Drużyna w podróży.

Nasz pięciomiesięczny Sarulek przymierza się do siedzenia (generalnie przymierza się do wszystkiego, bo ileż można patrzeć bezczynnie, jak inni się bawią? jeszcze kilka miesięcy i zacznie się śmiganie po domu, wtedy dopiero będzie wesoło!). Oczywiście podpórka w postaci poduchy, mamy lub rodzeństwa musi być, ale o wiele lepiej wszystko wygląda tak, niż z nudnej pozycji leżącej (po latach to się zmienia, ja sobie świat widziany z wysokości łóżka bardzo cenię - a najlepiej,gdy pod głową poduszka, a przed oczami książka, to już w ogóle cielo, niebo). Na zdjęciach jest też Ela, która dorwała telefon babci i w kółko puszczała muzykę z "Indiany Jonesa". Oraz próbowała nauczyć siostrę obsługiwać komórkę (Elusia lubi zajmować się małą i nawet ostatnio sama karmiła ją zupką, całkiem fachowo). 

A teraz jesteśmy u drugich dziadków. Przyjechaliśmy pociągiem. Ostatnio wolimy dwugodzinną podróż w przedziale tylko dla nas (6 osób :)), niż gniecenie się w samochodzie. Dzieciaki mogą się ruszać, jeść bez choroby lokomocyjnej, no i iść do toalety bez zatrzymywania pojazdu :P Nie ma też problemu z karmieniem i przewijaniem Sary. Jak dla mnie, same plusy. Zwłaszcza że od dziecka uwielbiam jeździć koleją (a nawet jako nastolatka sentymentalnie mówiłam, że chciałabym umrzeć właśnie na dworcu, słysząc w tle szum pociągów). 

Fajnie tak, ledwie wróciliśmy z jednego wypadu, a już zaliczamy drugi. Lubię podróżować. A jeżdżenie z całą gromadką, choć trochę męczące (bo trzeba pilnować i uspokajać towarzystwo), jest równocześnie ciekawsze i bardziej satysfakcjonujące, niż samotne wojaże. W naszych dzieciach podoba mi się wiele rzeczy. Na przykład to, że nas nie ograniczają. Choć może po  prostu już przywykły do ciągłego spotykania różnych ludzi, spacerów i podróży - i lubią to. No i mają siebie nawzajem i czują się raźniej, gdzie by się nie znalazły. Pamiętam, że zawsze pomagała mi obecność mojego brata, ale jednak brakowało jeszcze kogoś, by poczuć się jak niezależne stado. Trójka to już drużyna, a jak jest nas jeszcze więcej, to tym lepiej.

Dobra, trzeba kończyć i zejść na dół, zobaczyć co tam porabiają. Swoją drogą to zabawne - sama mogę zostać ze swoją czwórką, a nawet zajmować się jeszcze cudzymi dziećmi i nie uważam tego za nic wielkiego. A jak zostawiam maluchy na chwilę mężowi i jego rodzicom, to zastanawiam się, czy sobie poradzą i czy to nie samolubne z mojej strony tak ich obciążać :P Obawiam się, że dla własnego zdrowia muszę sobie robić od czasu do czasu przerwy od bycia mamą.