Czym podbić mamę. O tym, jak dobrze być razem.

Nooo... Mija kolejny tydzień września i ten był o wiele przyjemniejszy od poprzedniego. A teraz napiszę dlaczego i wrażliwych proszę o trzymanie przy sobie soli trzeźwiących. Zaczęło się od tego,  że w poprzedni weekend Rafałek bawiąc się po eucharystii pod kościołem w berka przewrócił się na buzię i wyglądał jak w jakimś filmie grozy. Połowa twarzy zalana krwią, młody ryczy, przemywanie rozległej (ale niegroźnej) rany do przyjemnych nie należało. Dobrze, że już przywykłam do takich widoków i nie straciłam zimnej krwi, tylko zaprowadziłam go do łazienki i umyłam, a potem w domu opatrzyłam. Musiało go bardzo boleć, no ale Rafałek to Rafałek... Następnego dnia, kiedy zapytałam, jak się czuje, rzucił dziarsko: "Oj tam, już czuję, jak mi niektóre rany zniknęły!". Hmm...  Co tam, że czoło i policzek całe w strupach :) 

(tak dla kontrastu: nieco wcześniej jego starszy brat przeżywał pół dnia, że został ugryziony w rękę przez konika polnego i wzburzony pokazywał wszystkim niewidoczną ranę... no cóż, chłopcy różni są i tyle)

Tym sposobem w poniedziałek do przedszkola poszedł tylko Gabryś, a ja zostałam w domu z pozostałą trójką. Szczerze - była to mega ulga :) Ela zachwycona, ja też. Bawiliśmy się razem, czytaliśmy książki, potem miałam czas dla siebie (i domu), a oni wariowali razem i było znowu wesoło. We wtorek już Rafałek poszedł do przedszkola, ale w środę wieczorem Gabrysia gdzieś przewiało na całego, bo teraz kaszle jak gruźlik. Drugą część tygodnia byliśmy więc znowu w powiększonym, choć innym składzie.

A teraz się zastanawiam, czy jestem uzależniona od dużej ilości dzieci, skoro taką przyjemność mi sprawia przebywanie z nimi? I to cały czas? I czy to normalne, że już mam przygotowane imiona dla ewentualnego przyszłego synka i córeczki? I że gdybym ich miała nie mieć, to bardzo bym z tego powodu cierpiała?

Jednocześnie nie mam zamiaru zamienić się w taką żonę jak na starych obrazkach amerykańskich, w różowym fartuszku (i papilotach?), z jeszcze ciepłym ciastem w rękach, w lśniącej kuchni. Mam zamiar zostać sobą. I już kombinuję, jak urwać się do kina na trzecią część "Bridget Jones" - dla odmiany sama lub z przyjaciółką (zwykle chodzimy z Krzyśkiem, ale czasem trzeba zaszaleć).

Ale jednak to fajnie być mamą i odkrywać coraz bardziej, jak się to lubi. I jak dobrze być z własnymi dziećmi. A  żeby miały nas z Krzyśkiem czasem tylko dla siebie, to przy byle okazji robimy wypady takie tylko z jednym dzieckiem. Nawet zakupy są wtedy czymś wyjątkowym i okazją do ciekawych rozmów, trochę innych niż te w większym gronie. No lubię to wszystko i już. Najbardziej w ciągu dnia mnie wzruszają: śmiech Sary, buziaczki Eli, uściski Rafałka i teksty Gabrysia w stylu "Jesteś najlepszą mamusią na świecie!". Każdy ma coś innego, czym podbija moje (i tak dawno podbite) serce.

A poza tym co... Dzień za dniem mija błyskawicznie. Ja staram się nie dawać przedjesiennej depresji (mniej światła i spadające liście automatycznie budzą we mnie uczucie smutku) i szukam pozytywów, których w sumie nie brakuje. W wolnych chwilach czytam "W pogoni za rozumiem" i chichoczę jak nastolatka (którą byłam, gdy o Bridget czytałam po raz pierwszy i robiło mi się gorąco na widok Colina Firtha w filmie), ku zdziwieniu Gabrysia, który dopytuje, z czego się śmieję. Ale tego na razie nie mogę mu wyjawić. Może za kilkanaście lat :P I piję litrami karmelową zbożówkę z mlekiem (razem z Rafałkiem i Elą, Gabryś jak tata prosi o wodę). I cieszę z tego, co nam Pan Bóg daje. A daje dużo.