Odkrywanie poety - ciągle coś nowego.

Był Gabryś w góralskim kapeluszu, czas na biedroneczkę Elę. Piękna jest, nie? Idealnie łączy w sobie Gabrysiową zadumę i Rafałkową odwagę. Dopiero dzięki niej widzę, jacy mimo wszystko chłopcy są do siebie podobni - i z wyglądu, i z charakteru.

Co dziś? Sobota. Chłopcy kaszlący. Jutro zostawiamy ich u dziadków, a sami jedziemy na pół dnia - do wspólnoty. Bez tego nie dalibyśmy rady, ani jako małżeństwo, ani jako rodzice.

Przed nami pracowity tydzień. Spotkanie w przedszkolu, badania, koncert z Maleo (tylko czy uda mi się wybyć, skoro dzieciaki niedomagają?). Takie tam.

Wpadł mi w ręce tomik poezji Lechonia. Wygrzebała go Ela, która ma fazę rozwalania książek na półkach. Żółta okładka z sercem i okiem. Złota wstążka. Kupiłam go na studiach i jakoś nigdy nie zaglądałam, kojarzył mi się ze złym czasem. Dopiero teraz odkrywam Skamandrytę. Teraz już będzie mi przypominał ruchliwą Elusię, wdrapującą się Gabrysiowi na plecy i burzącą przez przypadek Rafałkowi klocki.

Jako pierwszy otworzył mi się wiersz: 

Droga, wierzba sadzona wśród zielonej łąki, 
Na której pierwsze jaskry żółcieją i mlecze. 
Pośród wierzb po kamieniach wąska struga ciecze, 
A pod niebem wysoko śpiewają skowronki. 

Wśród tej łąki wilgotnej od porannej rosy, 
Droga, którą co święto szli ludzie ze śpiewką, 
Idzie sobie Pan Jezus, wpółnagi i bosy 
Z wielkanocną w przebitej dłoni chorągiewką. 

Naprzeciw idzie chłopka. Ma kosy złociste, 
Łowicka jej spódniczka i piękna zapaska. 
Poznała Zbawiciela z świętego obrazka, 
Upadła na kolana i krzyknęła: "Chryste!". 

Bije głową o ziemię z serdeczną rozpaczą, 
A Chrystus się pochylił nad klęczącym ciałem 
I rzeknie: "Powiedz ludziom, niech więcej nie płaczą, 
Dwa dni leżałem w grobie. I dziś zmartwychwstałem."

J.Lechoń, Wielkanoc

Jakiś taki mój. I zielono (aż czuć zapach mokrej ziemi), i jak w Niebie. Ostatni wers najpiękniejszy na świecie.

A póki co - Niebo też może być blisko. Dla każdego. 

Tym razem będzie o piosence. Posłuchajcie... i zobaczcie ;)