Kaganiec na moje myśli i słowa.

Spokojny niedzielny wieczór. Wróciłam z chłopcami z eucharystii. Rzucaliśmy się śnieżkami, podziwialiśmy biały, puszysty krajobraz i światełka na choinkach przy mijanych domach. Tak cicho, tak pięknie... 

Niespodziewane zakończenie tego dnia, pełnego przypływających dobrych i smutnych wieści. Gdzieś w świecie działy się różne rzeczy i ocierały o nas jak kot. Dotykaliśmy ich na chwilę i patrzyliśmy, jak odchodzą. A my bawiliśmy się razem w naszym ciepłym domku. Ze zdziwieniem myślałam o tym, że dla niektórych niedziela z czwórką dzieci jest jakimś wyrzeczeniem. Dla mnie to przyjemność. Może dlatego, że mam dobre dzieci i dobrego męża. Ale dotarło też do mnie dziś, że jest u nas coś, co trudno opisać. Nie zwracałam na to wcześniej uwagi, bo wydawało mi się naturalne. Dopiero po przeczytaniu niektórych komentarzy ostatnio zrozumiałam, że dla osób z zewnątrz takie oczywiste nie jest.

U nas nie ma złych słów. Ten hałas, o którym czasem piszę, to nie są nasze kłótnie (tak to można było być może odebrać). My z mężem kłócić się w zasadzie nie umiemy. Nawet jeśli się o coś posprzeczamy, to trwa to dosłownie chwilkę. Nie mogłabym się z nim pożreć na serio o coś,  bo traktuję go jak drugą część siebie. Siebie przecież nie mogę traktować źle, no nie? Dzieciaki czasem mówią sobie coś chamskiego, próbując nowo poznane słowa (czego się człowiek nie nauczy wśród rówieśników...). Ale ja wtedy szybko reaguję (i to jest to, co słychać na pół ulicy - "Masz go przeprosić, nie wolno tak robić!" - bo nic mnie tak nie wkurza jak wredne słowa w rodzinie). Bardzo jestem jakoś bardzo wyczulona na takie rzeczy. Przemoc fizyczna mnie nie przeraża, bo jej po prostu nie doznałam w dzieciństwie. I nie wyobrażam sobie stosować jej wobec dzieci. O wiele bardziej boję się przemocy że tak powiem werbalnej - bo wystarczy komuś powiedzieć coś przykrego, nawet "w dobrej sprawie" (choć dla mnie to lipne usprawiedliwienie takiego mieszania kogoś z błotem, bo nam się wydaje, że robi źle). Nie pamiętam klapsów od rodziców. Ale, choć bardzo mnie kochali i uważam, że byli bardzo dobrymi rodzicami, nawet jeśli bywało ciężko potem między nami - to moje serce dobrze zapamiętało wypowiedziane przez nich w złości słowa. "Głupia koza", "potwór" (to ostatnie to moja mama). Może nie bolałoby to tak bardzo, gdyby potem było słowo "przepraszam". Ono wymazuje wiele. Ale nie było, bo dawniej tak było, że to dzieci miały przepraszać rodziców, a nigdy na odwrót. Słowa mogą ranić i zapadać w pamięci równie mocno, jak dotyk. Mogą budować, dodawać skrzydeł - albo je podcinać i spychać w błoto.

Nie wiem, jak to będzie za te kilkanaście lat, kiedy moje dzieci zaczną dorastać. Na razie łatwo jest być ich mamą, przyjemnie się obsypywać buziakami, chwalić i przytulać. Ale co będzie w czasie buntu nastolatków? Czy padną takie słowa, których będę bardzo żałować? Czy będę z dziećmi, kiedy będą mnie potrzebować? A może nakrzyczę i się obrażę, tak jak się to zwykło robić w pokoleniu naszych rodziców? Boję się i nawet nie zarzekam, że nie popełnię żadnego błędu, bo trzeba mieć mało wyobraźni (albo wcale jej nie mieć), żeby tak zakładać. Nadzieja jest tylko w Panu Bogu, że nas poprowadzi przez wszystko i da nam być przy sobie zawsze. Zazdroszczę znajomym dzieciakom z wielodzietnych rodzin, które wchodzą w dorosłe życie mając dobre relacje z rodzicami i bez strachu mówią im o kolejnych wnukach, dzielą się problemami etc. Fakt, żyjemy w specyficznym środowisku i nie twierdzę, że w każdej rodzinie wielodzietnej tak jest. Podobnie jak nie każda małodzietna musi owocować toksycznymi relacjami i trudnościami podczas wchodzenia dzieci w dorosłe życie i szukanie swojej drogi. Ale właśnie ten widok daje mi nadzieję, że z nami będzie podobnie. Bardzo chciałabym, żeby moje dzieci w dorosłym życiu mogły u mnie szukać wsparcia i nie bać się mówić o swoich sprawach. Tak, jak teraz.

I jeszcze o jednym dziś myślałam. Eucharystię celebrował ksiądz o tak kosmicznym dla mnie głosie (jakiś totalnie nadęty patos, nie trawię tego), że musiałam chować buzię w szalik, by nie wybuchnąć śmiechem. A jednak gdzieś miałam poczucie, że może komuś jego głos się podoba i jest potrzebny. Że podczas gdy trzymał w rękach ciało i krew Pana Jezusa, to ten patrzył na niego z miłością i nie dostrzegał jego śmieszności. Podobnie ja, stojąc przy szopce z chłopcami mogłam się komuś wydać złą matką, kobietą bądź katoliczką. Bo zbyt mało czasu poświęcałam dzieciom, albo zbyt wiele, albo za głośne były, albo powinnam dać im więcej swobody, a w ogóle to minę miałam za mało skupioną i pewnie przyszłam z obowiązku, a nie potrzeby serca. Zawsze się znajdzie jakiś powód do osądu i ataku, prawda? Nawet jeśli tylko w naszej głowie. Dobrze trzymać myśli i język na wodzy. Spojrzeć na tego, który nas denerwuje tak, jak patrzy Pan Bóg. Ze wzruszeniem i miłością. To nie jest łatwe, ale warto ćwiczyć i prosić Boga o łaskę takiego spojrzenia. Takie myśli pomogły mi przetrwać eucharystię godnie i nie robić wiochy z powodu nie odpowiadającego mi głosu prezbitera. Duch Święty przychodzi z pomocą, gdy jest kiepsko, a ja zamieniam się w chodzący osąd.