Wiosenne przesilenie i drugie urodziny Rafałka:)

Byłam dziś u mojej lekarki. Mam uważać, bo organizm zaczyna się przygotowywać do narodzin dziecka... A tu wypadałoby jeszcze te dwa tygodnie z haczykiem przetrwać. Tradycja. Korek jakiś mam sobie tam wsadzić, czy jak? :)

Poza tym wiosna przyszła na całego. Odwinęłam krzaczki w ogrodzie i już widać pączki. Słońce grzeje mocno i mam nadzieję, że tak będzie, kiedy Maluszek przyjdzie na świat. Że powita go śpiew ptaków, pierwsze kwiaty i dużo ciepła.

My wychodzimy z zimy z trudem. Wilkołak ciągle chodzi z bolącymi zębami do leczenia i wyrwania, także tylko krąży po dentystach. Rafałka właśnie musiałam położyć wcześniej spać - mam nadzieję, że to przez wychodzące zęby, a nie przeziębienie złapane na spacerze. Gabryś póki co w porządku, choć żeby nie odstawać, też mówi, że się źle czuje. A ja - wiadomo - zawieszona, myślami w szpitalu, zmęczona i do tego mam odpoczywać, a nie wiem jak i kiedy...

Także czekam na narodziny i kopa, którego zawsze dostaję po urodzeniu dziecka. Wtedy będę mogła wreszcie poszaleć z chłopcami i ogarnąć system.

Póki co jednak czeka nas impreza i mam nadzieję, że żadne choroby nam nie pokrzyżują planów. W piątek Rafałek skończy dwa latka :) A w niedzielę chcemy zrobić przyjęcie z torcikiem (już zamówiony Czarny Las w kształcie ciuchci Tomka) i w ogóle. Prezenty już kupiłam (samolot, autobus i dwie książki o zwierzętach leśnych, bo go to interesuje ostatnio), goście zaproszeni. Muszę tylko nie urodzić w międzyczasie i takie tam... Znajomi się dziwili, że chce mi się jeszcze świętować. Ale ja nie chcę, żeby którekolwiek z dzieci czuło się pominięte, bez względu na okoliczności.

Ostatnio często oglądam zdjęcia sprzed dwóch lat... Wierzyć się nie chce, że to tak minęło, że mam przy sobie już dużego rozbójnika, goniącego we wszystkim starszego brata (i potrafiącego mu czasem wtłuc, w razie potrzeby). Patrzę na buzię noworodka, potem niemowlaczka i widzę te charakterystyczne Rafałkowe rysy, a jednak to kosmos, że on taki malutki był.

Bardzo dobrze pamiętam tamten dzień... Nagłe odejście wód w nocy (pod koniec 36 tygodnia), strach. Tekst zaspanego Krzyśka, któremu mówię, że musimy do szpitala: "Ja tego nie przyjmuję do wiadomości, chcę spać!". Kroplówkę z oksytocyną, bo skurczy nie było. Potem dwie godziny zdychania w bólach, bo po kroplówce skurcze mega silne i prawie bez przerwy. I nagle ulga, Maluszek już przy nas. A potem znowu lęk, bo go zabrali na Intensywną Terapię i oddali po tygodniu - zsiniał, potem nie chciał jeść, no wcześniaczek malutki był. Ale potem już  jadł dużo i rósł szybko... Tyle że jak miał dwa miesiące, to wylądował z zapaleniem płuc w szpitalu, dwa tygodnie z nim tam byłam. Ech, nerwowy to był czas. Ale warto było być z nim wtedy... Choć mnie coś rozrywało, bo nigdy wcześniej Gabrysia nie zostawiałam na tak długo bez mamy. Teraz jest łatwiej, bo mają siebie i nie boję się ich zostawiać. Gabryś był wtedy taki zagubiony... Nic to, traumy po żadnym nie widać :)

Narodziny Gabrysia pamiętam równie dobrze... To dziwne uczucie wiedzieć, że już niedługo kolejny dzień wryje mi się na zawsze w pamięć. Mam nadzieję, że będą to dobre wspomnienia...

A tu Rafałek jako noworodek i niemowlaczek :)) Dla porównania zdjęcie aktualne w artystycznym szale trzy posty poniżej...