Tak mija czas...

Orzech mi łysieje. Większość liści skręciła się, zrudziała i szeleści już smętnie pod nogami. Co jakiś czas wbijają mi się w stopy twarde łupiny.

Ale wieczór jest ciepły, jakby lipcowy. Nawet burza już sunie z oddali. Gdyby nie pozbawiona liści sylwetka drzewa za oknem i wrzos w eleganckiej doniczce na parapecie, mogłabym pomyśleć, że jeszcze jest lato. Komary również żwawe, jakby dopiero zaczynały sezon. One jednak mogłyby sobie już darować...

Czuję już w sobie jesienną zadumę, organizm zaczyna zwalniać. Znowu trzeba będzie zwinąć się w kłębek i poczekać do wiosny.

Gabryś dziś w nocy obudził się zakatarzony i zachrypnięty. Przymusowa tygodniowa przerwa  trybie przedszkolnym. Pewnie go wczoraj zawiało na Kopcu Kościuszki. Może to i dobrze, lepiej w etap przedszkolny wchodzić powoli. W piątek młody był już zmęczony, także teraz odpocznie sobie ;) I Rafałek może jeszcze poszaleć z bratem. A Elusia też zadowolona, bo nikt jej tak nie rozśmiesza, jak Gabryś. Rechot słychać pewnie aż na ulicy.

A ja ostatnio zaliczam kolejne spotkania z dawno niewidzianymi przyjaciółmi. I dobrze mi z tym. Szkoda, że nie możemy się widywać częściej. I że jest jeszcze kilka osób, które chętnie bym zobaczyła, ale jakoś tak daleko są... Chociaż tyle, że przez neta można pogadać.

Poza tym w kwietniu jak dobrze pójdzie zostanę a)ciocią malutkiej mieszanki polsko-boliwijskiej i b) świadkiem na ślubie polsko-włoskim. I to dodaje mi sił, coby przetrwać tą cholerną zimę.