Majowe wakacje :)

nie muszę się ścigać, 
można też przegrywać
nie muszę się spieszyć,
chcę się z życia cieszyć...

Minął tydzień. Czuję się jak po wakacjach :)

Najpierw te kilka dni na Podhalu, w najwyżej położonej wiosce w Polsce. Odwiedziłam z Elą kościół św. Anny :) Pomodliłam się za naszą rodzinę. Widziałam Tatry. Giewont leży tak, jak leżał. Byłam w świerkowym lesie - takim, jaki pamiętam z wielu wyjazdów w te strony. Dopiero kiedy popatrzyłam na zatopione w ciszy doliny i wzgórza, usłyszałam przytłumione beczenie owiec gdzieś z oddali, zobaczyłam znowu charakterystyczne wysokie domy o spiczastych dachach - dotarło do mnie, jak bardzo mi tego wszystkiego brakowało. I tego charakterystycznego zapachu tamtych okolic... Z okna mojego pokoju widziałam Bachledówkę (to tam nieraz przyjeżdżali na wypoczynek Wojtyła i Wyszyński). Pięknie zachodziło nad nią słońce :) Tyle wspomnień...

Wróciliśmy w niedzielę wieczorem, przepakowaliśmy graty i w poniedziałek rano pojechaliśmy na Śląsk do teściów. Dobry czas :) Dziadkowie zajęli się wnukami, więc mieliśmy chwilę oddechu. Ale też udało się każdego dnia gdzieś wybyć w szóstkę. Najpierw do pobliskiego lasu. Te płaskie sosnowe lasy są tak inne od tych "moich" świerkowych czy jodłowych, inne też od sosnowych nadmorskich - no ale ewentualnie mogą być :P

Potem we wtorek wyruszyliśmy do kopalni srebra w Tarnowskich Górach. Sara na rękach, Ela za rękę ;) a chłopaki obok nas w kolorowych kaskach (Rafał na szczęście wybrał żółty, więc go widziałam nawet w ciemności - ale Gabryś w niebieskim kasku też pilnował, żeby brat się nie zgubił). Super było! Cała ekipa dzielnie przeszła całą trasę. Najbardziej podobało mi się pływanie łodzią podziemnym kanałem. I uwaga - nawet udało mi się na tej łodzi nakarmić Sarę :P Ciekawe, czy jakaś kobieta poza mną karmiła piersią siedząc na chyboczącej się łódce, płynącej 40 metrów pod ziemią? Najtrudniej było iść niskim korytarzem z Sarenką wiercącą się na rekach. Ale dałyśmy radę. Obok kopalni wystawa parowozów i maszyn parowych - tylko rzuciliśmy okiem, ale chłopakom się podobały. A na pobliskiej łące pasły się trzy sarny - ten widok z kolei podobał się mnie ;)

W środę postanowiliśmy wyjechać od dziadków wcześniej i zahaczyć po drodze o Ogrodzieniec. Byłam tam na zamku kilka razy jako mała dziewczynka i zawsze mi się bardzo podobał. ale chyba jeszcze nigdy nie miałam tyle radochy, co teraz :) Wszystko dzięki nowej trasie. Ktoś wpadł na świetny pomysł pobudowania na murach labiryntu kładek i schodków, po których można się wspinać i zajrzeć dosłownie wszędzie. Przeszliśmy cała szóstką i... nikomu nic się nie stało :P Choć momentami było naprawdę stromo, wysoko i trochę niebezpiecznie. Chłopcy mieli stracha i trzymali się nas kurczowo - Gabryś mnie, a Rafał taty. Parę razy trzeba było przytrzymać się też wbitych w ścianę łańcuchów. Oprócz nas było tam oczywiście pełno innych rodzin z dziećmi i czasem ciężko było się wyminąć na wąskich, krętych schodkach. No a Ela dziarsko ciągnęła mnie na kolejną wieżę i się denerwowała, że tak powoli idziemy :P Na szczycie murów kiedy (patrząc na przepaść pod nami) ją zapytałam, czy się nie boi, popatrzyła na mnie jak na debila i powiedziała: "Nieee, pseciez jestem juz duza!". Moja krew :) Przy okazji pooglądaliśmy sobie pokaz broni i jazdy konnej w ramach pikniku majowego. I pochłonęliśmy cztery duże kubełki frytek. No i znowu karmiłam Sarę w śmiesznych okolicznościach, opierając się o skałę i gapiąc na zamkowe mury. Dobry czas...

A teraz jest czwartek, Krzysiek w pracy, chłopaki w przedszkolu, a ja usiłuje jakoś się ogarnąć po tej labie. Pralka chodzi od rana, ja mam stertę ciuchów do ułożenia w szafach. Ale kurcze, dla takich chwil warto żyć :)))

Nie mogę się doczekać lata i kolejnych wyjazdów...