Przy karmelowej kawie...

Jest druga po południu.

Od godziny siedzimy z Elą i Rafałkiem przy zaciągniętych do połowy roletach i zapalonym świetle. Za oknami ciemno. Od rana szaro, buro i ponuro. Już któryś dzień.

Żeby było weselej, smarkamy wszyscy w trójkę. Na dodatek Ela kaszle jak gruźlik. Dobrze, że Gabryś zdrowy i siedzi teraz w przedszkolu niczym w sanatorium, żeby mieć z nami jak najmniej do czynienia i się nie zarazić. Pewnie w przedszkolu dzieci też smarkają... ale przynajmniej ja tego nie widzę :) Poza tym z tego co wiem, to chodzi teraz jednak trzecie grupy, reszta też poległa...

Jakoś mi smętnie ostatnio. Czasem fajnie tak przysiąść w domu, w cieple, rozgrzać się herbatą z malinami i dobrym obiadkiem (dziś u nas kurczak curry ;))... Ale po jakimś czasie to się robi męczące. I ten cholerny brak słońca. Ja chcę na Karaiby...

W dodatku przeczytałam trzecią część "Bridget Jones" i jestem w żałobie po Marku Darcy'm.  I jestem zła na Helen Fielding. Jak można uśmiercić idealnego faceta?! To moja miłość z czasów liceum (jedna z wielu, ale jednak! :P).

Żeby jakoś sobie poprawić humor, siedzę przy kompie z dużym kubkiem kawy karmelowej. To znaczy zwykłej kawy z mlekiem i dużą ilością karmelowego syropu (mój ostatni wynalazek, syrop i mieszankę przypraw do kawy upolowałam w Lidlu). Czas na przerwę... Mogłabym robić teraz milion rzeczy, które na mnie czekają (na przykład zrobić porządek ze stertą wypranych ubrań na moim łóżku), ale - ileż można. Wolę mieć artystyczny nieład w mieszkaniu, niż pogrążyć się w depresji z powodu wyczerpania niekończącą się domową robotą.

Marzy mi się włóczęga po mieście... Na przykład po Kazimierzu. Mój tata zrobił tam ostatnio dużo zdjęć. I zatęskniłam za zapiekankami z Placu Nowego i grzańcem w którejś z tamtejszych knajp.