Wirujące serduszka.

Zwykle nie czułam potrzeby "świętowania" Walentynek. Ale akurat 14 lutego przypadł na taki czas dla nas, że czuliśmy, że trzeba o siebie zadbać. Każdy pretekst jest dobry, a kiedy wszędzie dokoła fruwają czerwone serduszka i pluszowe misie, a w radiu co druga reklama o Walentynkach i związkach traktuje... to jakoś mimo wszystko pomaga, żeby zastanowić się nad sobą. Nad nami.

Wyszło dość śmiesznie (i na początku myślałam, że tragicznie), bo nagle podjęliśmy decyzję, żeby jechać do rodziców Krzyśka. Wiadomo, dla mnie takie wyjazdy oznaczały zwykle mega stres. Ale tym razem miałam mimo wszystko nadzieję, że dziadkowie zajmą się wnukami, a my będziemy mieć święty spokój i czas dla siebie.

I się nie pomyliłam :)

W ogóle zauważyłam, że nasze relacje z rodzicami (moimi i Krzyśka) bardzo się unormowały i... wyzdrowiały. Nie wiem, czy trzeba było czasu, czy gromadki dzieci, żeby nas przestali traktować jak dzieciaki i zasypywać "dobrymi radami"... Ale dobrze jest i mam nadzieję, że tak zostanie. Z wzajemnym dystansem i szacunkiem.

Tak więc w te Walentynki mogłam się powylegiwać w łóżku, podczas gdy dzieciaki szalały na dole z dziadkami. Mogłam spokojnie wypić kawę, poczytać książkę ("Dom nad rozlewiskiem" sobie kupiłam za niecałe 7 złotych i mnie wciągnęło), pogadać z Krzyśkiem. Iść na spacer z nim i z małą (Ela ma taki czas, że zostawić ją mogę tylko na chwilkę, bo zaraz rozpacza, że mnie nie ma). Nacieszyć się słońcem, ciszą. Dawno tak długo nie mogłam pobyć sama ze swoimi myślami.  I nawet mogłam pomalować paznokcie na koralowy kolor w ciągu dnia (a nie w nocy, usypiając nad buteleczką) i nikt mi ich nie rozmazał po sekundzie :P

Nie muszę sprzątać, gotować... Wycierać rączek/nosów/pup przez całe dwa dni. Niesamowite :)

Pobyt w domu osób nie posiadających małych dzieci zawsze skłania mnie do refleksji na temat: co mam, a czego nie mam.

Na przykład, jak słusznie zauważyła Asia w komentarzu ostatnio, nie mam nowych mebli. I w sumie tego mi szkoda, bo lubię ładne rzeczy... Dom jest pełen ciepła i miłości niezależnie od jakości sprzętów, ale no... trochę żal. Póki co cała kasa idzie w pieluchy, leki i ubranka dla dzieci. Niestety, taki kraj, że albo się ma dużo dzieci, albo ładne mieszkanie. A wszystkie nasze remonty pochłaniają resztę - i tak kasa idzie w ściany, dosłownie. I pewnie jeszcze przez długi czas tak będzie. Efekty są, ale niewidoczne. Trudno chwalić się nowymi rurami i kablami ;) Tak to jest, jak się przenosi do starego domu. Wszystko jest chropowate, inne niż w blokach/nowych domach. Ale też z charakterem - bo tu dziwny stopień, to składzik, tu ściana dwa razy grubsza niż inne. Mimo wielu braków, dobrze się w naszym domu czuję :)

Tak więc tego nie mam... Nowa kuchnia teściów wygląda bardzo ładnie, ale trochę mi nieswojo w niej. Pewnie kiedy będę babcią, to też będę mieć taki porządek, spokój, ładne mieszkanko. Śmiesznie będzie.

Mam za to dużo... ciepła. Radości. Hałasu na co dzień. Bałaganu. Kredek, kartek i książek rozrzucanych namiętnie po podłodze przez całą trójkę. Stertę zabawek. Pomazane kredkami ściany w dziecięcym pokoju. Kaloryfer wiecznie poznaczony artystycznymi rzucikami z farb - w kuchni. Rozpadającą się od nadmiaru ubranek szafkę. Specyficzny rozkład zajęć. Codzienną nadzieję na wieczorną chwilę relaksu w wannie, kiedy Krzysiek pilnuje zasypiających dzieci. I takie tam różne drobiazgi, które dobrze znają inne mamy małych dzieci. I za którymi kiedyś, w ładnym i uporządkowanym mieszkaniu, będę chyba bardzo tęsknić (choć pewnie przychodzi taki wiek, że spokój jest bardzo pożądany i nie ma się już siły na takie szaleństwa)... Więc staram się je doceniać, choć czasem to trudne. Kiedy zmęczenie (i kręgosłup) daje o sobie znać.

W takich momentach dobrze jest odpocząć w otoczeniu wirujących serduszek, z paznokciami w koralowej barwie i pachnącą kawą, wypitą bez zwykłego pospiechu. Jak w ten weekend.