Gdy nie masz nic.

Gdy nie masz nic,
to wszystko masz...

Tekst mojej ulubionej piosenki z najnowszej bajki dobrze oddaje mój tegoroczny adwent. Nie wyrobiłam się nawet z takimi rzeczami, które są dla mnie ważne. 

Mam tyle szczęścia, że Wigilia u rodziców, a Krzysiek ma teraz tydzień wolnego i pomaga ogarniać dom. Okej, dobra - on sprząta (bo dla niego to odskocznia, a ja mam już dość), a ja zajmuję się dziećmi i załatwianiem różnych spraw.

Za to udało mi się pójść do ekspresowej spowiedzi. Umyć okna (te kilka godzin radochy przy czystych szybach, zanim na powrót wypaćkały je dzieci... :)). A co najważniejsze... Kupić parę upominków dla rodziny, tak z sercem. Pogodzić z osobą, która ostatnio działała mi na nerwy. Życzyć kilku bliskim osobom dobrych świąt...

I pójść do schorowanej babci, której bardzo dawno nie widziałam - bo nie zawsze życzy sobie odwiedzin. Dziś się zgodziła i to była naprawdę najlepiej spędzona godzina w tym adwencie, na śmianiu się z tą chorą osobą, która generalnie do najmilszych nie należy i nie ma dobrej opinii u nikogo. Sama bałam się iść, ale teraz strasznie się cieszę. To są właśnie narodziny Boga, gdy się przełamię i otworzę na kogoś, kto zazwyczaj rani. A nie te wszystkie świecące duperele i lśniące blaty w kuchni (moje bywają lśniące niezwykle krótko).

Życzę Wam wszystkim dobrych świąt i doświadczenia Żłóbka - czasem Bóg przychodzi poprzez trudności. Ale zawsze chce przytulić.

Zaraz idę po moją czwórkę. Na razie jestem w domu z Krzyśkiem i Michałkiem. I takie mam prześwity ciągle, jak to było, gdy w skotnickiej  kuchni też raczkował taki jeden maluszek. Nie miał starszego rodzeństwa, ale dość podobną buzię i - o tej porze roku - te kilka miesięcy mniej na koncie. Za to więcej zębów. Dziewięć lat minęło... I tyle się zmieniło.

Jeszcze się tyle stanie,

Jeszcze się tyle zmieni,

Rosną nam nowe twarze do słońca...