyśmy się z łóżka, powiedział: "Mamo chodź, zobacz, jaką mam dla ciebie niespodziankę". Zaprowadził mnie z zamkniętymi oczami do pokoju, a kiedy się rozejrzałam, zobaczyłam posprzątane zabawki, pościelone łóżka... Przeszłam do kuchni, stół wysprzątany po porannym śniadaniu przedszkolaków, zmywarka rozpakowana i zapakowana na nowo brudnymi rzeczami. "Zrobiłem to wszystko, żeby ci pokazać, jak cię kocham".
I oczy zrobiły mi się jakieś takie mokre, a serce ciepłe.