Przemijanie.

Dwa lata temu na tej ławeczce siedział dwuletni Gabryś i trzymał braciszka za rączkę - był koniec września i Rafałek nie umiał jeszcze pewnie siedzieć. Zrobiłam im wtedy zdjęcie. Dziś przyszła pora na aktualizację. Oto mała księżniczka podtrzymywana przez dzielnych braci :)

Po tygodniu spędzonym na kaszleniu i smarkaniu wyszliśmy wreszcie na spacer - coś mi mówi, że to ostatnie takie słoneczne i ciepłe dni w tym roku, trzeba się wygrzać przed zimą. Zrobiliśmy masę fajnych zdjęć, bo w jasnym, ostrym świetle wszystkie kolorowe liście, ostatnie kwiaty i owoce na krzewach wyglądały niesamowicie.

Piękna ta złota jesień... ale jakaś smutna. Te dni przygotowujące nas do zimy sprawiają, że prawie bez przerwy myślę o przemijaniu... Owszem, fajnie jest myśleć o Niebie. Ale myślenie o życiu tutaj w tęsknocie za tymi, co już odeszli... W niedzielę wieczorem gorąco mi się w sercu zrobiło, kiedy przeczytałam, że zmarła niewiele ode mnie starsza dziewczyna, mama trójki dzieci. Jedyne co dodawało otuchy to fakt, że przed śmiercią, w chorobie właściwie, pojednała się z Bogiem i ponoć "umawiała się z nim na niedzielne kawki". Niemniej obudziłam się w poniedziałek z dziwną myślą - dlaczego nie ja? Kiedyś też przyjdzie taki dzień, że inni się obudzą, a mnie już nie będzie. I mam tylko nadzieję, że będzie to dobry czas i nikomu serca nie rozedrze...

Jedno jest pewne - wszystko sprzyja ewangelizacji. Jak sobie pomyślę, że dzięki mojemu robieniu z siebie głupka czyjeś życie może się zmienić, odzyskać sens... To warto. Z nowym zapałem wchodzimy w czas dawania katechez - tym, co z dala od Boga i co kościoły omijają łukiem. Oby udało się umówić kolejnych delikwentów na kawkę z Bogiem. I wsłuchiwać w łomot kamieni spadających z ich serc.