Wolność wewnętrzna.

Wtorek. Miało mnie dziś nie być w domu i już się cieszyłam na myśl o tym, że wrócę wieczorem do domu i nie będę musiała nic sprzątać. W nas najlepsza metoda na czysty dom - to wyjść z niego i wrócić późno, kiedy dzieci są już zbyt zmęczone, żeby zrobić mega bajzel. 

No ale plany mam małych dzieci mają to do siebie, że często ulegają zmianie :) Przeważnie z powodu chorób. Więc zamiast siedzieć u znajomej i patrzeć, jak bawią się nasze córeczki, jestem u siebie z Elusią i Maluszkiem. Chłopcy wrócą za parę godzin, a Krzysiek dopiero późnym wieczorem - pewnie dzieci już będą wtedy spać. Także zbieram siły, bo sama będę musiała się z nimi użerać w najgorętszej godzinie, kiedy wszyscy mają już dość, wrzeszczą, ryczą o byle co i trzeba ich położyć spać.

Ela właśnie skacze wokół mnie, a ja piszę i cieszę się, że dziś zdecydowałam się zrobić pizzę - zamiast stać przy kuchence (jak wczoraj, kiedy godzinę robiłam górę naleśników dla wszystkich, a kręgosłup coraz bardziej błagał o litość), mogę siedzieć i czekać, aż ciasto będzie dobre. Wtedy wrzucę ser i gotowe. Kocham takie dania.

Podczytuję sobie po raz kolejny "Matecznik" Agnieszki Grzelak. Fajne... O mamie czwórki dziewczynek. Codziennych domowych scenkach. Książka mocno autobiograficzna, jak mi wiadomo. Ciekawe, bo gdyby nie ta wiedza, byłabym przekonana, że autorka pisze o mnie... Ta sama potrzeba bycia samej ze swoimi myślami raz na jakiś czas. Ta sama wiedźmowata postawa, kiedy dzieci dają w kość. Ta sama niechęć do porządków. Nawet stosunek do podejmowania gości mam podobny - ja też wolę siąść na tyłku i gadać, niż biegać między pokojem i kuchnią, obsługując, donosząc jedzenie, pytając co chwilę czy ktoś coś chce (jak chce, to niech kurna poprosi albo sam się obsłuży - na szczęście większość moich znajomych wyznaje podobne zasady).

Krzysiek wczoraj zauważył, że dużo ostatnio czytam. To znaczy - więcej, niż zazwyczaj (czyli naprawdę duuużo). Fakt. Jak czytam, to nie myślę. Znaczy o przyszłości, o lękach. Jak by nie patrzeć, do czerwca będę żyć w zawieszeniu, nie wiedząc, co się stanie, jak się o skończy. Uciekam w książki i modlitwę. Jak tylko zaczynam się wieszać i snuć własne wizje, prędzej czy później ogarnia mnie niepokój. Brrr, za dużo doświadczeń, zbyt bogata wyobraźnia, no i ten strach przed szpitalem. Boże, prowadź...

Wczoraj przeczytałam po raz enty prawie całą książkę Ireny Chołuj "Urodzić razem i naturalnie". Znowu krew mnie zalała na wspomnienie scenek z porodów w szpitalu. Chciałabym rodzić w domu, gdybym miała przy sobie taką super położną, wyrozumiałą i delikatną, a jednocześnie doświadczoną. No ale nie mam. Tyle dobrze, że bogatsza w doświadczenia, nie dam sobą tak manipulować w szpitalu, jak za pierwszym razem (mój ostatni tryumf to odmowa założenia wenflonu - jak dobrze się rodzi bez igły wbitej nie wiadomo po co boleśnie w rękę!). O zgodzie na oksytocynę podaną bez potrzeby też nie ma co marzyć :P Nie mam zamiaru się mordować z mega skurczami tylko po to, żeby położna mogła szybciej odebrać poród i lecieć do kolejnego. Wrr.

Za mną intensywny weekend. Dużo spotkań i rozmów z innymi rodzicami małych dzieci. No i trochę lektury na temat wychowania. W sumie to zabawne, jak można mieć różne wizje macierzyństwa, rodzicielstwa w ogóle. Jak różne wizje tego, co powinna robić w domu kobieta (w skrajnych przypadkach - najlepiej wszystko, a i tak z poczuciem winy, że za mało). Hm. Wiele rzeczy mnie drażniło. Jakoś nie umiem słuchać/czytać spokojnie mamuś w moim odczuciu nadgorliwych. Rozprawiających godzinami na temat zdrowego odżywiania na przykład. Albo rygoru. Albo robienia porządków. Wiem, że każdy jest inny i one mają takie samo prawo się tym przejmować, jak ja mam prawo mieć to w dupie. I nikt tu nie jest gorszy. Ale mogę się zdystansować i nie porównywać z nimi. To jest to, o czym chciałam napisać, ale popłynęłam w inną stronę. Choć jak rzucam okiem na to, co dziś napisałam, to i tak przebija w każdym akapicie. Wolność. Nic nie muszę.

Mogę zjadać na śniadanie tony parówek i kanapek z dżemem razem z moimi dziećmi i nie czuć się winna, ze nie daję im ciemnego pieczywa i kiełków. Mogę mieć w domu artystyczny nieład (byle nie bajzel totalny, bo nie lubię), nie muszę dostawać zawału, kiedy cały dywan zasłany jest zabawkami. Nie muszę się czuć dobrze w wypacykowanych, lśniących domach (zawsze mnie drażniły, bo miałam wrażenie, że nikt w nich nie mieszka). Mogę się nie przejmować zdaniem rodziców moich i męża, bo to my kierujemy naszym życiem. Mogę nie pozwolić obcym ludziom wtrącać się na ulicy w moje życie i ostro reagować na zaczepki, po co mi tyle dzieci. Mogę być sobą. Każdy może być sobą. Wspaniałe, szkoda tylko, że większość z nas uczy się tego zbyt późno, albo wcale.

Chciałabym, żeby moje dzieci też to odkryły. Zależy mi na tym strasznie, choć boję się, że powielę schematy wyniesione z domu i dzieciaki będą się musiały tego uczyć wbrew mnie (nam), a nie dzięki mnie. No nie wiem, zobaczymy. Tego im życzę - żeby miały wiarę, radość życia i tą świadomość, że mogą być sobą. I są akceptowane i kochane takie, jakie są.