Minął miesiąc :)

Dziś o drugiej w nocy stuknie miesiąc od kiedy Sara jest po tej stronie brzucha. JUŻ MIESIĄC. Rety jak to zleciało...

Malutka zdążyła urosnąć i coraz bardziej przypominać niemowlę a nie noworodka :) Ja odpoczęłam już i doszłam do siebie po porodzie. Ela przywykła do roli starszej siostry. Do Krzyśka dotarło, że jest ojcem dwóch córek ;) A chłopcy wypoczęli nad morzem w międzyczasie i wczoraj szczęśliwie wrócili do domu. Jesteśmy znowu w komplecie (jupi!!!! nie mogę się nacieszyć chłopakami, strasznie tęskniłam za rozmowami z nimi - oni też się przytulają cały czas i nadrabiają zaległości w bliskości). Z nowymi siłami. A przed nami jeszcze kawał lata. I dylemat, co będziemy robić podczas Światowych Dni Młodzieży. Większość nas pewnie ominie, bo boję się iść w taki tłum z malutką Sarą, ale na czymś chciałabym być i też skorzystać z tego czasu.

Apropos Sary to właśnie przed chwilą trafiłam w necie na fajny tekst o jej nieoficjalnej patronce. Polecam:

"Małżeństwo w ogniu". Zwłaszcza dla małżeństw.

No. Ja od jutra będę sama z dziećmi po raz pierwszy przez cały dzień :) Wcześniej chłopcy pół dnia byli w przedszkolu, potem pojechali nad morze, a teraz zaczynamy... Czas na nowe wyzwania :) Krzysiek odpocznie sobie od dzieci cały dzień (hehe, mój mąż tylko siedzi w pracy i nic nie robi xD tak to się mówi?), a ja będę pracować nad wytworzeniem trzeciej i czwartej ręki tudzież opanowaniem zdolności bilokacji. Ale spoko, dam radę. Jakoś z każdym kolejnym dzieciaczkiem jest łatwiej i to, co przerażało mnie przy pierwszym, a frustrowało przy drugim, teraz przestaje mieć znaczenie (tak, to dobra wiadomość dla tych mam, co mają jedno lub dwoje i boją się, że więcej by nie ogarnęły - pewnie, że byście ogarnęły :) w każdej kobiecie jest taki power, że nie ma mocnych, a im trudniejsze zadania, tym więcej się go wyzwala). Trudnością jest tylko robienie całej masy rzeczy na raz. Ale to też jest do zrobienia, zwłaszcza że przy kolejnych dzieciach człowiek uczy się robić wszystko szybciej i nie tracić czasu na zbędne dywagacje. No i może robić kilka rzeczy na raz. Na jednej ręce karmić dziecko, a drugą robić naleśniki dla reszty gromadki (zdarzyło mi się nie raz i nie jest takie hardkorowe jak się wydaje). I takie tam... Uszy do góry :)

Teraz jest już niedziela wieczór, jestem zmęczona po całym dniu, ale strasznie szczęśliwa... że ich mam. Krzyśka i naszą czwórkę. Bez nich - co to byłoby za życie? Puste jakieś...

A tu jeszcze wklejam fragment tekstu, który pisałam w czwartek sobie ku pamięci - tylko nie miałam netu i nie mogłam go tu wrzucić:

Siedzę sobie nad kawką zbożową z mlekiem, słucham na zmianę Dire Straits i Enyi. I cieszę się, że już w sobotę wieczorem przyjadą chłopcy. Tęsknię za nimi jak cholera J

Fajnie jest się bawić lalkami i czytać książeczki o księżniczkach, ale brakuje mi dochodzących z pokoju dzieci tekstów typu „A chcesz żebym cię zastrzelił na wojnie? Prooooszę…” albo „Zakopmy tego ludzika szybciej w grobie, bo nie pójdzie no nieba” (tak, ostatnio chłopcy mieli fazę mocno wojenną i szykując obiad czasem czułam się jak na froncie… bitwy toczyły się wszędzie i przy pomocy wszystkiego – przecież nawet z kosmetyków mamy można zrobić fajną broń). Żeby nie było, że jakiś restrykcyjny podział u nas w domu panuje na zabawy damskie i męskie – w wojnę z powodzeniem bawiła się też Ela, a w chwilach wolnych od strzelania Rafałek zakładał jej srebrzysty diadem i wołał „Jestem Roszpunką!”. A mnie przypominały się odległe czasy sprzed jakiś dwudziestu (!) lat, kiedy bawiliśmy się całą zgrają na łąkach. I kiedy w jednej chwili byłam mamą gotującą zupę z błota i kwiatków, by zaraz potem jako wódz Indian poprowadzić wszystkich na wojnę. Piękne czasy… J

Chociaż w sumie niewiele się zmieniło – tylko zupa z czego innego, a dowodzenie indiańskim szczepem to pikuś w porównaniu do bycia wodzem własnych dzieci.

Ooo, „Romeo And Juliet” leci, jak dawno tego nie słuchałam… Mogę się rozmarzyć i powspominać… Usiłując ignorować fakt, że do kuchni wbiegła Ela tupiąc jak słoń i pokazując z dumą swoje nowe nakrycie głowy – plastikowy pojemnik na klocki. Wydaje z siebie zawodzące „uuuuu”. Chyba udaje ducha.  Ale tak, Mark Knopfler wspaniale śpiewa i mogę się przy tym wzruszyć PRAWIE jak w studenckich czasach ;)

Sarenka śpi grzecznie i póki co nadal jest istotką niemal bezproblemową. W zeszły piątek byłam z nią na kontroli i ważyła 3700g, ładnie przybiera. Jak na takiego maluszka mocno trzyma i podnosi główkę. Podczas karmienia coraz bardziej nawiązuje kontakt, wpatrując się we mnie swoimi niebieskimi oczkami. Słodka jest J Teraz, kiedy chłopaków nie ma, Ela pomaga mi we wszystkim przy małej. Lubię ten moment, kiedy siedzimy razem na łóżku, na jednej ręce mam Sarę wcinającą swoją porcję mleka, a drugą ręką przytulam starszą dziewczynkę i czytam jej jakąś książeczkę. 

Tyle wieści od nas :) Bóg prowadzi i daje wszystko, co trzeba.