Niespodziewany post od komputera i wyniki badań :)

Wielki Post się zaczął - a ja przez przypadek uczciłam go tygodniowym postem od komputera. Ela wylała kakao na laptopa i od niedzieli do niedzieli byłam uwolniona od poczty, blogów, wiadomości i bajek dla dzieci na youtube. Szczerze mówiąc, fajnie było :)) A ile książek przeczytaliśmy! Dobrze mieć taki czas poza tą wirtualną rzeczywistością... Tęskni mi się nieraz za tymi czasami, kiedy człowiek nie musiał się tłumaczyć, czemu nie odpisał na maila czy smsa - bo nie miał internetu ani komórki i jak ktoś coś chciał załatwić, to musiał zapytać osobiście. I dobre to było, na dłuższą metę...

Tyle tylko że po tygodniu takich wakacji mam strasznie dużo do przeczytania i odpisania :))

Spieszę donieść, że za mną trzy dni badań :P Usg genetyczne we wtorek, w środę wizyta u mojej lekarki, a w czwartek jeszcze konsultacja w szpitalu. Bo niby wszystko ok, ale coś się zawsze znajdzie. Więc łożysko lekko przodujące (ale ponoć ma się podnieść), nerki dzidziusia w górnej granicy normy (ale jeszcze w normie, więc raczej też ok). Grunt że serduszko i inne ważne rzeczy są w porządku. Więc jestem dobrej myśli. Mam czasem wrażenie, że rozwój medycyny robi tyle złego co dobrego - znaczy fajnie, że można się wcześniej dowiedzieć o chorobie i pomóc, ale gorzej, kiedy się człowiek zaczyna martwić niepotrzebnie na zapas. No nic, będzie co ma być, staram się myśleć pozytywnie i ufać, że Bóg nas przeprowadzi przez tą kolejną ciążę szczęśliwie. Bardzo czułam jego uspokajającą obecność w tym czasie... On jest mocniejszy od wszystkich diagnoz, badań i lęków. I wie, co robi.

Podejrzałam naszego maluszka, nie wytrzymałam tym razem! I choć uwierzę dopiero, jak zobaczę :P czyli jak się urodzi, to jednak ponoć mam w brzuszku córeczkę! Także cieszymy się wszyscy (choć jak byłby to synek, to przecież też byłoby fajnie!), bo jakoś tak do pary będzie... No i chciałabym, żeby Ela miała taką towarzyszkę w siostrze, bo patrząc na więź chłopców - świetne to jest. Będzie jak w Narni, dwóch królów i dwie królowe :) Tak bardzo chciałabym doczekać szczęśliwie czerwca i zobaczyć nasze najmłodsze maleństwo... Oby się urodziło w dobrym czasie, zdrowe i gotowe do karmienia i przytulenia :)

Gabryś i Rafałek zadowoleni, że będą mieć drugą siostrę (już zapowiedzieli, że będą pomagać przy kąpaniu, przebieraniu, przewijaniu i zabawianiu małej). Ela nieświadoma póki co, ale ostatnio ma ewidentną fazę na opiekowanie się małymi dziećmi i trudno ją odciągnąć od świeżo urodzonych pociech znajomych. Także myślę że przyjmą dobrze najmłodszą kruszynkę :) Dla nich już jest naturalne, że żyjemy razem i sobie pomagamy. To, co dla pierworodnego było kosmosem (bo jak to możliwe, żeby dzielić się z kimś rodzicami?), dla tej gromadki już jest oczywiste. Im nas więcej, tym weselej :) A miłość się mnoży, a nie dzieli.

W temacie miłości to dziś niby Walentynki... hmm moja Walentynka (Walentynek?) cały dzień w łóżku z gorączką, a ja ogarniałam trójcę (w tym zrzędliwego Rafałka z zapaleniem ucha), najmłodsze kopiące w brzuchu i w ogóle cały dom. Ale szczerze mówiąc nie przemawia do mnie to umawianie się na jeden konkretny dzień, kiedy wszyscy mają sobie dawać serduszka i okazywać miłość. Może dlatego, że my miłość okazujemy sobie każdego dnia? I takich wyjątkowych dni (a raczej wieczorów) mamy w ciągu roku duuużo? Pewnie tak... Dla mnie dzień zakochanych to nie 14, ale 4 lutego. Dzień naszej pierwszej randki. Tego roku świętowaliśmy dziewiątą rocznicę od pamiętnego wieczoru... To było piękne dziewięć lat. I owocne, co widać między innymi po suwaczkach na górze ;) Takich więcej!!!