Plany i pospacerowe refleksje.

Dopiero co była wiosna i czekaliśmy na narodziny malutkiej, a tu już lipiec powoli ma się ku końcowi. Lato w pełni, środek wakacji. Oj czuję, że są wakacje. Odpoczywamy na całego… Pół dnia siedzimy poza domem, robimy długie spacery, wcinamy lody, jemy to, co na mamy ochotę. Nigdzie nam się nie spieszy…

Przed nami ciekawy tydzień. Moje i Krzyśka imieniny. A w Krakowie ŚDM. Zastanawiałam się, jak się gdzieś wybrać w tym tłumie z czwórką maluchów, ale problem po części się rozwiązał sam. Chłopcy będą u dziadków na wsi (tia, już widzę oburzenie mojego męża - no dobra, w małym miasteczku), daleko od domu (i znowu będę tęsknić i odliczać dni do ich przyjazdu, ale niech tam, należy im się trochę swobody – kolejne ćwiczenie w ramach odcinania emocjonalnej pępowiny :P na szczęście dla mnie tym razem tylko tydzień). Zostajemy tylko z dziewczynkami, więc łatwiej będzie się ogarnąć.

Apropos naszego składu rodzinnego. Przez te dwa tygodnie, kiedy na spacery wybywaliśmy całą gromadką, miałam parę ciekawych sytuacji. Prawie każde wyjście oznaczało rozmowę z ludźmi na ulicy lub na placu zabaw. Zdecydowana większość osób reagowała bardzo pozytywnie, co mnie cieszyło (aczkolwiek osoby patrzące na nas ze zgrozą prawdopodobnie też były, tylko umykały w popłochu – widziałam przerażenie w oczach kilku starszych pań). To znaczy oczywiście przeważnie słyszałam coś w stylu „o rany, ja nie dałabym rady”. Ale wiele osób patrząc na to, jak fajnie się bawi starsza trójka i jak traktuje najmłodszą siostrę, zazdrościło zgranego stadka. Nawet jedna kobieta powiedziała „Ja mam tylko dwie córki, już są dorosłe. I żałuję, że nie zdecydowałam się na więcej, a teraz już za późno…”. Wiele mam czy babć przyznało patrząc na nas, że przy większej ilości dzieci i mama jest bardziej wyluzowana, i dzieciaki lepiej sobie radzą w towarzystwie. Cóż, faktycznie czasem miałam wrażenie, że jesteśmy jedyną grupą, która naprawdę dobrze się bawi (to uczucie pojawiało się zwłaszcza wtedy, kiedy w okolicy dominowały babcie w roli opiekunek J - „Nie idź do piaskownicy, bo się pobrudzisz! Nie baw się z tą dziewczynką, chodź do babci!”). Ale na szczęście nie zawsze.

Generalnie śmieszne jest to, że o ile z trójką mogłam jeszcze zachować anonimowość, o tyle z czwórką dzieci mam szansę poczuć się niemalże jak Paris Hilton (kimkolwiek jest… to chyba jakaś blondi nosząca psa w torebce?) czy inna celebrytka – tylko fotoreporterów póki co brak i zdjęcia robię sama :P Czasem jest to irytujące, zwłaszcza jeśli muszę odpierać czyjś atak i się tłumaczyć, czemu mam taką gromadkę (tak jakby to była czyjaś sprawa, a nie tylko nasza i nasz wybór). Ale muszę przyznać, że są też plusy – dzięki dzieciakom poznałam kilka fajnych osób. A że zwykle ciężko mi pierwszej się odezwać i zacząć znajomość tak na ulicy czy placu zabaw(mieszkamy w naszym domu już pięć lat i prawie nikogo nie poznałam na miejscu), to jest to fajne, czuję się mniej samotna.

Pewnego wyjątkowo upalnego dnia, kiedy zajechaliśmy pod budkę z lodami, zmęczeni parogodzinną zabawą na huśtawkach i drabinkach, zaczepił nas jakiś starszy pan. Popatrzył na mnie i powiedział z grobową miną: „Współczuję”. Jak już uwinęłam się z rozdaniem lodów wszystkim po kolei, popatrzyłam na niego znad swojego rożka i zapytałam zadziornie: „Ale niby czego?”. On się rozejrzał skołowany i liczy jak w szkole: „Jeden, dwa, trzy, cztery… Jak pani to wytrzymuje?”. A ja w śmiech i mówię: „Ale tu nie ma czego współczuć, można tylko zazdrościć”. Wtedy chyba do niego dotarło, że faktycznie nie wyglądamy na zgraję umęczonych sobą osób, tylko zadowolonych z życia, a ja też w niczym przygniecionej swym losem Matki Polki nie przypominam (zresztą już słysząc zwrot „Matka Polka” mam odruch wymiotny, bo kojarzy mi się z brakiem swoich marzeń i jakąś totalną rezygnacją z własnego życia – o nie ma mowy! Dzieciom potrzebna mama zadbana i zadowolona, w nowej kiecce, z błyszczącymi kolczykami w uszach i ogromnym kubkiem pachnącej cynamonem kawy na stole). Nagle coś się zmieniło w jego oczach i popatrzył z radością, kiwając głową. A ja poczułam satysfakcję, że nie muszę więcej mówić, żeby przerwać dyskusję, w której miało się pojawić marudzenie na temat tego, jakie to życie jest ciężkie i nie ma sensu, jak dzieci trudno wychować i jakie wszystko w sklepach drogie. Sorki, ale ja tak zrzędzić nie potrafię. W ogóle nie tak dawno przeczytałam po raz pierwszy „Polyannę” i się zdziwiłam, że jakaś książka opisuje tak dobrze mój sposób myślenia. I to, że nawet jeśli jest czasem trudno, to zawsze robi się łatwiej i przyjemniej, kiedy zamiast usiąść i rozpaczać, szuka się pozytywów i sensu.

Nawiasem mówiąc, ja w tym momencie nie uważam, że moje życie jest trudne. Jestem wręcz nieprzyzwoicie szczęśliwa. Tak bardzo, że aż mi czasem głupio (bo zawsze w głowie mam świadomość, że w tym samym momencie gdzieś ktoś cierpi, a ile razy patrzę z radością na kwiaty w ogrodzie, to zaraz pojawia mi się gdzieś wizja dzieci głodujących w Afryce – no cała ja…). Więc czuję się co najmniej dziwnie, kiedy słyszę, że ktoś mi współczuje. A już w momencie, gdy trwa moja ukochana pora roku, a ja grzejąc się w słońcu i słuchając szumu starych drzew wracam ze spaceru, mając w planie zajadanie się lodami czekoladowymi – no to już w ogóle kosmos. To ja jestem gotowa komuś współczuć i pocieszać J

I tyle moich przemyśleń. Trwa piękne, kolorowe lato. Przed nami wizyta papieża i wiele ciekawych wydarzeń. W sierpniu mam nadzieję wybyć w góry. Czego chcieć więcej, co? J

Życie jest piękne…