Weekend z Mikołajem.

Brrr... Nie dość, że tradycyjnie mam mdłości (nasilają się wieczorem) i dreszcze, to jeszcze się przeziębiłam i zamiast nosa mam wodospad. Ech...

Ale poza tym weekend udany :) Mikołajki zmobilizowały nas do wysprzątania domu. Udzieliła mi się radosna atmosfera oczekiwania na prezenty i, nie zważając na kiepskie samopoczucie, doprowadziłam razem z Krzyśkiem chałupę do stanu niemalże idealnego. Szkoda, że święta dopiero za dwa tygodnie z hakiem, bo nie łudzę się - ten moment perfekcji nie potrwa długo...

W każdym razie spędziliśmy razem radosny czas. W sobotę przyszli moi rodzice i brat z żoną, przynosząc dzieciakom pierwszą porcję prezentów. Drugą dzieciaki niespodziewanie dostały na eucharystii (prezbiter na zakończenie nagle stwierdził, że spotkał świętego Mikołaja i wyciągnął worek z paczuszkami pełnymi słodyczy dla dzieci z naszej wspólnoty). Nawet nasz najmłodszy maluszek dostał upominek, który przechowam dla niego. Śliczny biały aniołek i karteczka z modlitwą, wzruszyłam się. No a potem oczywiście TA noc. I podekscytowane głosy dzieciaków rano, kiedy w łóżeczkach znalazły wymarzone zabawki :)

Moim prezentem mikołajkowym stało się kilka spokojnych godzin w niedzielę, kiedy to dziadkowie wzięli chłopców do miasta na spacer. A ja mogłam spokojnie siąść z książką i herbatą, nie nękana przez nikogo. Krzysiek zrobił obiad, a Ela korzystała z nieobecności braci i testowała wszystkie zabawki. Dziwnie się czułam... To tak wypoczywają ludzie, którzy nie mają małych dzieci? Niezwykłe.

Tak więc mogę powiedzieć, że to był dobry czas :) Cieszyła mnie też jakaś szczególna bliskość świętego Mikołaja (tego prawdziwego, o którym mówimy dzieciom i którego ikony pokazujemy), do którego mam duży sentyment. Nawet zawsze chciałam mieć synka o tym imieniu, ale jednak zdecydowałam, że to mąż będzie nadawał imiona synom (a ja córkom, taki nasz system). Jednak jeśli będę mieć jeszcze jednego synka kiedyś, to tak właśnie chciałabym mu dać na drugie. Więc może Bóg da nam tego Michała Mikołaja - jak nie w tej rundzie, to w następnej ;) (póki co dalej mam wrażenie, że noszę pod sercem córeczkę).

Poza tym adwent trwa... Dzieciaki na jutrzni dziś fajnie się modliły. Dobrze wyczuwają, że to wyjątkowy czas.

A ja zmagam się z poczuciem winy (jak zwykle...). Bo przez to podłe samopoczucie (kiedy to się skończy??? w 13 tygodniu? 14? później???...) mam ochotę nadal zwinąć się w kłębek i nie istnieć. A na pewno nie udzielać pomocy i porad znajomym - co nie zawsze spotyka się ze zrozumieniem. Chyba fakt że zazwyczaj staram się nie zawracać innym głowy swoimi problemami, tylko być tą, która wysłuchuje zwierzeń tradycyjnie się na mnie odbija w momencie, kiedy sama pomocy potrzebuję. Ale chyba trudno zrozumieć komukolwiek poza Krzyśkiem, który codziennie patrzy, jak odpływam, no i poza innymi mamami, którym było w ciąży trudno, że można przez dwa miesiące non stop nie mieć siły i czuć się koszmarnie. Ciężko mi...

Dobra, będę kończyć... Na zakończenie dobry na ten czas fragment z adhortacji JPII Christifideles laici, na który natknęłam się przypadkiem kilka dni temu:

Całe kraje i narody, w których niegdyś religia i życie chrześcijańskie kwitły i dały początek wspólnocie wiary żywej i dynamicznej, dzisiaj wystawione są na ciężką próbę, a niekiedy podlegają procesowi radykalnych przemian wskutek szerzenia się zobojętnienia, sekularyzmu i ateizmu. Chodzi tu przede wszystkim o kraje i narody należące do tak zwanego Pierwszego Świata, w których dobrobyt materialny i konsumizm, aczkolwiek przemieszane z sytuacjami zastraszającej nędzy i ubóstwa, sprzyjają i hołdują zasadzie: „żyć tak, jak gdyby Bóg nie istniał”. Otóż zobojętnienie religijne i zupełny brak praktycznego odniesienia do Boga nawet w obliczu najpoważniejszych problemów życiowych są zjawiskami nie mniej niepokojącymi i destruktywnymi niż jawny ateizm. I nawet jeśli wiara chrześcijańska zachowała się jeszcze w niektórych tradycjach i obrzędach, to stopniowo traci ona swe miejsce w najistotniejszych momentach ludzkiej egzystencji, takich jak narodziny, cierpienie i śmierć. W rezultacie, współczesnego człowieka stojącego w obliczu tajemnic i pytań, na które nie znajduje odpowiedzi, ogarnia rozczarowanie i rozpacz lub nawet pokusa wyeliminowania źródła tych problemów przez położenie kresu ludzkiemu życiu (...).

Pragnę skierować raz jeszcze do wszystkich współczesnych ludzi gorący apel, który wyznaczył początek mojej pasterskiej posługi: „Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi! Otwórzcie dla Jego mocy zbawczej granice państw, systemów ekonomicznych, systemów politycznych, rozległe dziedziny kultury, cywilizacji, postępu! Nie lękajcie się! Chrystus wie, «co jest w człowieku». On jeden! A dzisiaj człowiek tak często nie wie, co w nim jest, co jest w głębi jego umysłu i serca. Tak często jest niepewny sensu swojego życia na ziemi. Szarpie nim niepewność, która przeradza się w rozpacz. Pozwólcie zatem — proszę Was, błagam Was z pokorą i ufnością — pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka. On jeden ma słowa życia — tak, życia wiecznego”.