Pierwsze dni szkoły i przedszkola.

Czwartek. Już czwarty dzień budzimy się, kiedy za oknem jeszcze ciemno. Ja znoszę to najłatwiej, bo dzięki łaskawości Sary jeszcze odsypiam, gdy wyprawię trójcę z tatą za drzwi. Młoda potrafi dospać nawet do 10. Tak więc jestem w szoku i z trudem się przestawiam na nowy rozkład dnia. Dawno już nie byłam tak wyspana :P No i kiedy już wstanę, to nie wiem, co robić z nową wolnością. 

Tylko jedno dziecko w domu do ogarnięcia, w dodatku takie już chodzące. Gdybym nie miała kolejnych kiedyś tam w planie, poszukałabym sobie pracy, coby z nudów nie zwariować :P A tak to traktuję to jako czas oddechu i ogarnięcia rzeczy nieogarniętych. Hmm... może zrobię to prawko?

Szkoda tylko, że za oknem tak szaro i smętnie. Choć prognozy mówią, że ma się poprawić - temperatura odczuwalna w weekend nawet do 30 stopni, jak mówi meteo.pl. No, mam nadzieję...

Dzieci zadowolone. Gabryś co prawda już zaliczył pierwsze przeziębienie i do szkoły poszedł dopiero w środę (w weekend mało zawału nie dostałam, bo nagle dostał takich duszności, że Krzysiek z nim pojechał na nocny dyżur - po zastrzyku na szczęście przeszło od razu i już się nie powtórzyło; nie mam pojęcia co to było, ale muszę z nim skoczyć do pulmonologa, tak dla spokoju). W zasadzie powinnam go przytrzymać w domu dłużej dla pewności, ale błagał że chce iść, więc lekko jeszcze kaszlącego wysłałam. Niech się cieszy swoimi kolegami (głównie dzieciaki znane z przedszkola) i nową ławką oraz miejscem w szatni. No i boiskiem do gry w piłkę :)

Rafał dumny, że jest przedszkolnym starszakiem. Dzieci te same, pani też, więc tu żadnym większych rewolucji nie ma, ani okazji do zmartwień. Tyle że sala ta na górze, dla większych dzieci, także tego... Morale rosną :)

O Elulę martwiłam się najbardziej, ale tu ulga. Trochę tam co prawda popłakała, gdy zobaczyła, że inne dzieci ryczą ;) Ale generalnie zadowolona i samodzielna, rano ubiera się i je bez fochów, mimo że zwykle o tej porze jeszcze głęboko spała. Podekscytowana, że jeździ razem z braćmi. Cieszy się towarzystwem nowych kolegów i koleżanek, opowiada po powrocie, jak było i co robiła. Na szczęście mimo przedszkolnej drzemki ze swoim różowym smokiem wawelskim (maskotką :)) wieczorem zasypia bez problemów. No ale tyle ma atrakcji i zajęć w ciągu dnia, że nic dziwnego, że potem jest zmęczona. Odważna z niej dziewczyna, a ja  mam cichą nadzieję, że w przedszkolu trochę się wyciszy i niektóre szalone pomysły jej wywietrzeją z głowy (w ostatnim tygodniu wakacji zaserwowała mi takie atrakcje jak np. lizanie kostki wyciągniętej z kibla - a mówiłam Krzyśkowi, że kostka to nie jest dobry pomysł przy maluchach). Cóż, nadzieja umiera ostatnia.

Sarunia też rozłąkę z rodzeństwem znosi lepiej niż myślałam (pamiętam, jak w tej sytuacji zachowywała się Ela i jak było mi ciężko przez cały wrzesień, bo w złości ciągle coś psociła i była na NIE). Trudno mi tu oceniać, bo bunt dwulatka jeszcze przed nami, ale może się okazać, że po prostu ma spokojniejszy charakter niż siostra. Jest pogodna jak zawsze i nawet zadowolona, że ma mnie tylko dla siebie. Chodzi już szybko i sprawnie, je baaardzo dużo (och, marzy mi się nauka czystości i pożegnanie z pieluchami, ale na to jeszcze za wcześnie...). I bardzo dużo mówi. To znaczy nie żeby jakieś konkretne słówka mówiła, choć się stara powtarzać. Ale jak na takiego maluszka opanowała duża liczbę głosek i zabawnie jest patrzeć, jak nawija po swojemu do zabawkowego telefonu (podpatrzyła to u Eli), popychając wolną łapką wózek z plastikowym dzidziusiem.

Ok kończę i lecę oddać książki do biblioteki i odebrać rzeczy od krawca. Spacer z Sarenką w wózku, bez patrzenia gdzie biegają chłopcy i wołania Eluli, żeby szła przy mnie - normalnie rozpusta :P Tęsknię już za wakacjami i szaleństwem z dziećmi, dniem wypełnionym po brzegi zajęciami z nimi, ale taki czas wyciszenia też mi się przyda.